Ο Γιάννης Βουλτσίδης είναι το θέατρο σκιών

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, για τους μικρούς μαθητές της περιοχής γύρω από την πλατεία Εξηντάρα Κομοτηνής, η σχολική χρονιά ξεκίνησε με την καθιερωμένη παράσταση "Καραγκιόζη", στην αγαπημένη τους πλατεία το βράδυ της Πέμπτης 6 Σεπτεμβρίου. Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, η Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Πολιτισμού, Παιδείας, Αθλητισμού Κομοτηνής, δια της προέδρου της Νατάσας Λιβεριάδου, κάλεσε όλους τους μικρούς (αλλά και μεγάλους) φίλους στην παράσταση "Καραγκιόζη" που έδωσε το Θρακικό Θέατρο Σκιών του Γιάννη Βουλτσίδη.

Εκεί, για μία ακόμη φορά είχαμε την χαρά να καταγράψουμε δεκάδες παιδιά με χαμόγελα ζωγραφισμένα στα χείλη, αλλά και να κάνουμε μία ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον κο Βουλτσίδη. "Ο καραγκιόζης είναι λαϊκό θέατρο: Παρευρίσκονται οι πάντες και ο καθένας 'αγοράζει' αναλόγως με το τι μπορεί 'να αγοράσει'. Ο πιτσιρικάς 'θα αγοράσει' τις βασικές γραμμές, τις μουσικές και τα άμεσα μηνύματα. Υπάρχουν όμως και άλλες διαστάσεις", μας είπε, και συνέχισε: "Από εκεί και πέρα σαν θέατρο είναι πανάρχαιο, οι γραμμές του είναι καθαρές: Στην μια μεριά είναι ο Καραγκιόζης στην παράγκα και από την άλλη είναι το μέγαρο. Από εδώ είναι το ένα και από εκεί το άλλο, δεν είναι μπαμπούσκες που η μία είναι μέσα στην άλλη ...και στο τέλος δεν ξέρουμε ποιος είναι τι, είναι ξεκάθαρα τα πράγματα".

Ο κος Βουλτσίδης μας μίλησε για τον Καραγκιόζη ως χαρακτήρα, αλλά και το τι μπορούμε να μάθουμε από αυτόν σε μία πολύ παράξενη εποχή, όπως αυτή που σήμερα βιώνουμε. "Ο Καραγκιόζης βιώνει μια αυτάρκεια, είναι ένα είδος κυνικού φιλόσοφου, δηλαδή δεν είναι ένας άνθρωπος τον οποίο θα έβαζαν οι προτεστάντες σηματάκι στο πέτο τους, ούτε η Nestle θα τον έκανε εξώφυλλο. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει τους χρόνους του, έχει τους τρόπους του, δεν πάει με το ρολόι αλλά με τα αισθήματα, δεν πάει με την μόδα αλλά με την αίσθηση, γιατί στην εποχή μας η μόδα και η αίσθηση είναι σε κόντρα.

Ο Καραγκιόζης είναι άνθρωπος της παρέας, που θέλει να βρίσκεται με τους άλλους κι αυτό στην εποχή μας είναι ανάγκη πλέον πέρα από διασκέδαση. Όσο κλεινόμαστε στον εαυτό μας είμαστε πιο ευάλωτοι στο παιχνίδι που είναι στημένο, για να συγκεντρώνεται ο πλούτος στα λίγα χέρια. Γιατί όταν οι άνθρωποι γνωρίζονται ανταλλάσσουν δικά τους προϊόντα, ανταλλάσουν κουράγια και αυτό δεν είναι έρμαια των αγορών. Σήμερα μας πάνε όπου θέλουν αυτοί, οπότε αναγκαστικά η ζωή θα γεννήσει μορφές αντίστασης οι οποίες να βοηθούν και τον λαϊκό κόσμο να ζήσει".

Ο Γιάννης Βουλτσίδης, σε άλλο σημείο του λόγου του, δεν έκρυψε πως "υπάρχει μία επανεκτίμηση της έννοιας του λαϊκού", καθώς, όπως είπε, "ο κόσμος βαρέθηκε τις μιμήσεις και τα δήθεν, το φολκλόρ. Εγώ ως καλλιτέχνης έχω την ευθύνη να προσαρμοστώ στην εποχή, για να μπορούν μερικά πράγματα να περάσουν στον κόσμο. Όταν λέμε παραδοσιακό δεν μιλάμε για παγωμένο και ακίνητο, αλλά ανήσυχο. Το λαϊκό απλά παίρνει από το παρελθόν αυτά που πρέπει για να χτίσει το μέλλον". Και τα λεγόμενά του αποτυπώθηκαν στην πραγματικότητα στην παράσταση, με αστεία για μικρούς και μεγάλους, πολυεπίπεδα, σύγχρονα, επικαιρότητας, πραγματικά καταπληκτικά.

"Ο Καραγκιόζης αγαπιέται από τον κόσμο και χτυπιέται από τον απόκοσμο", θα μας πει καταληκτικά ο καλλιτέχνης, εξηγώντας ότι στη δεύτερη κατηγορία κατατάσσεται και "το υπουργείο πολιτισμού και ...η ξεματιάστρα (σ.σ. λόγω της ιστορίας με το λάδι στο μουσείο) υπουργός πολιτισμού που είχαμε", σημειώνοντας ότι διαχρονικά το θέατρο της αποκέντρωσης έχει παραμείνει αβοήθητο.