Οι μαθητές του Μάστανλη αναδεικνύουν όσα τους ενοχλούν

Μία ενδιαφέρουσα επιστολή προς τους συμπολίτες τους συνέταξαν και δημοσίευσαν στο ιστολόγιο τους μαθητές του μειονοτικού δημοτικού σχολείου Μάστανλη Κομοτηνής, με αφορμή πρόσφατη επίσκεψή τους στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Κομοτηνής. Συνοδευόμενα από την δασκάλα τους Μαρία Δήμου βρέθηκαν στο Μουσείο στο πλαίσιο εκπαιδευτικής δράσης, όμως ορισμένα από όσα είδαν στη διαδρομή τους από το σχολείο μέχρι το μουσείο, τους προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση. Άλλωστε τα παιδιά είναι πολλές φορές οι καλύτεροι παρατηρητές και σχολιαστές της πραγματικότητας.

Η ανοικτή επιστολή προς τους κατοίκους της πόλης: Αγαπητοί συμπολίτες, εμείς, τα παιδιά της Στ’ του Μειονοτικού Δημοτικού Σχολείου Μάστανλη Κομοτηνής, τη Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου πήγαμε με τα πόδια στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Περάσαμε από το κέντρο της πόλης. Καθώς περπατούσαμε στο δρόμο καταλάβαμε ότι η πόλη μας δεν είναι όπως τη βλέπουμε από τα τζάμια του αυτοκινήτου. Είμαστε ανήσυχοι με τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια και με τις κοπριές των σκύλων που συναντούσαμε παντού. Διαλέξαμε την οδό Νικολάου Ζωΐδη, γιατί έχει φαρδιά πεζοδρόμια και θα περπατούσαμε  με ασφάλεια. Όμως εσείς είχατε παρκάρει τα αυτοκίνητα σας στα πεζοδρόμια. Έτσι εμείς αναγκαζόμαστε να κάνουμε έναν κύκλο και να περπατάμε στο δρόμο. Τότε τα αυτοκίνητα που περνούσαν θα μπορούσαν να μας χτυπήσουν. Θα σας άρεσε να συμβεί κάτι τέτοιο στα παιδιά σας; Σκεφτείτε ότι εμείς είμαστε τα παιδιά σας. Στη συνέχεια είδαμε και γίναμε μάρτυρες πολλών ανθρώπων που έβγαζαν τα σκυλιά τους βόλτα κι άφηναν τις κοπριές τους στα πεζοδρόμια. Περπατούσαμε με φόβο σαν να ήμαστε σε ναρκοπέδιο. Σας αρέσει αυτή η βρομιά;

Σας παρακαλούμε λοιπόν να παρκάρετε κανονικά τα αυτοκίνητά σας στους χώρους παρκινγκ και οι ιδιοκτήτες σκύλων να μαζεύουν στα ειδικά σακουλάκια τις κοπριές των ζώων τους. Καταλάβαμε πως η πόλη μας χρειάζεται φροντίδα, γιατί οι κάτοικοί της τη βρομίζουν. Πρέπει εμείς μόνοι μας να καταλάβουμε τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Πρέπει σ’ αυτήν την πόλη να μπορούμε να  περπατάμε χαρούμενοι και χαλαροί δίχως να φοβόμαστε».