Στο μνήμη του "δικού μας" Γιώργου Κεφαλίδη

Πολυγραφότατο μέχρι το τέλος της ζωής του, άνθρωπο αεικίνητο, με άποψη για τα πράγματα, με πίστη για έναν καλύτερο κόσμο, έτσι θα θυμόμαστε στον "Χρόνο" τον Γιώργο Κεφαλίδη. Γεμάτος από "ζωή", εμπειρίες και γνώσεις, αποχαιρέτισε τα εγκόσμια και εμείς έτσι θα τον θυμόμαστε...

Η ιστορία του παρατίθεται εν συντομία και σίγουρα δε μπορεί αν αποτυπώσει μία ολόκληρη ζωή, όμως μας θυμίζει ποιος ήταν ο Γιώργος Κεφαλίδης και γιατί θα τον μνημονεύουμε. 

O Γεώργιος Κεφαλίδης γεννήθηκε στην Εξοχή Δράμας το 1935, ήταν το τρίτο παιδί μιας 8μελούς  οικογένειας και είχε την ατυχία σε ηλικία 6 ετών να χάσει και τους δύο γονείς του μέσα στην κατοχή. 

Από τότε άρχισε ο αγώνας για την επιβίωση στη ζωή με πολύ κόπο, αγώνα και προσπάθεια, πάντα όμως με ανθρωπισμό.

Με τη λήξη του πολέμου μεγάλωσε αυτός και τα υπόλοιπα αδέλφια σε ορφανοτροφεία ανά την Ελλάδα.

Ο Γεώργιος Κεφαλίδης ήρθε στο Ορφανοτροφείο Κομοτηνής όπου τελείωσε τη Γεωργική Σχολή. Διακρίθηκε για τη φιλομάθειά του. Χαρακτηριστικά μας έλεγε ότι τα μάτια του χάλασαν διότι διάβαζε τα βράδια στο Ορφανοτροφείο με τη λάμπα.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του αποτέλεσε βασικό παίκτη στην ομάδα της ΑΕΚ με συμπαίκτη του τον Λουκανίδη, αργότερα παίκτη του Παναθηναϊκού.

Μετά τη στρατιωτική του θητεία εργάζεται στη Διεύθυνση Γεωργία ως τεχνολόγος γεωπόνος μέχρι τη συνταξιοδότηση του. Παντρεύεται την Αφροδίτη Κεφαλίδου, κόρη του Αθανασίου Μαλετσίδη, αρχιμουσικό του Δήμου Κομοτηνής και αποκτούν δύο παιδιά το Ευστάθιο και την Μαρία. Σε ηλικία 32 χρόνων αποφασίζει παράλληλα με την εργασία του να τελειώσει το Γυμνάσιο και φοιτά στο Νυχτερινό από το οποίο αποφοιτά καθώς και από τη σχολή Λογιστικής.

Η φύση και τα δέντρα ήταν η αδυναμία του και πάντα εφάρμοζε καινοτόμες και πρωτοποριακές καλλιέργειες, είχε δε επαφή για πολλά χρόνια με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τη Γεωργική Σχολή, την οποία επισκεπτόταν συχνά για ανταλλαγή τεχνογνωσίας. Αδυναμία του τα τριαντάφυλλα που τα υπεραγαπούσε. Στο αγρόκτημα Κεφαλίδη είχε έναν ανθόκηπο με όλα τα χρώματα και ποικιλίες από τριαντάφυλλα. Άλλη αδυναμία του ήταν η μελισσοκομία με την οποία ασχολήθηκε για πολλά χρόνια  έχοντας στην κατοχή του μέχρι 200 κυψέλες που τοποθετούσε σε διάφορες περιοχές.

Αεικίνητος, συμμετοχικός,  φρόντιζε να βρίσκεται κοντά στα προβλήματα και να βοηθά αρκετές περιπτώσεις, δώριζε όλη την παραγωγή των μήλων του σε οικογένειες με προβλήματα. Έξω από το κτήμα του δημιούργησε και φρόντιζε με πολύ μεράκι ένα τεράστιο δασύλλιο, στις όχθες του Τρελοχείμαρου, το οποίο προστάτευε με τις καλλιέργειες από την υπερχείλιση και διάβρωση του εδάφους.

Έγραψε η Μελαχροινή Μαρτίδου: "Διατηρούσε το μυαλό του σε εγρήγορση και ήθελε πάντα να έχει καλή φυσική κατάσταση. Δούλευε αγόγγυστα στο κτήμα, στο βασίλειό του στην φύση, ήταν λιτοδίαιτος αλλά πολυπράγμων. Με ένα λουλούδι ή βασιλικό στο αυτί, με τα χέρια γεμάτα με διάφορα καλούδια και με παραινέσεις για ό,τι καλύτερο στη μέρα μας".

Μέχρι το τέλος του έγραφε άρθρα στη αγαπημένη του εφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ, που μελετούσε μέχρι το τέλος, έγραψε ποιήματα και έναν οδηγό δενδροκομίας. Οικολόγος στην πράξη και στη ζωή, μαχητής για το περιβάλλον το οποίο υπεραγαπούσε και υπηρετούσε μέχρι το τέλος. 

Μία έκφραση που θα τον χαρακτήριζε: «Προσευχή στο θεό αποτελούν οι καλές μας πράξεις». 

Δεν μπορούσε την αδικία και αν την εντόπιζε κάπου την πολεμούσε.

Άνθρωπος με βαθειά πατριωτική ελληνική συνείδηση… ο "δικός μας" Γιώργος Κεφαλίδης, ο πατέρας του Ευστάθιου και της Μαρίας στους οποίους ευχόμαστε πάντα να τον θυμούνται με αγάπη.