Στερνό αντίο στον τελευταίο πρόσφυγα του Μεσοχωρίου Αντώνη Τερζίδη

Στα 97 του χρόνια έφυγε από την ζωή ο Αντώνης Τερζίδης, ο τελευταίος πρόσφυγας του Μεσοχωρίου. Ένας εκ των πρώτων κατοίκων του Μεσοχωρίου Ροδόπης, ήρθε το 1923 - μόλις δύο ετών - στην περιοχή όπου εγκαταστάθηκε κι έζησε όλη του την ζωή. Φίλοι, συγγενείς, συγχωριανοί έσπευσαν στην κηδεία του το πρωί της Τετάρτης 23 Μαΐου προκειμένου να αποτίσουν φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που ήταν πάντοτε εκεί για όλους όσους είχαν ένα πρόβλημα και για να τον αποχαιρετίσουν για τελευταία φορά. 

Περιπλανώμενος πρόσφυγας ήρθε στη Ροδόπη ο Αντώνης Τερζίδης, αλλά "έφυγε" γεμάτος φίλους κι ανθρώπους που έχουν μόνο τα καλύτερα να θυμούνται για τον ίδιο. Ο ίδιος έζησε την προσφυγιά μόλις δύο ετών στην αγκαλιά της μητέρας του, όταν με την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 έφυγαν με τα κάρα από την πατρίδα τους και μετά από πολλές ταλαιπωρίες εγκαταστάθηκαν στο χωριό μαζί με άλλους Ανατολικοθρακιώτες. Στην αρχή σε σκηνές και καλύβες από καλάμια, προσπαθούσαν όλοι οι πρόσφυγες ενωμένοι με αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια να επιβιώσουν και να στήσουν σιγά-σιγά τα νοικοκυριά που άφησαν πίσω τους.

Μία καλή ψυχή ήταν ο αείμνηστος, πάντοτε πρόθυμος να βοηθήσει όσους έβλεπε να έχουν οποιοδήποτε πρόβλημα στο χωριό. Οι Βούλγαροι μπορεί να τον πήραν το '40 ντουρντουβάκι, ο ίδιος όμως ποτέ δεν κράτησε αυτό το μίσος μέσα του. Έζησε δύσκολα, σε συνθήκες πολέμου αλλά και την έκτοτε μακρά περίοδο ειρήνης, όπου στάθηκε τυχερός να καμαρώσει μία μεγάλη οικογένεια: Δύο υιούς, εγγόνια και δισέγγονα χάρηκε να δει να μεγαλώνουν ο αείμνηστος. 

"Σήμερα αποχαιρετήσαμε τον Μπαρμπαντώνη", θα μας πει ο νεαρότερος συγχωριανός του Νίκος Πασχαλίδης που μοιράζεται μαζί μας την ιστορία ενός πρόσφυγα και δίνει ένα σπουδαίο μήνυμα: "Αυτοί οι παλιοί μας δίδαξαν κάτι που σήμερα είναι σπάνιο, την αλληλεγγύη, την ομαδικότητα, το πείσμα να μην λυγίζουμε στις δυσκολίες και να μην το βάζουμε κάτω. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν που ήρθαν μία φορά πρόσφυγες, ρίζωσαν, έκαναν τη μικρή τους κοινωνία, δεν ξανάφυγαν και το πάλεψαν μέχρι τέλους". Ως έναν "καλό, αγαθό, ήσυχο άνθρωπο, αγρότη με πάθος για τη γη, πάντα δίπλα στους ανθρώπους", χαρακτηρίζει ο κος Πασχαλίδης τον αείμνηστο, από τον οποίο το πρώτο πράγμα που θυμάται είναι "η καλοσύνη του".

Ο κος Πασχαλίδης μας ζητάει να εμπνευστούμε από την ιστορία του θανόντος: "Όταν ήρθαν από την Ανατολική Θράκη ήταν πρόσφυγες και δεν είχαν κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Μακάρι να βλέπουμε κι εμείς έτσι τους γείτονές μας. Τότε οι άνθρωποι βοηθούσαν ο ένας τον άλλο, χωρίς κάποιο όφελος, δεν ζήλευαν αλλά επιζητούσαν ο γείτονάς τους να είναι ευτυχισμένος". 

Στο χωριό αυτά τα διδάγματα, αυτά τα ήθη κι έθιμα της προσφυγιάς και της ανθρωπιάς, προσπαθούν να διατηρήσουν άσβεστα στον χρόνο οι δύο δραστήριοι πολιτιστικοί σύλλογοι Μεσοχωρίου, εμπνευσμένοι από ανθρώπους σαν τον Αντώνη Τερζίδη. 
Καλό παράδεισο σ' έναν άνθρωπο πρότυπο που άφησε πίσω του μία σημαντική παρακαταθήκη!