Μερικές γραμμές για την ΕΝ.ΚΛΩ. από τον Σταμάτη Κουρούδη

Επειδή είναι επίκαιρο το θέμα της επαναλειτουργίας των δύο κλωστηρίων της ΕΝ.ΚΛΩ. στην Κομοτηνή, ο επιχειρηματίας και ιδιοκτήτης των Θρακικών Εκκοκιστηρίων Σταμάτης Κουρούδης γράφει μερικές χρήσιμες γραμμές για μία υπόθεση που έχει ...ιστορία. Παραθέτουμε παρακάτω αυτές τις γραμμές για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι: 

Συμπληρώνονται σε λίγες μέρες 21 χρόνια από τότε που άρχισαν όλα με τα κλωστήρια στην Κομοτηνή. Στις 18/6/1996 έγινε η θεμελίωση των Κλωστηρίων Ροδόπης από τον Χρήστο Λαναρά και τον Ηλία Κουρούδη. Τα Θρακικά Εκκοκιστήρια ήμασταν ο βασικός προμηθευτής σε βαμβάκι του Ομίλου Λαναρά, που μέχρι τότε είχε κλωστήρια στη Νάουσα, και τους πείσαμε να κάνουμε μαζί κλωστήρια στη Κομοτηνή. Μετοχική σύνθεση: 75% όμιλος Λαναρά, 25% Θρακικά Εκκοκιστήρια.

Τα Κλωστήρια Ροδόπης έγιναν σε χρόνο ρεκόρ και ήταν ότι πιο σύγχρονο υπήρχε εκείνη την εποχή παγκόσμια. Λίγο αργότερα και στο διπλανό οικόπεδο της ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής έγιναν και τα Κλωστήρια Μαρώνειας.

Και τότε ήρθε η τρέλα του χρηματιστηρίου. Ο Θωμάς Λαναράς, που είχε αναλάβει τα ηνία του ομίλου, έβγαινε για ψώνια και αγόραζε ότι υπήρχε στην κλωστοϋφαντουργία της Ελλάδας. Ο όμιλος έφτασε να είναι το 14% της Ευρωπαϊκής κλωστοϋφαντουργίας, να καταναλώνει πάνω από το 20% του ελληνικού βαμβακιού και να έχει χρηματιστηριακή αξία πάνω από 1 τρις δραχμές. Τον Θωμά Λαναρά όλοι τον αποκαλούσαν «ο Μίδας». Στη συγκυρία αυτή είχαμε την τύχη να πουλήσουμε στον όμιλο το μερίδιο μας στα κλωστήρια, αλλά και το 34% των εκκοκκιστηρίων.

Όμως «ότι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο». Και οι χρηματιστηριακές αξίες όσο γρήγορα ανέβηκαν, ακόμη πιο γρήγορα έπεσαν. Και ήρθε η κρίση και η κατάρρευση του ομίλου. 

Το 2007 διαπραγματευτήκαμε με τις τράπεζες, στις οποίες είχαν περιέλθει όλες οι εταιρείες του ομίλου, την επαναγορά του 34% των εκκοκκιστηρίων, κάτι που έγινε το καλοκαίρι του 2007. 

Στις συζητήσεις αυτές μας προτάθηκε από τις τράπεζες να αγοράσουμε και τα δύο αυτά κλωστήρια στη Κομοτηνή, με τα οποία είχαμε και προϊστορία, και τα οποία τότε είχαν και καλό όνομα στη διεθνή αγορά. Και ενώ ήμασταν σε προχωρημένο στάδιο συζητήσεων, οι εργαζόμενοι της ΕΝ.ΚΛΩ. βάζουν αίτημα, «όχι, να μην πουληθεί, αλλά να δανειοδοτηθεί με την εγγύηση του δημοσίου». Προβάλλουν έντονα το αίτημα και σύντομα αυτό υιοθετείται τόσο από τα κόμματα, όσο και από αρκετά ΜΜΕ. Το ζήτημα παίρνει πολιτικά χαρακτηριστικά και φυσικά εμείς κάνουμε πίσω.

Τότε με είχε πειράξει πολύ. Έλεγα «δες, θα κλείσουν τελικά μια επιχείρηση μόνο και μόνο επειδή θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι». Σύντομα όμως φάνηκε, ότι η δική μου επιχειρηματική απόφαση ήταν λάθος. Τα κλωστήρια σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες έκλεισαν (ΕΕ, ΗΠΑ, Ιαπωνία κλπ) γιατί πήγαν στις αναπτυσσόμενες στην Ασία. Αν είχε ολοκληρωθεί η αγοραπωλησία, δεν θα είχα χάσει μόνο την εταιρεία μου, αλλά το πιθανότερο και την προσωπική μου περιουσία. Έκτοτε, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα πίνω ένα ποτήρι στην υγειά τους. Με έσωσαν και τους χρωστώ!".

Οι φωτογραφίες είναι ιδιωτικές από τη θεμελίωση (παρόντες ήταν οι μέτοχοι και λίγα στελέχη των επιχειρήσεων) και μια από την κοπή της βασιλόπιτας στην πρώτη εταιρική γιορτή.