14 χρόνια μας κερνούν βυσσινάδα

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ρέμβης είναι οι βυσσινιές, οι οποίες άρχισαν να φυτεύονται στα πεζοδρόμιά της περίπου από το 1947, κι αυτό το ιδιάζον γνώρισμα της συνοικίας μας θυμίζουν από το 2003 τα μέλη του Συλλόγου Συνοικίας Ρέμβης.
Έτσι και φέτος, στον αύλειο χώρο της Παπαδριέλλειου Πινακοθήκης, το βράδυ της Κυριακής 2 Ιουλίου, τα μέλη του συλλόγου αναβίωσαν το έθιμο με τις συνταγές παραδοσιακών γλυκών και ποτών του βύσσινου, για να θυμηθούν όλοι οι παλιοί Ρεμβιώτες -και όχι μόνο- τα ανέμελα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια.

Ο σύλλογος δραστηριοποιείται στην Κομοτηνή από το 2000, όταν η πρόεδρος και ιδρυτής του Έφη Εξουσίδου, ξεκίνησε με τριάντα υπογραφές αυτή την προσπάθεια. Πλέον, τα μέλη είναι περί των 200 εγγεγραμμένων. Για την προχθεσινή εκδήλωση εργάστηκαν αρκετά από αυτά, μαζεύοντας βύσσινα και παρασκευάζοντας συνταγές και κεράσματα για μια εβδομάδα. Η αντιπρόεδρος Σία Χαριτοπούλου, η ταμίας Καίτη Δημητρακοπούλου, η γ.γ. Χάιδω Κεραμιτζή, τα μέλη του ΔΣ Μάγδα Τσιφτσή, Ελένη Γιοχτσή, Αναστασία Σωτηριάδου, και άλλα δέκα μέλη του συλλόγου, εργάστηκαν για την εκδήλωση. 
Κάτοικος Ρέμβης από το μακρινό 1951, η κα. Εξουσίδου μας δηλώνει πως "αφορμή της ίδρυσης ήταν η αγάπη για την συνοικία. Οι Ρεμβιώτες ζητούσαν έναν σύλλογο κι εγώ ανέλαβα, με τριάντα τότε υπογραφές, να τον ιδρύσω. Ξεκινήσαμε δειλά-δειλά με λίγα μέλη, και τώρα έχουμε περίπου 200 εγγεγραμμένα μέλη", και μας κάνει μια ιστορική αναδρομή στη συνοικίας, με αφορμή και την έκθεση φωτογραφίας, που βρισκόταν στον χώρο και περιείχε φωτογραφίες διάφορων ετών από την περιοχή.

"Τα πρώτα σπίτια της Ρέμβης στην Κομοτηνή άρχισαν να κτίζονται για τους πρόσφυγες από το 1922 και τελείωσαν το 1926 επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ρέμβης είναι οι βυσσινιές, οι οποίες άρχισαν να φυτεύονται στα πεζοδρόμιά της περίπου από το 1947 και το φύτεμα συνεχίστηκε και επί δημάρχου κ. Μπλέτσα", μας λέει, ενώ για το πως προέκυψε η παράδοση μας εξηγεί ότι "κάθε χρόνο, οι γονείς μας μάζευαν τα βύσσινα κι έκαναν το γλυκό βύσσινο. Μαζεύονταν σε μικρές παρέες στις αυλές, με το τρατζιστοράκι τους. Σχολίαζαν καλοπροαίρετα την καθημερινότητα, και ταυτόχρονα έφτιαχναν τη βυσσινάδα. Έκαναν και το κερασό, ένα λικέρ  από βύσσινα, κανέλα, μοσχοκάρυδα και άσπρο κονιάκ. Πάντα το καλύτερο κέρασμα, και τότε και τώρα, τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού, είναι  ένα ποτήρι δροσερής σπιτικής βυσσινάδας".

Στόχος του συλλόγου είναι να φέρνει τους γηραιότερους και τους νεότερους σε κοινούς τόπους και να κρατάει ζωντανά τα βιώματα. "Μακάρι να μας ακολουθήσουν και οι νέοι, συνεχίζοντας την παράδοση των κατοίκων της συνοικίας, να προμηθεύονται τη βυσσινάδα από το σπίτι τους και όχι από τα μάρκετ", εύχεται η πρόεδρος.