Ένα ποιητικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους

Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν λιγότερα, απλώς καταλαβαίνουν διαφορετικά, θα μας πει η συγγραφέας Βασιλική Νευροκοπλή, το παραμύθι της οποίας και παρουσιάστηκε το απόγευμα της Τετάρτης 7 Μαρτίου, στη Λέσχη Κομοτηναίων. 

Πιο αναλυτικά, το Δημοκρίτειο Βιβλιοχαρτοπωλείο, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 10ου Δημοτικού Σχολείου Κομοτηνής, ο Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη και ο "Χρόνος", παρουσίασαν το βιβλίο της  Βασιλικής Νευροκοπλή με τίτλο "Ο τρελός του χωριού". Σε μία αίθουσα που πλημμύρησε από παιδικά χαμόγελα, η συγγραφέας του βιβλίου Βασιλική Νευροκοπλή και η επίσης συγγραφέας Σταυρούλα Δαλατσή, ζωντάνεψαν τον "Τρελό του χωριού" μπροστά στα μάτια μικρών και μεγάλων ακροατών και κέρδισαν το στοίχημα του πιο απαιτητικού κοινού, αυτού των μικρών αναγνωστών.

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
"Ο τρελός του χωριού βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία, που συνέβη στην Ινδία το 1960.  Τότε ήταν που ένας άνθρωπος, ήταν κάτοικος σε ένα απομονωμένο χωριό, μακριά ό,τι χρειάζεται ένας άνθρωπος, όπως δουλειές και νοσοκομεία, γιατί το χωριό ήταν αποκομμένο από ένα πολύ μεγάλο βουνό", θα μας πει η συγγραφέας, για να διηγηθεί λίγο περισσότερο την ιστορία: "Στο χωριό είχαν ζητήσει πάρα πολλές φορές από την Πολιτεία να τους ανοιχτεί δρόμος, αλλά δεν ανοίχτηκε ποτέ. Γι' αυτό αποφάσισε να κάνει ο ίδιος, μετά από ένα δυστύχημα που είχε η γυναίκα του γλιστρώντας σε ένα γκρεμό, να κάνει αυτό που δεν κάνει η Πολιτεία. Για 22 χρόνια κάθε βράδυ, ο άνθρωπος - με τελείως πρωτόγονα μέσα - έσπαζε πέτρες στο βουνό, καταφέρνοντας με μειώσει μία απόσταση 70 χλμ σε τελικά μόλις 1 χλμ, κι έτσι έσωσε το χωριό του". 

Μικροί και μεγάλοι, από αυτή την ιστορία, λαμβάνουν πολλά μηνύματα, όπως ότι μπορούμε να βελτιώσουμε τη ζωή μας, ακόμη κι αν η Πολιτεία αδιαφορεί. "Ο άνθρωπος αυτός ανέλαβε μία ευθύνη για να βελτιώσει όχι μόνο τη δική του ζωή αλλά όλων στο χωριό. Έναν τέτοιο άνθρωπο πολλές φορές χαρακτηρίζουμε ως τρελό, γιατί μπορεί και βλέπει ο ίδιος πιο μακριά, εκεί που δεν βλέπουμε εμείς, γι' αυτό και τον βαφτίζουμε τρελό. Αυτή είναι η καλή τρέλα, αυτό που λένε στην Κρήτη ο ...μοσχοκούζουλος κι όχι απλώς κουζουλός. Αυτός που οραματίζεται κάτι που θα βοηθήσει τους άλλους και το κάνει πράξη χωρίς να σκέφτεται τον κόπο του", σχολιάζει σχετικά η Β. Νευροκοπλή. 

Γιατί όμως η κα Νευροκοπλή γράφει παιδικά βιβλία; Η ίδια απαντάει ως εξής: "Δεν γράφω για παιδιά. Γράφω για τον άνθρωπο, απλώς μου αρέσουν πάρα πολύ σαν αποδέκτες τα παιδιά. Το δικό μου είδος παραμυθιού έχει ονομαστεί ως ποιητικό παραμύθι, δηλαδή δεν είναι απλώς μία ιστορία, γι' αυτό με ενδιαφέρει να είναι ένα δουλεμένο λογοτεχνικό κείμενο με αρετές, το οποίο να χαίρονται τα παιδιά, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί τους. Πιστεύω πως όποιος γράφει αποκλειστικά για τα παιδιά, είναι σαν να κατεβάζει τον πήχη και την ποιότητα, γιατί έχει στο νου του ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν λιγότερα. Όμως, τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν λιγότερα, αλλά διαφορετικά αυτά που καταλαβαίνουν οι μεγάλοι. Το καλό βιβλίο δεν έχει διάκριση ηλικιακή".

Κι επειδή παραμύθι χωρίς εικόνες δεν υπάρχει, η συγγραφέας καταληκτικά δεν ξεχνάει να μνημονεύσει και τον εικονογράφο του παραμυθιού της, Διονύση Θάνο τον οποίο χαρακτηρίζει ως "νέο ταλαντούχο εικονογράφο, απόφοιτο της σχολής καλών τεχνών Θεσσαλονίκης".