Σπονδή στους τεθλασμένους ορίζοντες της ευτυχίας

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Μοιραστείτε το

Περιφερειακή εκδήλωση ποντιακής μουσικής και χορευτικών συγκροτημάτων στην Δράμα

Κυριακή μεσημέρι και με την Άνοιξη να μελωδεί, κατάφορτη με αισθήσεις αναγέννησης, ξεκινάω για μια σύντομη επιστροφή στην έτερη γη της καταγωγής μου, στην πόλη της Δράμας. Μια πρόσκληση της Χρύσας της Μαυρίδου, προέδρου του Συνδέσμου Ποντιακών σωματείων ΑΜΘ και η επίμονη παρότρυνσή της, μ’ όλον εκείνον τον δυναμισμό και την αταλάντευτη πίστη στο «επαρκέστατα υπέροχο» του ποντιακού πολιτισμού που τη χαρακτηρίζει, με ωθούν να πάρω τον δρόμο του νόστου και του ανταμώματος.

Τον δρόμο, που θα με έφερνε ξανά για λίγο στα πάρκα και στις πλατείες που έπαιζα παιδί, τότε που οι νεράιδες της ανεμελιάς και της μαγείας συντρόφευαν με ομορφιά και πεφταστέρια ευτυχίας τις μέρες μας. Τότε που οι ποιητές γράφαν συνθήματα στις καρδιές των ανθρώπων και η τηλεόραση δεν ήθελε και δεν μπορούσε να αποδομήσει την ύπαρξή μας.

Μπαίνοντας, λοιπόν, στη Δράμα, μια πόλη, που αναπτύχθηκε με σεβασμό στον άνθρωπο και στα μεγέθη της αστικής παρουσίας του και αντικρίζοντας το περιώνυμο Πάρκο της, ένιωσα τη νοσταλγία και τη συγκίνηση να με πισωγυρίζουν «στου καιρού τις θύμησες». Σε αγκαλιές αγαπημένες, σε μυρωδιές ευφρόσυνες, σε κόρφους στοργικούς, που σημάδεψαν με επάρκεια άπλετης αγάπης και βεβαιότητες τρυφερότητας την ψυχή μου. Σε αγκαλιές, που έχουν περάσει εδώ και χρόνια «στην άλλη πλευρά των ίσκιων», αλλά στέκουν πάντα εκεί, «σηματωροί» και φύλακες πολύτιμοι της ζωής μου.

Η επόμενη στάση μας ήταν στον χώρο της εκδήλωσης, στο δημοτικό γήπεδο «Δ. Κραχτίδη», που φέρει το όνομα μιας από τις σημαντικότερες ιστορικές φυσιογνωμίες της Δράμας, με ανεκτίμητη, ανιδιοτελή προσφορά στον τόπο και στους ανθρώπους του. Γήπεδο φροντισμένο με συνέπεια και επιμελές μεράκι από τη δημοτική αρχή, που φιλοξενεί όλες τις μεγάλες αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Αυτήν τη φορά, λοιπόν, κλήθηκε να στεγάσει το πλήθος των Ποντίων, που συνέρρευσε τραγουδώντας και χορεύοντας την υπερηφάνεια της φυλής του.

Όλα τα κορυφαία ονόματα της Ποντιακής μουσικής σκηνής ήταν παρόντα. Νέοι, ευθυτενείς κι αγέρωχοι, με μαύρα ρούχα και άσπρα πουκάμισα, που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Παμποντιακής και ήρθαν να τραγουδήσουν αφιλοκερδώς, προκειμένου να ενισχυθεί οικονομικά η Ομοσπονδία τους. Νέοι, που όταν ήρθε η ώρα να τιμηθεί ο παλαίμαχος δραμινός ποδοσφαιριστής Λάμπης Κουϊρουκίδης, , «έκλειναν το γόνυ», χειροκροτώντας σεβαστικά, μ? όλην εκείνην την εκτίμηση που τρέφουν οι άνθρωποι της παράδοσης στις μεγάλες προσωπικότητες αυτής της χώρας.

Καθώς παρακολουθούσα όλους αυτούς «τους ωραίους τρελούς», που μεθυσμένοι από τους αρχετυπικούς ήχους της λύρας και του νταουλιού, ένωναν τα υπόγεια νήματα της ψυχής τους με τους ρυθμούς των μελωδιών τους, συνειδητοποίησα ότι αυτό που διαδραματίζονταν μπροστά μου ήταν η ένσαρκη απόδειξη του ορισμού της Ζωής. Αυτού, που βρίσκεται στον αντίποδα της έννοιας του Θανάτου, όπως τον αποτύπωσε ποιητικά ο Σοφοκλής στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ»: «…Τον Χάρο τον ανέραστο, τον ατραγούδιστο, τον Χάρο τον αχόρευτο. Το Τέλος.»

Αυτό, λοιπόν, που ζήσαμε στο γήπεδο του «Δ. Κραχτίδη» ήταν η Ζωή. Η Ζωή, όμως, με τον τρόπο της φυλής μας. Τρόπος, που εδράζει τη μοναδικότητά του στη συνεύρεση, στη χαρά του ανταμώματος, στην ύπαρξη μικρών κι αλληλέγγυων κοινοτήτων, στην επένδυση στο υπέροχο περιθώριο της παράδοσης. Μια παράδοση, που έχει για φύλακες - αγγέλους στις εκκλησιές και στους ναούς τής ταυτότητάς της τη νέα γενιά, που σμίγει κάτω από τη σκέπη των ήχων ενός μουσικού πολιτισμού χιλιετηρίδων.

Για κάθε στίχο που τραγουδήσαμε, κερδίσαμε μια σπιθαμή στον παράδεισο της ευτυχίας. Για κάθε μελωδία που σιγοψιθυρίσαμε, μια μορφή αγαπημένου, χαμένου από χρόνια, αναστήθηκε για λίγο και μας συντρόφευσε στο πανηγύρι του ανόθευτου γλεντιού. Και καθώς χορεύαμε, ήρθε γαλήνια θυμόσοφη η φωνή της Παράδοσης για να μας θυμίσει τον ρόλο της στον ανθρώπινο πολιτισμό, δανειζόμενη τον λόγο του Διονύση του Σαββόπουλου: «Όμορφη στιγμή να το ξαναπώ, όμορφη να σας μιλήσω? Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται, εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές» Τις μέρες τις καλές και τις αγαπημένες.

Υ.Γ. Αξίζουν συγχαρητήρια θαυμασμού κι εκτίμησης στην Πρόεδρο και στο Δ.Σ. του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων ΑΜΘ, γιατί κατάφεραν για άλλη μια φορά να διοργανώσουν μια εκδήλωση που τίμησε περίτρανα την Ποντιακή κουλτούρα και υπογράμμισε τη μεγαλειώδη συμβολή του εθελοντισμού στη διατήρηση της ταυτότητάς μας.

Επιτρέψτε μου, όμως, να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στον άνθρωπο που θεωρώ ότι ενσαρκώνει τις έννοιες του ενεργού Πολίτη, του ωραίου Έλληνα και του μεγάθυμου Πόντιου, στον Πρόεδρο της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας και Πρόεδρο της Eλληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας, στον Γιώργο τον Παρχαρίδη. Που καταφέρνει μ? έναν μοναδικά γοητευτικό τρόπο να συνταιριάζει την ορμή της Ζωής με το πάθος των Ιδεών, την ιατρική του δεινότητα με τον μεγάλο Έρωτα για τις αλήθειες της φυλής μας, το επιστημονικό του κύρος με την προσήνεια και την καταδεκτικότητα του χαρακτήρα του.

Και ως άλλος αιθεροβάμων Δον Κιχώτης, παίρνει τα τραγούδια της ράτσας μας αγκαλιά, σαν ξεροκόμματα απόδρασης από τις ευθυγραμμισμένες ζωές μας και περιδιαβαίνει σε πόλεις και χωριά του τόπου μας, προσπαθώντας εναγώνια να περισώσει την πίστη στον άνθρωπο και στις ευαισθησίες του, διακηρύσσοντας πεισματικά ότι κάθε φορά που λησμονιέται μια μουσική ή κάποια βήματα ενός πατρογονικού χορού, πεθαίνει κι ένα μέρος της ψυχής του Ποντιακού λαού. Του εύχομαι να είναι πάντα γερός, για να μας στηρίζει και να μας υποδεικνύει με τρυφερά έμμονη προσήλωση τον δρόμο της πολιτιστικής αυτάρκειας και της ομορφιάς.

Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News