«12 ναυτικά μίλια» και στο Αιγαίο, επιμένει ο Ευριπίδης Στυλιανίδης

Casus  Belli (αφορμή πολέμου) περιλαμβάνει η ρητορική της Τουρκίας, εάν η Ελλάδα επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια στα νησιά του Αιγαίου. Η Ελλάδα, αν κι έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας -μη παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης και εγγυώμενη την αβλαβή διέλευση πλοίων- μέχρι σήμερα δεν έχει ασκήσει αυτό το δικαίωμά της.

Η πρώτη φορά κατά την οποία η Τουρκία έκανε αναφορά στον όρο Casus Belli, ήταν το 1995 με την εφαρμογή της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας.

Μιλώντας στο ράδιο Χρόνος 87.5fm ο βουλευτής Ροδόπης της Νέας Δημοκρατίας Ευριπίδης Στυλιανίδης χαρακτήρισε την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Αιγαίο ως «ένα χαρτί που το έχει η Ελλάδα μέσα στη φαρέτρα της και θα το χρησιμοποιήσει νομίζω σωστά όποτε πρέπει». Ο πρώην υπουργός ξεκαθάρισε πως «είμαι της άποψης αυτής (της επέκτασης)» και πιο αναλυτικά είπε: «τα 12 μίλια είναι μία θέση που εγώ υποστηρίζω. Θεωρώ πως όταν η Ελλάδα προκαλείται επανειλημμένα στο πεδίο με στρατιωτικές προκλήσεις, θα πρέπει οι καταστάσεις de facto (σ.σ. εκ των γεγονότων) που πάνε να δημιουργηθούν σε βάρος του διεθνούς δικαίου, να τις απαντά με την άσκηση de jure (σ.σ. εκ του νόμου) δικαιωμάτων, όπως είναι αυτό της δυνατότητας επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια».

Ο διάλογος, η ΑΟΖ και η «διορατικότητα»
Σύμφωνα με τον Ευριπίδη Στυλιανίδη με αυτή την ενέργεια «επιτυγχάνεις στο τέλος καλύτερο αποτέλεσμα όταν θα πάει (η Ελλάδα με την Τουρκία) σε έναν διάλογο ή σε μία επιδιαιτησία, που κάποια στιγμή -αναπόφευκτα- θα οδηγούμε κι εκεί».

Αναφορικά με τις ψηφοφορίες σχετικά με τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες της Ελλάδας, με Αίγυπτο και Ιταλία, ο κος Στυλιανίδης δηλώνει τα παρακάτω: «η κυβέρνηση καταγράφει και ψηφίζει δύο πολύ σημαντικά βήματα: Το ένα είναι η μερική συμφωνία με την Αίγυπτο, που καταστρέφει την παράνομη και ανυπόστατη συμφωνία που έχει με την κυβέρνηση της Τρίπολης το Ταγίπ Ερντογάν. Το δεύτερο είναι η ελληνοϊταλική που είναι συνέχεια μίας παλιάς συμφωνίας του ’77, που δημιουργεί όμως με μία ευρωπαϊκή χώρα δύο δεδομένα που δεν μπορούν να εγκαταλειφθούν όταν και όποτε γίνει συζήτηση για την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ προς Ανατολάς: ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και ότι η μέση γραμμή είναι το κριτήριο οριοθέτησης σε δύο γειτνιάζοντα κράτη. Αυτά τα δύο βήματα είναι πάρα πολύ σημαντικά. Είναι δύο βήματα προς τα εμπρός, αλλά δεν είναι όλα τα βήματα, γιατί υπάρχουν ακόμη πάρα πολλά ζητήματα ανοιχτά που πρέπει να διευθετηθούν.

Αλλά νομίζω πως απέναντι σε μία προκλητική στάση της γείτονος, το να κινήσει με σωφροσύνη, με συστηματικότητα και με διπλωματική διορατικότητα είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό».