Ε. Γουντουδάκη: Το να ζητάμε βοήθεια είναι δύναμη, όχι αδυναμία

Το πρώτο της βήμα στη συγγραφή έκανε η Καβαλιώτισσα στην καταγωγή κοινωνική λειτουργός του Συμβουλευτικού Κέντρου Γυναικών Κομοτηνής Ευστρατία Γουντουδάκη. Για το βιβλίο της με τίτλο «Όσα ήθελα να πω» αλλά και μία συζήτηση γύρω από τη συγγραφή, κοινωνικά ζητήματα και τη «δύναμη» των ανθρώπων να ζητούν βοήθεια από τον περίγυρό τους, φιλοξενήθηκε στο ράδιο Χρόνος 87.5fm από τον Δήμο Μπακιρτζάκη.

Το βιβλίο βασίζεται σε αληθινές ιστορίες από την 20ετή εμπειρία της ως κοινωνικής λειτουργού και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. «Με τη συγγραφή είμαστε παλιές γνώριμες. Ξεκίνησα να γράφω ως μαθήτρια Λυκείου στην εφημερίδα του σχολείου μου στην Καβάλα, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Μετά χαθήκαμε για χρόνια, αλλά ξανασυστηθήκαμε στην περίοδο της καραντίνας» δήλωσε για τη σχέση με τη συγγραφή κι έκανε γνωστό πως αφορμή για να πιάσει ξανά τα μολύβια ήταν ένας πανελλαδικός διαγωνισμός διηγήματος όπου βραβεύτηκε με έπαινο. «Τελικά η βράβευση κι η προτροπή των δικών μου ανθρώπων ν’ ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη συγγραφή ήταν οι λόγοι που με οδήγησαν στην πρώτη μου απόπειρα» διηγήθηκε.

Όσο για την απόφαση να συγγράψει σχετικά με τα βιώματά της ως κοινωνικής λειτουργού, εξήγησε: «πάντα ήξερα πως εάν ποτέ έγραφα, αυτό θα είχε να κάνει με τη δουλειά μου, διότι εργάζομαι ως κοινωνική λειτουργός τα τελευταία 20 χρόνια κι η ανάγκη μου να μοιραστώ αυτή την εργασιακή εμπειρία, ώστε να βοηθήσω, να ενημερώσω και να ευαισθητοποιήσω τόσο τους συναδέλφους μου κοινωνικούς λειτουργούς αλλά κι όλους μας, όπως επίσης η ανάδειξη του επαγγέλματος και των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε οι κοινωνικοί λειτουργοί, ήταν τα βασικότερα κίνητρα (για τη συγγραφή του βιβλίου)».

Ιστορίες που μας διδάσκουν
Το βιβλίο περιλαμβάνει επτά ιστορίες μέσα από τις οποίες θίγονται δύσκολα ζητήματα της ζωής, όπως η απώλεια και το πένθος, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τα Άτομα με Αναπηρία, η μοναξιά της Τρίτης Ηλικίας, κι άλλα ζητήματα που βρίσκονται τελευταία σταθερά στην επικαιρότητα, όπως παιδική κακοποίηση, ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική παρενόχληση, βία στους εργασιακούς χώρους.

Μέσα από αυτές τις ιστορίες, κοινωνικοί λειτουργοί μπορούν να βγάλουν ενδιαφέροντα επιστημονικά συμπεράσματα αλλά και κάθε αναγνώστης να μάθει ν’ αντιμετωπίζει καλύτερα ό, τι δύσκολο συμβαίνει στη ζωή του. «Καθώς έγραφα το βιβλίο είχα πάντα στο μυαλό μου ότι όλοι κι όλες μας στη ζωή θα έρθουμε αντιμέτωποι κι αντιμέτωπες με προκλήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής μας, με καταστάσεις και βιώματα που μπορεί να μας τραυματίσουν και πολλές φορές μπορεί να λυγίσουμε. Σε αυτές τις καταστάσεις ή μπορούμε ν’ αφήσουμε τον εαυτό μας να βουλιάξει, να παρασυρθεί και να πορευτεί ως θύμα ή να κάνουμε κάτι για να ξεπεράσουμε τον αναπόφευκτο πόνο που όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτόν» σημείωσε και συνέχισε: «οι επτά ιστορίες μιλούν για το πως άνθρωποι πληγωμένοι κατάφεραν να ξεπεράσουν τα τραύματά τους, να μετατρέψουν την ευθραυστότητά τους σε δύναμη ζωής».

Δύναμη το να ζητάς βοήθεια
Έχουμε ξεπεράσει στις ημέρες μας το στίγμα του ότι το να ζητάς βοήθεια από τους ανθρώπους σου ή ειδικούς επιστήμονες φυσικά δεν είναι... ντροπή; «Το να ζητάμε βοήθεια, όταν την χρειαζόμαστε, είτε από τους δικούς μας ανθρώπους είτε από μία υπηρεσία, είναι ένδειξη δύναμης κι όχι αδυναμίας. Δεν το κάνουμε εύκολα, ακόμη κι εμείς οι επαγγελματίες πολύ συχνά δεν το κάνουμε εύκολα, πιστεύουμε ότι είμαστε… παντοδύναμοι και θα πρέπει να μη λυγίζουμε. Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα» ξεκαθάρισε η κοινωνική λειτουργός.