Γκ. Εσαγιάν: Αβάσταχτη τραγωδία να χάνονται τα νιάτα μας

«Αβάσταχτη» είναι η τραγωδία «να χάνονται τα νιάτα μας για αμέλειες και συστηματικές αβλεψίες και παραβλέψεις, ως απόρροια μίας συστηματικής κοινωνικής ψυχοπαθολογίας» είπε στο ράδιο Χρόνος 87.5fm και τον Δήμο Μπακιρτζάκη ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Γκάρο Εσαγιάν, στον απόηχο της πολύνεκρης σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών. «Με αυτά που συμβαίνουν στον τόπο μας είμαστε όλοι σοκαρισμένοι και προσπαθούμε να συνεχίσουμε» σημείωσε, ενώ μεταφέροντας την επιστημονική του ματιά γύρω από την τραγωδία, δήλωσε: «αυτό το τραγικό συμβάν μπορούμε να το δούμε σαν ένα ατομικό τραύμα και πένθος, αλλά ταυτόχρονα και σαν ένα συλλογικό τραύμα και πένθος που πλήττει όλη μας τη χώρα. Δεν μπορούμε να μη συμπάσχουμε στο γεγονός αυτό, να μείνουμε αμέτοχοι, γιατί μας αγγίζει όλους».

Η ελληνική παθογένεια… αυτοθαυμασμού
Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής στάθηκε στο μεγάλο «γιατί» που κυριαρχεί στη σκέψη κυρίως των οικογενειών των θυμάτων αλλά κι όλων των Ελλήνων αυτές τις ημέρες, ενώ επιστημονικά μιλώντας καυτηρίασε τις διαχρονικές παθογένειες της κοινωνίας μας. «Ένα από τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας είναι να εστιάζουμε κυρίως στον αυτοθαυμασμό κι όχι στην αυτοκριτική, γιατί μόνο με την αυτοκριτική γινόμαστε καλύτεροι.

Δεν είναι δυνατό να λειτουργούσαν τα πράγματα σωστά και να έγινε αυτό το πράγμα. Ούτε είναι δυνατό να φταίει μόνο ένας άνθρωπος γι’ αυτή την τραγωδία. Υπάρχει μία συλλογική ευθύνη, η οποία είναι διαχρονική κι έχει να κάνει με μία νοοτροπία: “αν δεν βαριέσαι”» σημείωσε τονίζοντας πως υπάρχει θλίψη κι οργή στην ελληνική κοινωνία.

Γιατί πρέπει να μαθαίνουμε μόνο μετά τις μεγάλες τραγωδίες, αναρωτήθηκε, για να σημειώσει χαρακτηριστικά πως «το ζήτημα δεν είναι να τιμωρηθούν μόνο οι υπεύθυνοι, αλλά αυτά τα γεγονότα να λειτουργήσουν ως αφετηρία δομικών αλλαγών στην ατομική και συλλογική συμπεριφορά και την ανάληψη ευθυνών, για να κάνουμε τον τόπο μας καλύτερο. Αλλά όχι ευκαιριακά».

Τέλος, αναφορικά με τους ζώντες τις τραγωδίας, επιβάτες στο μοιραίο τρένο, μετέφερε την εκτίμηση ότι θα βιώσουν έντονο τραύμα και μετατραυματικό στρες, που θα κρατήσει πάρα πολύ καιρό και καλούνται να το διαχειριστούν. Γι’ αυτό η πολιτεία, δεν πρέπει να ξεχάσει τις επιπτώσεις αυτής της τραγωδίας σε όσους κατόρθωσαν να επιζήσουν του δυστυχήματος.