Στα 82 του τραγουδάει και χαμογελάει ο Γιώργος Γκαϊντατζής

Τον γνωρίσαμε στην Αίγειρο. Στα 82 του, ο Γιώργος Γκαϊντατζής τραγουδά ακόμη, και σα να μην ήταν αυτό αρκετό, κατέγραψε και 27 τραγούδια προσφυγιάς, μερικά από τα οποία και τραγούδησε στο πλαίσιο του ανταμώματος καταγόμενων από το Καλλημέριο – Γιουβαλή της Ανατολικής Θράκης.

Γέννημα θρέμμα Αιγείρου, ο κος Γκαϊντατζής συμβάλει ώστε η παράδοση του τόπου του να μείνει ζωντανή μέσα από στίχους και μελωδίες. "Είμαι ερασιτέχνης τραγουδιστής, ποτέ μου δεν τραγούδησα επαγγελματικά ή σπούδασα το τραγούδι. Θυμάμαι τουλάχιστον 50 παραδοσιακά τραγούδια, γιατί μερικά μου έχουν ξεφύγει λόγω γηρατειών. 

Έφυγα 11 χρόνια στη Γερμανία, αλλά είμαι μερακλής και ποτέ δεν ξέχασα τα τραγούδια του τόπου μου. Έχω γράψει κι αρκετά τραγούδια", μας λέει για τη σχέση του με το τραγούδι, ενώ όταν τον ρωτάμε αν θα πει κάποιο από αυτά απαντά με ειλικρίνεια "ναι δυο-τρία αλλά μην με παρεξηγήσετε, γιατί η ηλικία μου..."

"Ακόμη και στον ύπνο μου θυμόμουν τραγούδια και σηκωνόμουν για να τα σημειώσω. Έτσι μάζεψα 27 τραγούδια που είναι ιστορικά για την Αίγειρο", μας εξηγεί για την καταγραφή των τραγουδιών, κι εξηγεί ότι τα περισσότερα τα έμαθε από τη μητέρα του. 

Δυστυχώς, όπως μας λέει, όταν εκείνη έφυγε από τη ζωή το 2009, το μεράκι για το τραγούδι δεν υπήρχε μέσα του το ίδιο 'ζωντανό', αλλά μετά του ήρθαν ξανά στη μνήμη τα τραγούδια κι αποφάσισε να ξανατραγουδήσει!

Γεννηθείς το μακρινό '35, ο κος Γκαϊντατζής έχει ζήσει 'χίλια κύματα' . "Οι άνθρωποι τότε είχαν πραγματική φτώχεια, όχι σαν τη σημερινή", μας λέει και διηγείται κάποια περιστατικά που την αποδεικνύουν. "Ακούω πολλούς να λένε πως τα Χριστούγεννα είναι το τάδε παραδοσιακό φαγητό και το Πάσχα κάποιο άλλο. 

Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε τίποτα 'παραδοσιακό' στη φτώχεια. Περνούσαμε τις γιορτές με ένα κοτόπουλο, αν ήμασταν τυχεροί. Τρώγαμε το φαγητό που υπήρχε, ίσα-ίσα για να περάσουμε τη μέρα", αναφέρει. 

Ο ίδιος παραμένει κάτοικος Αιγείρου και είναι αποφασισμένος να μείνει εκεί ως το τέλος της ζωής του. Εκεί άλλωστε βρίσκει την απλότητα της ζωής, "μια όμορφη αυλή, σκιά, πρασινάδα, ηρεμία", όπως μας λέει χαρακτηριστικά.

Όπως μπορείτε να καταλάβετε, μέσα από αυτή την απλότητα ζωής, η συνομιλία μας με τον κύριο Γιώργο μπορεί να ξεκίνησε ως ένα 'μάθημα' τραγουδιού, κατέληξε όμως σε μάθημα ζωής.