Το χρονικό των παραβιάσεων της "Συνθήκης της Λωζάνης" από τους Τούρκους

Από το 1923 μέχρι και σήμερα έχουν έλθει κυνηγημένοι στην Ελλάδα και στην Ροδόπη, όπου διαμένουν, μόνιμα πάρα πολλοί ομογενείς μας από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο. Στην Θράκη και στην Ροδόπη ορισμένα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας, ενώ απολαμβάνουν τα δημοκρατικά δικαιώματά του Έλληνα και Ευρωπαίου πολίτη, φαντάζονται ψεύτικες καταπιέσεις, μιλούν για μητέρες πατρίδες και βγάζουν μίσος και χολή για την Ελλάδα καταγγέλλοντας την στους διεθνείς οργανισμούς. Γι' αυτό θα πρέπει ο κ. εισαγγελέας να ενεργοποιήσει όλους τους νόμους γι' αυτούς που σπέρνουν μίσος και διχόνοια. Επίσης πρέπει οι μουσουλμάνοι μειονοτικοί που απολαμβάνουν των δικαιωμάτων της ελληνικής Πολιτείας να τα συγκρίνουν με τις καταπιέσεις, τις απελάσεις, τις κατασχέσεις των περιουσιών, τις καταστροφές των εκκλησιών, των νεκροταφείων και τις φυλακίσεις που έχουν υποστεί οι ομογενείς μας στην Τουρκία όλα τα προηγούμενα χρόνια, δοξάζοντας τον Αλλάχ για την τύχη και την ευτυχία που ζουν στην Ελλάδα και να μην ακούν τις σειρήνες αυτών που παίζουν τα παιχνίδια της Τουρκίας, γιατί στο τέλος μπορεί να βγουν οι ίδιοι ζημιωμένοι.

Οι παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης που υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 1923 ήταν συνεχείς εκ μέρους της Τουρκίας και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα σε βάρος της ελληνικής μειονότητας. Στην Ελλάδα οι μουσουλμανικές μειονότητες απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματά τους, μάλιστα μειονοτικοί εισάγονται στα ελληνικά Πανεπιστήμια με μοριοδότηση σε βάρος των χριστιανών.

Παρακάτω βλέπουμε το χρονικό των παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάνης από τους Τούρκους που έχει ως εξής:

Το 1923 η Τουρκία χαρακτήρισε φυγάδες τους 40.000 περίπου Έλληνες της Κωνσταντινούπολης που έφυγαν στο εξωτερικό το 1922 φοβούμενοι σφαγές. Οι Τούρκοι αμέσως τους αφαίρεσαν την τουρκική υπηκοότητα και έγινε μαζική κατάληψη των περιουσιών τους.

Το 1923 με την εγκατάσταση των τουρκικών αρχών στην Ίμβρο και Τένεδο απελάθηκαν αμέσως οι εκλεγμένοι από τον τοπικό πληθυσμό 64 πρόκριτοι της Τενέδου και δεν επετράπη σε 1.500 Ιμβρίους που είχαν καταφύγει στην Λήμνο να επιστρέψουν πίσω. 

Το 1924, το τουρκικό κράτος παραχωρεί στον προδότη παπά Εφθύμ 2 εκκλησίες που ανήκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Το 1925, κλείνουν τον ελληνικό φιλολογικό σύλλογο και κατάσχουν όλα τα χειρόγραφα.

Την ίδια χρονιά η τουρκική αστυνομία συλλαμβάνει τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο ΣΤ' τον οποίο και απελαύνει στην Ελλάδα.

Το 1925-26, απαγορεύτηκε η λειτουργία της Εμπορικής Σχολής της Χάλκης.

Το 1926, επιβάλλεται υποχρεωτικά ο πολιτικός γάμος, η αστυνομία κάλεσε τους Έλληνες πρόκριτους εξαναγκάζοντας να υπογράψουν έγγραφο, με το οποίο η μειονότητα παραιτείτο "οικειοθελώς" των δικαιωμάτων του άρθρου 42 της Συνθήκης. Όσοι αρνήθηκαν φυλακίσθηκαν. 

Την ίδια χρονιά πάλι με νόμο απαγορεύουν στα μειονοτικά ιδρύματα να αποκτήσουν καινούργια ακίνητη περιουσία είτε με αγορά, είτε με δωρεά ή διαθήκη.

Την ίδια χρονιά με την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα η τουρκική κυβέρνηση δεν ανεγνώρισε στο Πατριαρχείο την ιδιότητα του Νομικού Προσώπου αποκλείοντας έτσι από κάθε διαχειριστική αρμοδιότητα στις βακουφικές επιτροπές το Πατριαρχείο.

Το 1927 από "άγνωστη" αιτία σε έξι ώρες πυρκαγιά έκαψε 800 ελληνικά σπίτια στα Ταταύλα, η πυροσβεστική ακόμα να φτάσει.

Την ίδια χρονιά πάλι η Τουρκία απαγορεύει την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στην Ίμβρο και την Τένεδο.

Το 1930, οι τουρκικές αρχές επεμβαίνουν στις εκλογές των επιτροπών στο μειονοτικό νοσοκομείο του Βαλουκλή και στην κοινότητα του Πέρα. 

Το 1932, η τουρκική κυβέρνηση απαγόρευσε στους Έλληνες την άσκηση τριάντα επαγγελμάτων, του φωτογράφου, του ράπτου, του κουρέα, του ξυλουργού, του θυρωρού, του σερβιτόρου, του ιατρού, του ασφαλιστού, το δικαίωμα εκμίσθωσης σπιτιού κλπ κλπ.

Άμεση συνέπεια αυτών των μέτρων ήταν ο εξαναγκασμός σε εκπατρισμό 5.000 περίπου Ελλήνων.

Το 1934 απαγορεύθηκε στους Έλληνες κληρικούς να φορούν ράσα εκτός της Εκκλησίας. Εξαιρέθηκε μόνο ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο προδότης Παπά Εφθύμ.

Την ίδια χρονιά υποχρεώνονται οι Έλληνες να τουρκοποιήσουν τα επώνυμά τους.

Την ίδια χρονιά πάλι αρχίζει στην Κωνσταντινούπολη η εκστρατεία "Συμπατριώτη μίλα τουρκικά", όσοι Έλληνες μιλούσαν ελληνικά πλήρωναν πρόστιμο και δέρνονταν από τους πολίτες.

Το 1935 εκδίδεται ο νόμος 2762 "περί βακουφίων". Έτσι η διοίκηση των μειονοτικών σχολών και των ευαγών ιδρυμάτων ανατίθεται στον λεγόμενο "μοναδικό επίτροπο" (τεκ μουτεβελή), που διόρισε η τουρκική κυβέρνηση. Επιβάλλεται τέλος στις Εφορίες των Βακουφίων, να δηλώσουν αναλυτικά όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία για να μπορέσουν να τους χτυπήσουν. 

Την ίδια χρονιά η Τουρκία ενισχύοντας την δράση του προδότη Παπά-Ευθύμ και του Πατριαρχείου διόρισε ως εκπρόσωπο των Ελλήνων στην τουρκική Εθνοσυνέλευση τον προδότη Σταμάτ Ζιχνή, ιδιαίτερο γραμματέα του παπά-Ευθύμ.

Το 1936 έγινε υποχρεωτική σε όλα τα ελληνικά σχολεία η διδασκαλία των μαθημάτων στην τουρκική γλώσσα.

Το 1936-1937, διορίζεται από την τουρκική κυβέρνηση σαν εκπρόσωπος των Βακουφίων ο προδότης Σταμάτ Ζιχνή - Οζνταμάρ.

Την ίδια χρονιά διορίζεται από την τουρκική κυβέρνηση στα μειονοτικά ελληνικά σχολεία Τούρκος βοηθός διευθυντής.

Το 1939, υποχρεώνουν όλους τους ελληνικούς αθλητικούς συλλόγους να ενωθούν με τουρκικούς προσπαθώντας έτσι να τους διαλύσουν ή να τους εκτουρκίσουν. Οι εναπομείναντες σήμερα σύλλογοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά φαντάσματα του παρελθόντος.

Το 1941, ενώ η Ελλάς πολεμάει στο πλευρά των συμμάχων, κατά της ναζιστικής και φασιστικής επιβουλής, η Τουρκία επιστρατεύει όλους τους άρρενες ομογενείς της ελληνικής μειονότητας ηλικίας 25 έως 45 ετών στα περιβόητα "τάγματα εργασίας" (αμελέ ταμπουρού) για να εκτελέσουν δήθεν έργα στην Ανατολή. Ο βαρύς χειμώνας και οι κακές συνθήκες διαβίωσης αποδεκάτισαν τους επιστρατευθέντες ομογενείς. Τίποτα δεν διέφερε αυτή η πράξη από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Το 1942, ενώ η Ελλάς είναι υπόδουλη από τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βουλγάρους, η Τουρκία ψηφίζει τον περιβόητο νόμο "φορολογίας περιουσίας" (βαρλίκ βεργκισί). Ο φόρος αυτός έφθανε να είναι ο διπλάσιος ή τριπλάσιος της συνολικής αξίας της περιουσίας. Ο νόμος αυτός έδινε το δικαίωμα στους εφόρους να κατάσχουν κάθε κινητή και ακίνητη περιουσία των Ελλήνων, αν δεν είχε καταβληθεί ο φόρος μέσα σε 15 μέρες. Αργοπορία 30 ημερών σήμαινε εκτόπιση στα βάθη της Τουρκίας για καταναγκαστικά έργα. Εκατοντάδες Έλληνες μειονοτικοί έχασαν την περιουσία τους και άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή. Σαν  συνυπεύθυνοι με τον οφειλέτη χαρακτηρίσθηκαν όλοι οι συγκατοικούντες συγγενείς ανιόντες και κατιόντες. Το αποτέλεσμα ήταν πολλές περιουσίες να δημευτούν και 1.869 μειονοτικοί να οδηγηθούν για καταναγκαστικά έργα. Από αυτούς μόνο 11 γύρισαν πίσω.

Το 1943, η Άγκυρα έθεσε θέμα κατάργησης του Πατριαρχείου. Την ίδια χρονιά οι τουρκικές αρχές συνέλαβαν και εκτόπισαν στην Προύσα τον μητροπολίτη Χαλκηδόνος Μάξιμο και της Ίμβρου Ιάκωβο.

Την ίδια χρονιά η Τουρκία δήμευσε τις περιουσίες των ιερών Μονών Μεγίστης Λαύρας και Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους στην Ίμβρο, παραχωρώντας τες σε εποίκους, αυτοί κατέστρεψαν αμέσως τις εκκλησίες και τα κτίρια των μονών. Ο δήμαρχος της Ίμβρου και τρεις κοινοτάρχες που διαμαρτυρήθηκαν συνελήφθησαν και εκτοπίσθηκαν στην Μικρά Ασία.

Συνέχεια του άρθρου την ερχόμενη εβδομάδα

Πηγή: Έκδοση του Σ.Ι.Κ.Τ.Α.Θ. με την επιμέλεια του Γ. Χριστοφορίδη