Να αποβάλουμε την τοξικότητα και το μίσος

Η υπόθεση του Δημήτρη  Λιγνάδη είναι πολύ σοβαρή για να αφεθεί στα χέρια των λαϊκών δικαστηρίων, των στρατών στα social media και το δημόσιο λιντσάρισμα.  

Από την πρώτη στιγμή η αντιπολίτευση θέλησε να κάνει το θέμα κομματικό και το ελληνικό metoo να χάσει την έννοια του και οι φωνές των θυμάτων να θαφτούν κάτω από μία ανούσια κομματική αντιπαράθεση. 

Από την ώρα που ο ηθοποιός-σκηνοθέτης συνελήφθη άρχισε μία θεωρία ότι όλοι οι πολιτικοί είναι παιδεραστές και ότι μάς κυβερνούν παιδεραστές. Θεωρία της Qanon, μίας ακροδεξιάς οργάνωσης που υποστήριζε τον Τραμπ και κατηγορείται για την εισβολή στο Καπιτώλιο.

Στην Ελλάδα όμως αυτή η καφενόβια και πεζοδρομιακή λογική και οπτική των πραγμάτων, που ακούγαμε από το 2011 και μετέπειτα μας κόστισε πολύ, τώρα πάνε να την αναστήσουν ξανά. Όλα αυτά είχαν ξεκινήσει από τον «Αυριανισμό» του 1980 που είχε κατηγορήσει τον Μητσοτάκη τον πρεσβύτερο ότι είναι συνεργάτης των ναζί. Ήταν από τότε η ελληνική κοινωνία που της άρεσε να ακούει αυτά που φημολογούνται, αλλά δεν λέγονται.

Όλα αυτά μαζί με το δηλητήριο του μίσους και το καβάλημα του κύματος του λαϊκισμού οδήγησαν τη χώρα μας στο χείλος της αβύσσου και ένα βήμα πριν τον γκρεμό.

Η χώρα μας είναι κράτος δικαίου και πρέπει να το σεβόμαστε όλοι και να του έχουμε εμπιστοσύνη. Άλλωστε μία κοινωνία δείχνει πόσο ώριμη είναι και πόσο ανθεκτική από τους εκπεσόντες. 

Μία νέα πόλωση πρέπει να αποφευχθεί, γιατί κάποιοι ποντάρουν σε αυτό για να δείξουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο και ότι όλοι είναι παιδεραστές. Πρόκειται για  μία γερή υπονόμευση στα θεμέλια της δημοκρατίας. 

Ένας νέος πόλεμος με πυρωμένα όπλα δεν πρέπει να ξεκινήσει με αφορμή  μία νέα ελληνική εκδοχή της Qanon.