Βουβοί ψήφοι

Για άλλο θέμα ξεκίνησα να γράφω αυτή την εβδομάδα και συγκεκριμένα για τον κυβερνητικό ανασχηματισμό (με τον οποίο θα ασχοληθώ την επόμενη εβδομάδα) αλλά οι εξελίξεις στις Προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α., μου άλλαξαν τα σχέδια.

Τρίτωσαν λοιπόν τα απρόβλεπτα αποτελέσματα τα τελευταία δύο χρόνια.

Πρώτα ήταν το δικό μας δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, όπου η σαρωτική επικράτηση του «ΟΧΙ» δεν είχε ανιχνευθεί.

Μετά ήταν το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία , που ενώ άλλο αναμενόταν οδήγησε στην απόφαση για το «Brexit», που δεν έχει ακόμα υλοποιηθεί.

Και τώρα έρχεται το αποτέλεσμα των Προεδρικών εκλογών στις Η.Π.Α., για να επιβεβαιώσει ότι οι «βουβοί ψήφοι» υπάρχουν παντού και δεν έχουν σύνορα.

Τι άλλαξε άραγε τα τελευταία χρόνια και έχουμε αυτά τα ανεξήγητα για μερικούς αποτελέσματα;

Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει κάτι ανεξήγητο.

Είναι σε εξέλιξη μία παγκόσμια επανάσταση της πρώην ακμάζουσας και νυν φτωχοποιημένης μεσαίας τάξης, που δεν έχει γίνει αντιληπτή από τις μέχρι σήμερα κρατούσες πολιτικές δυνάμεις.

Ειδικότερα, ο μέσος πολίτης πέρασε ξυστά από την ευμάρεια των δύο προηγούμενων δεκαετιών και η δανεική συμμετοχή του στο καταναλωτικό πανηγύρι, του έχει βγει ξινή.

Δεμένος αυτός και η οικογένεια του σε μαγγανοπήγαδο παλεύει να καλύψει χρωστούμενα χωρίς ορίζοντα σωτηρίας.

Μη βιαστεί να πει κανείς καλά να πάθει, διότι ο καπιταλισμός των τελευταίων δεκαετιών βασίσθηκε στα χρηματοοικονομικά προϊόντα, στον δανεισμό και στην παροχή υπηρεσιών.

Αυτό όμως που παρέβλεψε ο καπιταλισμός των τελευταίων ετών είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει πλούτος για όλους χωρίς πραγματική παραγωγή.

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση δεν βγήκε σε καλό στους οικονομικά αδύναμους καθώς με την Κινεζοποίηση του παραγωγικού μοντέλου χάθηκαν από παλαιές κραταιές παραγωγικές οικονομίες χιλιάδες θέσεις εργασίας και μονάδες παραγωγής.

Μεγάλες χώρες όπως οι Η.Π.Α. και η Μεγάλη Βρετανία βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια με κλειστές βαριές βιομηχανίες και χιλιάδες ανέργους.

Το μοντέλο επιτυχίας που λάνσαρε ο καπιταλισμός της δεκαετίας του ενενήντα δεν μπόρεσε να γίνει κατανοητός από τις μορφωτικά χαμηλότερες πληθυσμιακές ομάδες, που βίωσαν την περιθωριοποίηση και την έκθεση στη φτώχεια.

Επιπρόσθετα θεωρήθηκε πολυτέλεια στην οικονομική παγκοσμιοποίηση η διασφάλιση για το σύνολο του πληθυσμού των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην υγεία, την παιδεία και την εργασία και παρατηρήθηκε το οξύμωρο γεγονός σε εποχές ραγδαίας οικονομικής ανάπτυξης (σύμφωνα πάντα με τους δείκτες της οικονομίας) να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο οι κοινωνικά ανασφάλιστοι και οι άνεργοι.

Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν πληθυσμιακές ομάδες που έχοντας συνείδηση τύπου «από πίτα που δεν τρως τι και εάν καεί» δε διστάζουν να κάνουν επιλογές που θα χαρακτηριζόταν ρίσκο με τα παλαιότερα δεδομένα.

Το γιατί δε μπορεί το παραδοσιακό πολιτικό και μη σύστημα να ανιχνεύσει αυτές τις τάσεις και διαθέσεις είναι διότι έχει χάσει κάθε επαφή με αυτό το κοινό το οποίο δείχνει να το εκδικείται με αυτές τις επιλογές , που του φαντάζουν ανατρεπτικές.

Έχουμε μπροστά μας μεγάλες προκλήσεις.

Ο τρόπος διαχείρισης τους ας μην είναι φοβικός αλλά ουσιαστικός.