Βασιλόπιτα κόβει το Σάββατο ο Σύλλογος Πολυτέκνων Ροδόπης
Οι Τούρκοι ως νικητές στο πεδίο της μάχης απαίτησαν την αποχώρηση του ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Θράκης, παρόλο που εκεί δεν διεξήχθησαν εχθροπραξίες
Καθηγητής Κων/νος Αντωνόπουλος: Ο Ελ. Βενιζέλος ο οποίος αρχικά δεν ήταν υπέρ της υποχρεωτικής ανταλλαγής, πρότεινε και πέτυχε να ανταλλαγούν και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί που ζούσαν στην Ελλάδα ειρηνικά, πλην αυτών της Δυτικής Θράκης
Περίπου 1,6 εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν μαζικά και βίαια στο πλαίσιο της ανταλλαγής πληθυσμών του 1923 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης. Από την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών εξαιρέθηκαν οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης και οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου.
Το ιστορικό πλαίσιο εκείνης της περιόδου ανέλυσε μιλώντας στο ράδιο Χρόνος 87.5fm και τον Δήμο Μπακιρτζάκη ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, καθηγητής Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου Νομικής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα της ανταλλαγής των πληθυσμών στη διάρκεια της ημερίδας «100 χρόνια από την Λωζάνη, 1923-2023», η οποία πραγματοποιήθηκε στο Ιστορικό Μουσείο της Αλεξανδρούπολης.
Γιατί είναι μοναδική η συνθήκη της Λωζάνης;
Αυτό που χαρακτηρίζει ως μοναδική τη Συνθήκη της Λωζάνης σε ό, τι αφορά την ανταλλαγή των πληθυσμών, είναι πως προέβλεψε να είναι υποχρεωτική για τις δύο πλευρές. Μέχρι τότε, σε παλαιότερες σε συνθήκες (π.χ. Συνθήκη Ειρήνης Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τη Βουλγαρία) η ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν προαιρετική. «Βέβαια στην πράξη όσοι επιθυμούσαν να έχουν περιοχές οι οποίες να είναι εθνικά αμιγείς ή να απαλλαγούν από κάποια ενοχλητική ομάδα, παρασκηνιακά και ανεπίσημα καθιστούσαν σαφές ότι έπρεπε να ασκήσουν κάποιοι το προαιρετικό τους δικαίωμα, αλλά νομικά ήταν προαιρετικό», εξήγησε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος.
Στην περίπτωση των ελληνικών πληθυσμών «στην πράξη δεν επρόκειτο για ανταλλαγή, στην πράξη 1,5 εκατομμύρια Έλληνες εκδιώχθηκαν δια της βίας ή εγκατέλειψαν δια της βίας τη Μικρά Ασία. Οι Τούρκοι ως νικητές στο πεδίο της μάχης απαίτησαν την αποχώρηση του ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Θράκης, παρόλο που εκεί δεν διεξήχθησαν εχθροπραξίες, επομένως για να υπάρχει ένα ισόρροπο αποτέλεσμα, ο Ελευθέριος Βενιζέλος ο οποίος αρχικά δεν ήταν υπέρ της υποχρεωτικής ανταλλαγής, πρότεινε και πέτυχε να ανταλλαγούν και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί που ζούσαν στην Ελλάδα ειρηνικά, πλην αυτών της Δυτικής Θράκης που παρέμειναν», ανέφερε ο κος Αντωνόπουλος περιγράφοντας το ιστορικό πλαίσιο της εποχής.
Συνολικά, η Συνθήκη της Λωζάνης είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και στη διαμόρφωση του γεωπολιτικού χάρτη της ευρύτερης περιοχής.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης στο Ιστορικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης, αναλύθηκαν επίσης οι ελληνοτουρκικές διαφορές στην συνδιάσκεψη της Λωζάνης, από τον Άγγελο Συρίγο, αναπληρωτή καθηγητή Διεθνούς Δικαίου & Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο – βουλευτή ΝΔ Α΄ Αθηνών.
Τέλος, ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, ομότιμος καθηγητής ΔΠΘ ανέπτυξε το θέμα: «Συνθήκη της Λωζάνης: Επώδυνος αλλά αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός».
Ακολουθήστε το xronos.gr στο Google News