Ο Αλέκος Φανφάνης έφυγε με τη Θράκη στην καρδιά του…

Με τον Αλέκο γνωριστήκαμε πριν από 46 χρόνια. Σχεδόν στα ξεκινήματα εγώ κι αυτός μπαρουτοκαπνισμένος δημοσιογράφος και εκδότης. Συνεργαστήκαμε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, στη Μεσημβρινή και στο Έθνος. Ήμουν στη Μεσημβρινή όταν μπήκε στη ζωή του η Μελαχροινή και γίναμε τρεις αγαπημένοι φίλοι, μέχρι που τους πάντρεψα και γίναμε δυο οικογένειες που αγαπηθήκαμε πολύ. Και ο Σταύρος… Ο γιος τους που τον βαφτίσαμε με τη Ρούλα και τον θεωρούσαμε πάντα μέλος και της δικής μας οικογένειας. Κι ύστερα ο Θανάσης, που μπορεί να μην τον βαφτίσαμε, αλλά μια δύσκολη νύχτα μετέφερα τη Μελαχροινή στην κλινική για τον φέρει στον κόσμο. Θυμόμασταν πολύ συχνά την αγωνία του Αλέκου σ’ όλη τη διαδρομή από τη Μαρώνεια ως την Κομοτηνή «τρέχα κουμπάρε, τρέχα δεν προλαβαίνουμε κουμπάρε».

Ατέλειωτες ώρες περιπάτου στη Μαρμαρίτσα, στις Καγκέλες, στο λιμάνι της Μαρώνεις, στην πλατεία της Κομοτηνής, απογεύματα κάτω από το κιόσκι να συζητάμε. Και το θέμα; Μα η Θράκη, η Κομοτηνή. Ο Αλέκος αγαπούσε με πάθος τη Θράκη. Ως Μακεδόνας πάντα ένιωθα έλξη προς τη Θράκη, ο Αλέκος και η Μελαχροινή μου έκαναν να τη νιώσω πατρίδα μου. Να ψάξω την ιστορία της, να αγαπήσω τους ανθρώπους της, να περιπλανηθούμε μαζί στους τόπους της, στα χωριά, στις αρχαιότητες της, στη μαγεία της φύση της.

Η αγάπη του Αλέκου για τη Θράκη δεν ήταν χωρίς κόστος. Δεν την αγάπησε με λόγια που χαϊδεύουν εύκολους ακροατές. Η εφημερίδα ΧΡΟΝΟΣ υπήρξε πραγματική φωνή της Κομοτηνής. Τα έβαλε με την εξουσία, τα έβαλε με κομματικούς ινστρούχτορες, τα έβαλε με πατριδοκάπηλους, με ποικίλα συμφέροντα. Αντιμετώπισε προσωπικές και οικογενειακές απειλές, πάμπολλες δικαστικές περιπέτειες, αλλά πάντα ο ΧΡΟΝΟΣ έβγαινε νικητής και δικαιωμένος.

Ο ΧΡΟΝΟΣ δικαίωνε και δικαιώνει την ύπαρξη του επαρχιακού τύπου. Μαχητικός, ενημερωμένος, έγκυρος, μια εφημερίδα με αληθινή και φλογερή αγάπη για την πατρίδα χωρίς κραυγές και ακρότητες. Και ευτυχώς υπάρχει και συνεχίζει την ίδια πορεία.

Ο Αλέκος άφησε το αποτύπωμά του στην Κομοτηνή, στη Θράκη ολόκληρη… Και το ευτύχημα είναι ότι η συνέχει θα είναι ακόμη πιο λαμπρή και δυναμική. Ο Σταύρος και ο Θανάσης είναι πανάξιοι συνεχιστές. Δικαιώνουν μια πορεία χρόνων. Δικαιώνουν τους αγώνες και το όραμα των γονιών τους. Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν από τη ζωή μας, αλλά λίγοι αφήνουν ένα αληθινό ίχνος στην καρδιά μας. Και το δικό σου ίχνος μένει ανεξίτηλό για μένα. Χαίρε Αλέκο.