Αδέσποτα!

Ψάχνουμε να βρούμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, προσπαθούμε μεμονωμένα να λύσουμε το πρόβλημα με τα αδέσποτα και στην πραγματικότητα δεν ασχολούμαστε από που προέρχεται αυτό το πρόβλημα.

Παρακάτω η στήλη θα προσπαθήσει να εξηγήσει πως αναπαράγεται το πρόβλημα με τα αδέσποτα.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρίας στην Αθήνα, τα αδέσποτα της Αττικής είναι περίπου 600.000.

Από αυτά:
-Το 30% ζούσε σε περιβάλλον σπιτιού, αλλά εγκαταλείφθηκε από τους ιδιοκτήτες του.
-Το 20% εξαφανίστηκε από το σπίτι.
-Το 50% γεννήθηκε και μεγάλωσε στους δρόμους.

Μερικές από τις δικαιολογίες αυτών που εγκαταλείπουν τα σκυλιά τους στο δρόμο είναι: «φεύγουμε διακοπές και κανείς φίλος μας δεν δέχεται να το κρατήσει», «ο ιδιοκτήτης του σπιτιού δεν θέλει ζώα», «γαυγίζει και οι γείτονες φωνάζουν την αστυνομία», «μας καταστρέφει τα έπιπλα και λερώνει μέσα στο σπίτι».

Σίγουρα, δεν τα σκέφτηκαν όλα αυτά πριν πάρουν ζωάκι κοντά τους. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά και αν το θέλουν πραγματικά, μπορούν να βρουν λύση στα προβλήματά τους. Υπάρχουν στην περιοχή μας ξενώνες μικρών ζώων που θα κρατήσουν τον μικρό σας φίλο για όσον καιρό χρειαστεί να λείψετε. Αν ψάξετε λίγο, θα βρείτε σπίτι που να δέχεται τα κατοικίδια. Μπορείτε να στείλετε το ζώο σας σ’ έναν καλό εκπαιδευτή που θα του μάθει ό,τι θεωρείτε εσείς απαραίτητο για να είναι αρμονική η συμβίωσή σας.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι, χωρίς να το πολυσκεφθούν, διαλέγουν την εύκολη λύση. Εγκαταλείπουν το ζώο τους στο δρόμο, χωρίς να ανησυχούν για το τι θα απογίνει. Το καταδικάζουμε σε αργό και βασανιστικό θάνατο, γιατί ένα ζώο που γεννήθηκε και έζησε σε σπίτι διατρέχει περισσότερος κινδύνους από κάποιο άλλο που έμαθε από μικρό να ζει στους δρόμους: δεν ξέρει πως να βρει τροφή και νερό, δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο των αυτοκινήτων, είναι πιο ευάλωτο στο κρύο και τις αρρώστιες. Αν παρ’ όλα αυτά, το ζωάκι που εγκατέλειψαν επιβιώσει, θα προστεθεί στις χιλιάδες των αδέσποτων που καθημερινά υποφέρουν. Θα ζευγαρώσει με άλλα αδέσποτα (2 φορές το χρόνο) και θα δημιουργηθούν έτσι και άλλα αδέσποτα. Τα παρακάτω στατιστικά στοιχεία μας δείχνουν για την ταχύτητα με την οποία πολλαπλασιάζονται:

-Ένα ζευγάρι σκύλων σε επτά χρόνια γίνονται 67.000!

Στην Αμερική κάθε μέρα γεννιούνται 10.000 άνθρωποι και 70.000 σκύλοι. Η αναλογία δηλαδή είναι ένας νέος άνθρωπος για 7 νέα σκυλάκια! Κι αν σκεφτούμε πως οι Αμερικανοί είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένοι στο θέμα των στειρώσεων και γενικά πιο υπεύθυνοι ως ιδιοκτήτες ζώων, εύκολα συμπεραίνουμε πως η κατάσταση στη χώρα μας και ειδικά στην πόλη μας είναι πολύ πιο τραγική η στείρωση από τους ιδιοκτήτες σκύλων.

«Είναι αντίθετη στη φύση», «είναι πράξη σκληρότητας», «δεν θα ήθελα να το έκαναν σε μένα», «βρήκα κιόλας σπίτια για τα κουτάβια», λένε συνήθως όσοι αρνιούνται να στειρώσουν το σκυλάκι τους. Δοκιμάστε, όμως να εξηγήσετε αυτές τις δικαιολογίες σε ένα ανυπεράσπιστο σκύλο, ή ακόμη και σε ένα δύστροπο, «κακό» που βλέπει το τέλος του να πλησιάζει, που καταδικάζεται σε θάνατο, εξαιτίας της ανευθυνότητας κάποιων ανθρώπων που του επέτρεψαν να γεννηθεί, αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν το τεράστιο πρόβλημα του υπερπληθυσμού των σκύλων.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ιδιοκτητών που επικαλούνται το «ερωτικό στοιχείο» ως δικαιολογία για να μην στειρώσουν τα σκυλιά τους. Τα σκυλιά όμως δεν ερωτεύονται. Γι’ αυτά η αναπαραγωγή είναι υπόθεση ορμονών και μόνο.

Ένας αρσενικός σκύλος μπορεί να ζήσει μία ομαλότατη ζωή χωρίς να χρειαστεί ποτέ να αποδείξει την αξία του ως επιβήτορας, ενώ μια θηλυκιά σκυλίτσα δεν θα νιώσει ανεπαρκής αν δεν γεννήσει.

Και τέλος για όσους επιμένουν να χρησιμοποιούν ανθρωποκεντρικά κριτήρια για να ερμηνεύσουν την συμπεριφορά των σκύλων, θέτω μία ερώτηση:

Θα έφερνε ποτέ κανείς τους στον κόσμο παιδιά που θα ήταν καταδικασμένα στην άθλια ζωή και τον τραγικό θάνατο του αδέσποτου;