"Το ελατήριο"

Το σήριαλ κλείνει δεν κλείνει η αξιολόγηση καλά κρατεί την τελευταία εβδομάδα.

Και μπροστά σε ένα διαφαινόμενο αδιέξοδο και με την κυβερνητική στρατηγική να μην είναι κατανοητή δημιουργείται πάλι μια εικόνα κατά το ευγενικότερο τουλάχιστον ασάφειας.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα έχουν ξεκινήσει διάφοροι να αρθρογραφούν και να θέτουν τον προβληματισμό μήπως έχει έρθει η ώρα να κάνουμε τον τελικό μας λογαριασμό με τους Ευρωπαίους εταίρους και δανειστές.
Μάλιστα πολλοί αναπτύσσουν τη θεωρία του «ελατηρίου», η οποία υποστηρίζει ότι εάν ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο μετά από μία δύσκολη περίοδο προσαρμογής στις νέες συνθήκες του εθνικού νομίσματος η οικονομία μας θα εκτιναχθεί ως συμπιεσμένο ελατήριο προς την ανάπτυξη.

Θα αντιμετωπίσω με χιούμορ αυτές τις θεωρίες και για να διασκεδάσω λίγο την κατάσταση θα σας περιγράψω παρακάτω γιατί το ελατήριο δεν εκτινάσσεται πάντα.
Στην παιδική μας ηλικία συνηθίζαμε να βγάζουμε από όπου βρίσκαμε τα ελατήρια και να τα πιέζουμε για να τα εκτοξεύσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται.
Η εκτόξευση επιτυγχάνονταν μόνο εάν οι σπείρες του ελατηρίου ήταν σε απόλυτη ευθεία ενώ εάν για κάποιο λόγο είχαν στραβώσει το μόνο που γινόταν ήταν μετά την πίεση το ελατήριο να παραμένει μαγκωμένο χαμηλά με τις σπείρες του μπλεγμένες.

Έτσι είναι και η οικονομία της χώρας μας.
Με τα δομικά προβλήματα που έχει και κυρίως με την αντιπαραγωγική πλέον δομή της εάν ποτέ κληθούμε να διαχειριστούμε μια νέα πραγματικότητα χωρίς κατάλληλη προετοιμασία όχι ελατήριο προς την ανάπτυξη δε θα δούμε αλλά φοβάμαι να προβλέψω τι ακριβώς θα δούμε. 

Η μακροχρόνια κρίση μας είναι αλήθεια ότι εμφανίζει χαρακτηριστικά αδιεξόδου.
Κανείς δε διαφωνεί ότι πρέπει να έχουμε το νου μας και την Εθνική στρατηγική μας, όμως σε μια χώρα που εγκαταλείψαμε την πρωτογενή παραγωγή και γενικά την παραγωγή οι θεωρίες τύπου «ελατηρίου» μάλλον σε πικρές εμπειρίες θα μας οδηγήσουν, διότι η εκτίναξη προς την ανάπτυξη απαιτεί παραγωγική υποδομή.

Ακόμα και τα όποια ανταγωνιστικά οφέλη θα μπορούσαν να προκύψουν με ένα εθνικό νόμισμα δε μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε άμεσα με τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένη πλέον η οικονομία μας και η κοινωνία μας.
Εάν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας θα κάνουμε την διαπίστωση ότι η ανάπτυξη στα καλά χρόνια στη χώρα μας οφείλονταν στην κατανάλωση και στις δραστηριότητες που προέκυπταν από δανεικά.

Καμιά ανάπτυξη λοιπόν δεν θα έρθει με το πάτημα ενός κουμπιού.

Στην περίπλοκη κατάσταση που έχουμε περιέλθει οφείλω να καταθέσω τη δυσάρεστη άποψη ότι χωρίς τις αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις στην κρατική λειτουργία, στην οικονομία, στην παιδεία, στην υγεία και στην δικαιοσύνη οι παλικαριές που λέγονται ελαφρόμυαλα θα μας οδηγήσουν σε καταστάσεις που καμία σχέση δεν θα έχουν με σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος.

Στη δημοκρατία τον τελικό λόγο έχει πάντα ο λαός και ελπίζουμε όλοι την κρίσιμη στιγμή να αποδειχθεί «σοφός».