Ευχές για το 2021

Προσπαθώντας να γράψω το άρθρο που παραδοσιακά γράφω κάθε αρχή του έτους, ξεκίνησα και σταμάτησα πολλές φορές αναλογιζόμενη πόσο διαφορετική ήταν αυτή η χρονιά.

Τι συνέβη άραγε μέσα στον καθένα από εμάς την παράξενη χρονιά που αφήσαμε πίσω.

Τί χάσαμε, τί κερδίσαμε, τί κρατάμε μέσα μας από όλα αυτά, τί δεν θέλουμε να σκεφτούμε, να ζήσουμε ξανά;

Μήπως τελικά ενηλικιωθήκαμε με όλο αυτό που μας συνέβη; Μήπως είδαμε τον εαυτό μας και τους άλλους σαν συνηθισμένα μικρά ανθρωπάκια, όλους ίσους, με τα ίδια προβλήματα, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανησυχίες;

Μήπως αυτή η συνθήκη έριξε τα σύνορα αναμεσά στους πλουσίους και τους φτωχούς, τους διάσημους και τους άσημους;

Μήπως γίναμε όλοι ίσοι απέναντι στο άγνωστο;

Τίποτα δεν είναι ίδιο, τίποτα δεν είναι οικείο. Η ζωή μας, η καθημερινότητά μας δεν έχει τίποτα γνώριμο. Οι συνήθειές μας άλλαξαν. Ξαφνικά αποκτήσαμε νέες. Νέες ανάγκες ξεπροβάλλαν.

Είναι σαν να χωρίζεται ο χρόνος σε σταθμούς. Η ζωή πριν την καραντίνα. Η πρώτη καραντίνα. Η ζωή κατά την δεύτερη καραντίνα. 

Η καραντίναξεγύμνωσε τους φόβους μας, ταρακούνησε την όμορφα τακτοποιημένη ζωούλα μας, μας έβγαλε την γλώσσα κοροϊδεύοντάς μας και ρωτώντας μας «και τώρα τί;»

Τί κάνουμε τώρα;

Τώρα που τα είχαμε όλα «στρωμένα», τακτοποιημένα. Είχαν αρχή και τέλος. Ξέραμε, «δεν είμαι καλά, θα ψωνίσω, θα βγω να πιω, θα πάω να χτυπηθώ στο γυμναστήριο, θα πάω ταξίδι».

Τώρα, τί γίνεται τώρα με τα κενά της ψυχής μας, πώς να τα καλύψουμε, πώς να κρυφτούμε από αυτά;

Σαν κάποιος ξαφνικά, βίαια να μας έβγαλε τα ρούχα και εμείς προσπαθούμε να κρύψουμε την γύμνια μας. Σαν ξαφνικά να έπεσε το ρεύμα στις ζωές μας.

Ξαφνικά όλα άρχισαν να κινούνται αργά. Ξαφνικά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τον ελεύθερο χρόνο που πάντα αναζητούσαμε και παραπονιόμασταν ότι δεν διαθέτουμε.

Ξαφνικά χρειάστηκε να δούμε μέσα μας, γύρω μας, να μετρηθούμε, να δούμε ποιοι είμαστε, ποιους έχουμε, τι είναι σημαντικό και τι όχι.

Άνθρωποι χάθηκαν, ζωές άλλαξαν από την μια μέρα στην άλλη, οικογένειες ταλαιπωρήθηκαν και ταλαιπωρούνται ακόμα.

Αγκαλιές χάθηκαν, αγγίγματα σταμάτησαν, χεριά μπήκαν στις τσέπες, φιλιά έχασαν τον δρόμο τους.

Τί είναι άραγε ο άνθρωπος χωρίς αγγίγματα, χωρίς την ζεστασιά του κορμιού ενός αλλού ανθρώπου;

Τα στάνταρ μας, μας κοιτάζουν από μακριά και γελούν επιδεικτικά.

Τί αλήθεια είναι δεδομένο;

Σαν να έφυγε η παιδικότητά μας. Σαν να μεγαλώσαμε όλοι όχι όμως έναν χρόνο. Περισσότερο. 

Σαν να χάσαμε την βολή μας.

Τί μένει άραγε σταθερό;

Από πού να πιαστούμε, πού να σταθούμε;

Και ξαφνικά η τόσο κλασσική «old school» ευχή, δεδομένη σχεδόν, για υγειά, έγινε πιο επίκαιρη από ποτέ, έγινε το κέντρο του κόσμου μας.

Πιο επιτακτικά από κάθε άλλη φορά, τώρα είναι η στιγμή να δούμε μέσα μας, να μας κοιτάξουμε κατάματα.

Να δούμε ποιοι είμαστε τελικά. Τι χρειαζόμαστε, προς τα που θέλουμε να πάμε.

Ας μετρήσουμε απώλειες, ας μετρήσουμε κέρδη. Είναι η αυγή μιας νέας εποχής, ίσως όχι τόσο δεδομένης όσο η προηγουμένη. Τώρα όμως ξέρουμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ερχόμαστε και φεύγουμε από το εδώ κουβαλώντας μόνο ανθρώπους και συναισθήματα στις αποσκευές μας. Ούτε πλουμιστά ρούχα ούτε βαρύτιμα κοσμήματα.

Μπορούμε λοιπόν να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να απολαύσει ό,τι όμορφο μας συμβαίνει κάθε στιγμή.

Οι δυσκολίες πάντοτε τελειώνουν.

Ο ήλιος θα ανατέλλει και θα δύει κάθε μέρα.

Η θάλασσα θα έχει πάντα φουρτούνες και μπουνάτσα.

Τα αστέρια πάντα θα φωτίζουν τον ουρανό.

Το μυαλό μας πάντα θα ταξιδεύει. 

Η ψυχή μας πάντα θα είναι ελεύθερη, πάντα θα δραπετεύει. 

Σε καιρούς «πολέμου» η αγάπη κάνει την ζωή μας όχι αδιάφορη.

Η γνώση πάντα μπορεί να μας βγάλει από το τούνελ. 

Δεν βοηθάει να θυμώνουμε με όλο αυτό που συμβαίνει. 

Άλλωστε από ποιον να ζητήσουμε τα ρέστα.

Είμαστε ευπροσάρμοστοι σαν είδος, μπορούμε να ανταποκριθούμε σε κάθε αλλαγή και αυτό έχει φανεί ανά τους αιώνες.

Δεν γνωρίζουμε πως θα είναι η ζωή μας μετά από όλο αυτό.

Αυτό που γνωρίζουμε όμως με σιγουριά είναι ότι ο ήλιος δεν θα σταματήσει να λάμπει.

Η ζωή δεν μένει στάσιμη. Προχωράει, με απώλειες, με νίκες αλλά προχωράει.

Η ζωή είναι όμορφη όπως και αν είναι ο κόσμος μας. Αξίζει να δώσουμε στον εαυτό μας μια ευκαιρία να ζήσει και διαφορετικά.

Σας προσκαλώ λοιπόν το βράδυ πριν κοιμηθείτε να αναλογιστείτε ένα πράγμα που σας έκανε να χαμογελάσετε την μέρα που πέρασε. Μην την αφήσετε να φύγει χωρίς να σας δώσει κάτι όμορφο στην ψυχή.

Εστιάστε σε αυτό που συμβαίνει σήμερα, το αύριο πραγματικά μπορεί να είναι επισφαλές, δεν ξέρουμε τί μας επιφυλάσσει.

Θα κλείσω με μερικούςστίχους από την Ιθάκη του Καβάφη.

«Η Ιθάκη σου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θα έβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σου δώσει πια. Και αν φτωχική την βρεις η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες με τόση πείρα ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν».

Εύχομαι φέτος να γίνουν όλα όπως είναι καλύτερο για τον καθένα να γίνουν!

Να θυμάστε πως ο Άγιος Βασίλης έρχεταιπάντα, από πάντα, για τον καθένα από μας.

Καλή και ήρεμη χρονιά σε όλους μας!