Για την αποδημία της Ελένης Αντωνιάδου

"Ερήμην μελωδεί ο Απρίλιος... Ματαίως φυσάει ο εγερτήριος άνεμος του έαρος... Το πρόσωπο της πόλης παραμένει ακίνητο, παγωμένο, σκυθρωπό... Τεφρή εποχή, με μια γεύση στάχτης στα χείλη..."

Και με μια αίσθηση ανεπίδοτης και έμφοβης θλίψης για την αποδημία της Ελένης της Αντωνιάδου. Μιας αριστοκράτισσας της δημοσιογραφίας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που τίμησε στο έπακρον τη μικρή μας πόλη ως ενεργός και υπήκοος Πολίτης της. 

Σήμερα στον Παράδεισο σκαρώνουν ρεπορτάζ και υποδέχονται την Ελένη τής Κομοτηνής με χάρτινες ιστορίες, που μελωδούν την ομορφιά και την υπεροχή των γενναιόψυχων της πλάσης τούτης. Έτσι, όπως μοναδικά της αρμόζει.

Ιστορίες, που αφηγούνται την πορεία μιας γυναίκας, που δεν ορρώδησε ποτέ της μπροστά στα αναχώματα των άτεγκτων και άχρωμων στερεοτύπων, που υπαγόρευαν στο φύλο της την απόσυρση στην ιδιώτευση. Που πολιόρκησε με αποφασιστικότητα και κατέκτησε με επάρκεια τα θεόρατα τείχη των  κάστρων της επαγγελματικής και πολιτικής πρωτοπορίας, αφήνοντας το παράδειγμά της ως ακριβή παρακαταθήκη στις επερχόμενες μαχήτριες της ζωής.

Μιας γυναίκας, που αποτύπωνε με την ευγένεια και την ευρυθμία τού τρόπου της τη σοφία τής ιστορίας των δρόμων τής πόλης μας. Που υπομνημάτιζε διαρκώς την επίγνωση και την ακράδαντη πεποίθησή της ότι τα ίχνη των διαδρομών μας δε σβήνουν, αλλά μεταφέρονται ως απόηχος και κληρονομιά ονείρων στους επιγόνους.

Με το ακατάβλητο από τους καιρούς και τη μοχθηρία των εποχών χαμόγελό της μας υπενθύμιζε ότι το χρέος του ανθρώπου είναι να στέκεται πάντα ολόρθος και ν' αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τις ευκολίες της παραίτησης.

Όποιος από μας είχε το προνόμιο να συνομιλεί μαζί της, θα κρατήσει ως φυλακτό στις ενθυμήσεις του τη διακηρυγμένα  αδιασάλευτη πίστη της στη φιλία, στον σεβασμό, στη συνοδοιπορία, στη γενναιοδωρία της προσφοράς, στην αρχοντιά τής υποστήριξης στα σπουδαία και μεγάλα του κόσμου τούτου, αλλά και στην υπέρτατη αξία τής ευγνωμοσύνης και τής ανταπόδοσης του καλού.

Μνημόνευε με άφατη συγκίνηση τους ανθρώπους που τη βοήθησαν ν' ανθίσει και να προχωρήσει και πάλευε ένθερμα να στηρίξει με τη σειρά της τους επιγόνους τους, στεκόμενη με πείσμονα τρόπο μακριά από πολιτικές περιχαρακώσεις και κομματικές αγκυλώσεις. Δήλωνε   έμπλεη θαυμασμού για τις νέες γυναίκες, που μάχονταν εναγώνια να διακριθούν στα δύσβατα μονοπάτια του πολιτικού κι εργασιακού στίβου της ζωής και δε δίσταζε να τις εμψυχώνει ολόθερμα, αλλά και να συμβάλλει έμπρακτα στην επιτυχή τελεσφόρηση των αγώνων τους, μη διστάζοντας να πάρει ακόμη και τους δρόμους, για να διανείμει ψηφοδέλτια και φυλλάδιά τους, απότοκο "των υπέροχων φάλτσων" τής μεγάλης της ψυχής, που θα μας συντροφεύουν παντοτινά με τη ζεστασιά της έγνοιας τους και της προσφοράς τους.

Η σοφή φίλη, που ζωγράφιζε με αισιοδοξία και φως τις μέρες μας, σήμερα μας αποχαιρέτησε για πάντα. Έκλεισε σιγανά και σεβαστικά την πόρτα πίσω της και χάθηκε μέσα στην αχλή του μύθου της. Του μύθου μιας ωραίας γυναίκας, που κράτησε ως παράσημά της στο επέκεινα την αγάπη τής Κομοτηνής και των ανθρώπων της. Και που κληροδότησε στη συλλογική μνήμη αυτής τής πόλης "τα χάρτινα παιδιά της", μιας και  με την οξύνοια που τη διέκρινε φρόντισε εγκαίρως να αποθέσει εξ ολοκλήρου το αρχείο της στα έγκυρα  επιστημονικά χέρια τής Υπηρεσίας των Γενικών Αρχείων του Κράτους στον Νομό μας. Από εκεί, άλλωστε, προέρχονται και οι φωτογραφίες, που συνοδεύουν το παρόν κείμενο.

Καλοτάξιδη, καλή μας!  Θα' χουμε πάντα τη θύμησή σου συντροφιά μας!