"Η χαμένη αίσθηση του χρόνου"

Για να έχει αποτέλεσμα μια προσπάθεια πρέπει να γίνεται με κατάλληλη προετοιμασία στον κατάλληλο χρόνο. 

Αυτά που ζούμε τα τελευταία χρόνια μου θυμίζουν λίγο πολύ τη μαθητική και φοιτητική μου διαδρομή, όπου κατά την κανονική διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους χάζευα αμέριμνα και ξυπνούσα από τον λήθαργο μου όταν ερχόταν μπροστά μου ο τοίχος των εξετάσεων.

Τότε άρχιζα να κάνω «ηρωικούς» σχεδιασμούς για το πώς θα βγάλω την ύλη με τη μόνη διαφορά ότι η ημέρα είχε 24 ώρες και για να έρθουν σε πέρας τα σχέδια μου χρειαζόταν τουλάχιστον οι διπλάσιες.

Έτσι και οι πολιτικοί και κοινωνικοί σχεδιασμοί μας τα τελευταία χρόνια πορεύονται με ένα χαλαρό τρόπο σα να υπάρχει ανεξάντλητος χρόνος.
Κρύβουμε διαρκώς τα προβλήματα μας κάτω από το χαλί και αναβάλλουμε για κάποιον αόριστο μελλοντικό χρόνο τις λύσεις.

Δεν ξέρω τελικά εάν είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας ή εάν πέρα από τους μικρόκοσμους μας δε μας νοιάζει τίποτα.

Δυστυχώς η Ελληνική οικογένεια τα τελευταία χρόνια έχτιζε ατομιστές προσανατολισμένους να πετύχουν τους ατομικούς και οικογενειακούς στόχους και όχι συνειδητοποιημένους πολίτες, που αντιλαμβάνονταν τη θέση τους και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία και την πολιτεία.

Αυτό είχε ως συνέπεια και την ελλιπή συμμετοχή στα κοινά αλλά και την θεωρητική μόνο προσέγγιση των προβλημάτων καθώς για κάποιο περίεργο λόγο στην κοινωνία μας είχε εμπεδωθεί η αντίληψη ότι όσα χρόνια και να περάσουν με ένα άλυτο πρόβλημα, φέρνω για παράδειγμα το ασφαλιστικό, θα έρθει με ένα μαγικό τρόπο η λύση στο μέλλον.

Και έτσι καταφέραμε πέρα από την κρατική μας πτώχευση να έχουμε να διαχειριστούμε στο άμεσο μέλλον άλυτα για δεκαετίες προβλήματα, που υπό τις σημερινές πιεστικές συνθήκες πρέπει να επιλυθούν.

Χρόνος ως γνωστό δεν υπάρχει και για αυτό βλέπουμε η κοινωνία και η πολιτική εξουσία να έχει υποστεί το σοκ του απροετοίμαστου μαθητή ενόψει των εξετάσεων.

Μπροστά σε αυτό το σοκ βλέπουμε κομμάτια της πολιτικής και της κοινωνίας να λειτουργούν με άρνηση της πραγματικότητας και να αναζητούν στο λαϊκισμό λύσεις που αγγίζουν επικίνδυνα όρια ενώ ακόμα και αυτοί που κάνουν μια ψύχραιμη αποτίμηση της πραγματικότητας αντιμετωπίζουν την κατάσταση με έναν τεχνοκρατικό τρόπο που δεν είναι δυνατό αυτή τη στιγμή να γίνει αρεστός και κατανοητός στην καλομαθημένη κατά το παρελθόν Ελληνική κοινωνία.

Η λύση είναι καταρχήν η ειλικρίνεια με την καταγραφή της πραγματικής κατάστασης που αντιμετωπίζουμε και στη συνέχεια η επέμβαση στα προβλήματα χωρίς την πανικόβλητη λογική του μαθητή της τελευταίας στιγμής αλλά με τη λογική του δίνω λύσεις κατά σειρά αξιολόγησης.

Με το δεδομένο ότι οι αλλαγές στους κρίσιμους τομείς της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής δεν μπορούν πλέον να αναβληθούν ας σταματήσουμε να παραμυθιάζουμε εαυτούς και αλλήλους και ας κάνουμε την αξιολόγηση από πού ξεκινάμε και που πάμε.

Ο πολύτιμος χρόνος που απομένει είναι κρίσιμος όχι για να κερδίσουμε τα χαμένα μεγαλεία μας αλλά για να προετοιμαστούμε για αυτά που έρχονται σε ένα κόσμο που τίποτα δεν είναι αυτονόητο και προβλέψιμο.