Το μέλλον δεν έρχεται μόνο του

Ανάμεσα στον ανηλεή  βομβαρδισμό αρνητικών ειδήσεων και γεγονότων,  της θλιβερής  καθημερινότητας που κυλάει  αργόσυρτα σαν το κάρο με τα  βόδια  στο βασανιστικό ρυθμό τους, αλλά  και την πολιτική της αέναης αοριστολογίας, των  ανέφικτων υποσχέσεων και προσδοκιών, κάνουμε συνήθως  μία στάση, πάντοτε στην αρχή του χρόνου. 

Μία στάση για να προσδιορίσεις,  ποιο είναι το παλιό που πρέπει να πετάξεις, και να ξεχωρίσεις το καινούργιο που περιμένεις να έρθει.  Ψάχνοντας να βρει ο καθένας τη χαμένη για πολλούς  αθωότητα και αγνή αλλά ξεκάθαρη ματιά  της παιδικής ψυχής.   Που διψάει για τη δημιουργία, το όνειρο και τη φυγή και ψάχνει να βρει ένα καλύτερο κόσμο.  Μια νέα ματιά θεώρησης των πραγμάτων, από μια γενιά αμφισβήτησης των πάντων,  στην εποχή της οικονομικής κρίσης. 

Και αναρωτιέται ο καθένας,  ποιο άραγε  είναι το παλιό και τι εκφράζει  το καινούργιο; Ταμπέλες δεν υπάρχουν για το καινούργιο και το παλιό,  με τις ερμηνείες που μάθαμε,  η όσα αναλύονται στα λεξικά, αφού μάλλον θυμίζουν  παρωχημένες έννοιες και θολές αναλύσεις και επεξηγήσεις.  Πολλά από αυτά που γνωρίζαμε κατέρρευσαν. Τίποτα καινούργιο δεν μπορεί να χτιστεί όμως, αν δεν περιέχει τα ιστορικά και κοινωνικά καλά του παλιού. Και τίποτα παλιό δεν μπορεί να  παραμείνει στο χρόνο,  αν δεν καταφέρνει  να  ανανεώνεται συνεχώς και να αποβάλλει  έγκαιρα αδυναμίες και λάθη.

Τα καλά του νέου χρόνου που ευελπιστούν να έρθουν οι περισσότεροι, προφανώς  τα φέρνουμε μόνοι μας.  Καμιά θεά Αθηνά  δε μας σώζει,  αν δεν κουνήσουμε κι εμείς στα χέρια μας. Κανένας από μηχανής θεός δεν επεμβαίνει, αν δεν ακονίζεις το μυαλό σου, δεν δημιουργείς τις δικές σου ευκαιρίες και  δεν προσδιορίζεις τα βήματα για το δικό σου μέλλον.

Ελπίδες που σβήνουν,  όνειρα που χάνονται,  δεν πρέπει να δημιουργούν μεμψιμοιρία,  αλλά αφορμή για να χτίζονται  καινούργια. Τελικά πόση  γαλήνη και ευτυχία κρύβονται πίσω από τα απλά και καθημερινά,  στον πλούτο των φίλων,  στην καλή παρέα,  στις εποικοδομητικές κουβέντες και πολλά άλλα που θεωρούνται   αυτονόητα,  όταν τα έχεις. Οι άνθρωποι και οι παρέες φτιάχνουν ιστορία και διαμορφώνουν καινούργιες καταστάσεις.

Το 2020 θα κυριαρχήσουν στη Θράκη οι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια απελευθέρωσης, που οφείλονται σε σωστές διπλωματικές πρωτοβουλίες. Δυο χρόνια όμως αργότερα το 1922 εσπευσμένα ο Ελευθέριος Βενιζέλος τηλεγραφεί προς τους πληρεξουσίους της ανατολικής Θράκης,  ανακοινώνοντας την απώλεια της. «Ανατολική Θράκη απωλέσθη ατυχώς δι’ Ελλάδα και επανέρχεται εις άμεσον κυριαρχία Τουρκίας».  Χάσαμε τη Θράκη, ας σώσουμε τους Θράκες, ανέφερε χαρακτηριστικά. Η καλή διπλωματία κερδίζει, οι λανθασμένες πρακτικές, ο διχασμός  και οι ανέφικτοι στόχοι,  οδηγούν σε εθνικές περιπέτειες. 

Οι γιορτές τελείωσαν ο καινούργιος χρόνος παραλαμβάνει  τη σκυτάλη από τον παλιό και φορτώθηκε τις έγνοιες, τα προβλήματα, τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, τα ατελέσφορα ελπιδοφόρα μηνύματα, που εντάσσονται στην λογική ενός πολυφορεμένου  μοτίβου που μας γνωστοποιεί συνεχώς,  ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Κάνοντας μας να νιώθουμε ότι όλο και κάτι καινούργιο μπορεί να μας συμβεί. Στο χέρι μας είναι όμως να διώξουμε τη μόνιμη φράση απαισιοδοξίας, ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα.