«Οι παράγοντες»

Πριν από λίγες μέρες περπατώντας σε κεντρική οδό των Αθηνών είδα από το απέναντι πεζοδρόμιο κάποιον να με χαιρετά.
Ενστικτωδώς και χωρίς να καταλάβω ποιος είναι ανταπέδωσα.

Αφού πλέον είχε απομακρυνθεί συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για έναν απροσδιορίστου ιδιότητας παρατρεχάμενο πολιτικού γραφείου που προ ετών είχα γνωρίσει. 

Εκείνη την ώρα αναλογίστηκα τη ζημιά που έχουν κάνει αυτοί οι «παράγοντες».

Για δεκαετίες εγώ και μάλλον όλοι μας κινούμενοι μικροαστικά προστρέξαμε σε αυτούς για να βολέψουμε εαυτόν και αλλήλους.
Οι «παράγοντες» ενσωμάτωναν στη συλλογική συνείδηση την πρόσβαση στην εξουσία και την πόρτα στο βόλεμα.

Έτσι, αντί η πολιτική εξουσία να λογοδοτεί διαρκώς για τα πεπραγμένα της στο λαό αφού η μεταξύ τους σχέση είναι σχέση εντολής, αρκούνταν στο να μοιράζει φρούδες υποσχέσεις, ελπίδες και ξεροκόμματα δια αυτών των κυρίων.

Για κάποιο περίεργο λόγο ο περήφανος λαός μας αρέσκεται διαχρονικά να υπολήπτεται αμφιλεγόμενες προσωπικότητες που είναι φορείς εξουσίας τρίτων ή και καμίας εξουσίας. 

Η αλήθεια είναι πως κάποιοι ξέρουν να επενδύουν στη σκηνική τους παρουσία, να φαντάζουν σπουδαίοι και να πείθουν για τις δυνατότητές τους.

Βέβαια «παράγοντες» δεν υπάρχουν μόνο στην πολιτική.

Αναλύοντας την καθημερινότητα μας θα διαπιστώσουμε ότι «παράγοντες» με τη μεταφορική έννοια του όρου υπάρχουν στη γειτονιά μας, στη δουλειά μας, στα σχολεία μας, στους αθλητικούς και μη συλλόγους μας, στις παρέες μας, στον πολιτισμό μας, στη μουσική μας και φυσικά στην πολιτική.

Η θεραπεία του φαινομένου αυτού είναι κατά την άποψη μου:

Πρώτον η ενδυνάμωση της ατομικής και κοινωνικής αυτοπεποίθησης με την δια βίου εκπαίδευση, την πολύπλευρη ενημέρωση και την συμμετοχή όλων μας στις συλλογικές διαδικασίες.        

Δεύτερον η ενδυνάμωση της αλληλεγγύης και της αξιοκρατίας διότι το φαινόμενο του παραγοντισμού βρίσκει εύφορο έδαφος όπου είναι ανεκτή η αδικία. 

Η αδικία πονάει σήμερα περισσότερο τους νέους ανθρώπους, που γεμάτοι με όνειρα και τυπικά προσόντα όχι μόνο δεν εισπράττουν τους καρπούς των προσπαθειών τους   αλλά καλούνται να επιβιώσουν παρασιτικά από τους συνταξιούχους γονείς και παππούδες τους.

Έχουμε λοιπόν την ευκαιρία με το δεδομένο ότι λεφτά πλέον δεν υπάρχουν να εκμεταλλευτούμε θετικά τον χρόνο μας και να θωρακίσουμε θεσμικά την κοινωνία μας ώστε οι ελάχιστες ευκαιρίες που θα προκύπτουν από εδώ και πέρα να καλύπτονται αξιοκρατικά.

Σίγουρα δε θα λυθούν έτσι όλα τα προβλήματά μας. Θα είναι όμως ένα μήνυμα προς την κοινωνία ότι μπαίνει μια γραμμή στις πρακτικές του παρελθόντος.

Εάν κοιτάξουμε στο περιβάλλον μας θα βρούμε αξιόλογους συγγενείς, φίλους και γνωστούς, που για ανεξήγητους λόγους δεν έκαναν την πορεία που τους αναλογούσε.

Ήρθε λοιπόν η ώρα να κατεβάσουμε τα είδωλα του παρελθόντος στο πραγματικό τους ύψος.

Προσωπικά δε ζητώ ευθύνη από κανένα εκτός από τον εαυτό μου για την ευκολία με την οποία πίστεψα ανύπαρκτους ανθρώπους απλά ελπίζω σε μία νέα κοινωνική συνθήκη αξιοπρέπειας και αξιοκρατίας.