Παθογένειες

Λόγω επαγγελματικής διαστροφής παρακολούθησα όσο το δυνατό περισσότερες από τις κεντρικές ομιλίες στη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφο δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης. Όπως κι ολόκληρες τις ομιλίες κατά σειρά του Νίκου Ανδρουλάκη, του Σωκράτη Φάμελλου και του Κυριάκου Μητσοτάκη το βράδυ της Πέμπτης. Βέβαια, ο όρος συζήτηση, για να περιγραφεί αυτή η διαδικασία στη Βουλή, σίγουρα χρησιμοποιείται καταχρηστικά, αφού στην ουσία αυτό που παρακολούθησα ήταν παράλληλους μονολόγους.

Στο ζήτημα τώρα, τα Τέμπη, τόσο η κυβέρνηση όσο κι η αντιπολίτευση είχαν… δίκιο. Ο μεν Κυριάκος Μητσοτάκης εξήγησε, μεταξύ πολλών άλλων, το προφανές, ότι ο σταθμάρχης κι οι γύρω του τα έκαναν μαντάρα, καταστρατηγώντας τον κανονισμό των σιδηροδρόμων. Εάν είχαν κάνει σωστά τη δουλειά τους, δεν θα είχαμε την εγκληματική σύγκρουση. Οι δε Σωκράτης Φάμελλος και Νίκος Ανδρουλάκης είχαν επίσης δίκιο. Δεν γίνεται να φταίει μόνο ένας άνθρωπος κι οι περί αυτού, καθώς είναι κοινή παραδοχή, ότι εάν υπήρχε έστω και το ελάχιστο σύστημα ασφαλείας, η μοιραία σύγκρουση θα αποφευγόταν.

Όλοι είχαν δίκιο λοιπόν και η ιστορία συνεχίζεται… Αλλά οι 57 νεκροί δεν γυρνούν πίσω.

Γι’ αυτό ας μπούμε στην ουσία, για την οποία δεν ακούστηκε σχεδόν κουβέντα. Ο περιβόητος σταθμάρχης δεν είναι ένας και μοναδικός ούτε στον ΟΣΕ ούτε στη χώρα μας ολόκληρη. Και η σύμβαση για τα μέτρα ασφάλειας στα τρένα δεν είναι η μοναδική που πήγε από τη μία παράταση στην άλλη, με ολέθριες επιπτώσεις. Κι αφού το μοιραίο έγινε κι οι άνθρωποι πίσω δεν γυρνούν, αυτό που θα όφειλαν να κάνουν τα κόμματα κι οι πολιτικοί αρχηγοί, εκτός από το πρωτεύον που είναι η πραγματική εύρεση των αιτιών κι η απονομή δικαιοσύνης, είναι η βελτίωση των κακώς κειμένων.

Δυστυχώς όμως, ένα χρόνο μετά την εγκληματική πολύνεκρη σύγκρουση των Τεμπών, σε θέσεις «σταθμάρχη» κι ακόμη ανώτερες, συνεχίζουν να βρίσκονται κομματικά ρουσφέτια, ανειδίκευτοι, ανίκανοι κι ευθυνόφοβοι άνθρωποι. Άραγε, έχουν «ξηλωθεί»; Έχουν έστω ερευνηθεί; Έχουν εκκινήσει με μέριμνα της πολιτείας όλες εκείνες οι διαδικασίες, που θα εγγυώνται ότι θα έχουμε κατάλληλους ανθρώπους στις σωστές θέσεις; Έχουν επιταχυνθεί όλες οι συμβάσεις που σχετίζονται με την ασφάλεια στη χώρα μας, κυρίως των υποδομών; Ή βολευόμαστε στη μάχη των εντυπώσεων και στο να μετράμε τα ποσοστά μας;

Μακάρι, την ίδια ώρα που δαπανούν πολιτικοί αρχηγοί και πολιτικά κόμματα, στις προσπάθειές τους να πείσουν τους πολίτες για το δίκιο τους, να τη δαπανούσαν στο να λύσουν τις μεγάλες παθογένειες που χρονίζουν στη χώρα μας. Γιατί αλλιώς, τα Τέμπη θα επαναληφτούν. Μπορεί όχι στον σιδηρόδρομο, αλλά με τη μορφή μίας άλλης τραγωδίας, ενός άλλου σκανδάλου ή μίας άλλης τραγικής παράλειψης.