«Τα Νέα Προλεταριάτα»

Για να σας δώσω το νόημα και το πνεύμα του σημερινού κειμένου σας περιγράφω παρακάτω τρείς εικόνες.

1η εικόνα: Είναι περίπου μία το μεσημέρι και σε μεγάλο Πρωτοδικείο της χώρας ένας ηλικιωμένος δικηγόρος σέρνει τα κουρασμένα βήματα του έξω από την αίθουσα του ακροατηρίου περιμένοντας εάν τελικά θα εκδικασθεί η υπόθεση του ή θα αναβληθεί λόγω ωραρίου της δικαστικής γραμματέως. Βλέπετε το δικαίωμα του ωραρίου υπάρχει μόνο για όσους είχαν την τύχη και πρόνοια να διαβούν έγκαιρα τις πύλες του Δημοσίου.

2η εικόνα: Σε ιδιωτικό θεραπευτήριο μία όχι και τόσο νεαρή γιατρός τελειώνει την νυχτερινή εφημερία της και χωρίς χρόνο για τον στοιχειώδη γυναικείο καλλωπισμό τρέχει να αναλάβει υπηρεσία στα εξωτερικά ιατρεία του θεραπευτηρίου. Βλέπετε δεν υπάρχουν περιθώρια για γυναικείες αναζητήσεις όταν η υπηρεσία σου είναι αναλώσιμη καθώς στην ιδιωτική οικονομία κανείς αναντικατάστατος.

3η εικόνα: Μέσα στο καταχείμωνο συναντώ γνωστό μου πολιτικό μηχανικό εμφανώς ηλιοκαμένο. Δεν είναι από τα χειμερινά σπορ μου εξηγεί αλλά από τον καυτό ήλιο της Μέσης Ανατολής που έγινε η νέα πατρίδα του μετά την κατάρρευση της οικοδομικής δραστηριότητας στη χώρα μας τα τελευταία επτά χρόνια.

Το συμπέρασμα που βγαίνει από τις παραπάνω εικόνες είναι ότι τα παραδοσιακά επιστημονικά επαγγέλματα που αποτέλεσαν τον πόθο κάθε γονιού για το παιδί του και που δαπανήθηκε χρόνος, κόπος και χρήμα από την ελληνική οικογένεια για να δουν τα παιδιά τους υπό τις ανωτέρω ιδιότητες είναι πλέον «νέα προλεταριάτα» ή απλούστερα μπαίνουν μέρα με τη μέρα στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο.

Όποιοι εξαντλώντας τη χαιρεκακία, που είναι ένα από τα διαχρονικά μας κουσούρια, σκέπτονται καλά να πάθουν ας αναλογιστούν ότι εάν περιθωριοποιείται το πιο επιστημονικά υγιές κομμάτι της κοινωνίας πάνω σε τι θα βασιστεί η προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της χώρας.
Το έχω ξαναγράψει ότι είναι απαραίτητη η εκ νέου στροφή μας στην παραγωγή αλλά δεν αρκεί μόνο η πρωτογενής παραγωγή για την ανασυγκρότηση εκτός εάν έχουμε κατατάξει τους εαυτούς μας στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπου η μόνη έννοια είναι η απλή επιβίωση.
Προσωπικά δε μπορώ να δεχθώ ότι παρά τις όποιες δυσκολίες θα αφήσουμε το φρόνημα μας να πέσει τόσο χαμηλά και θα εγκαταλείψουμε στην τύχη τους γενιές επιστημόνων που με τόσα προσωπικά και οικογενειακά όνειρα ξεκίνησαν τις καριέρες τους.

Ακόμα και οι προνομιούχοι σήμερα υπό την σκέπη του Δημοσίου ας μη λησμονούν ότι είναι τα δικά τους παιδιά αυτά που θέλησαν να κάνουν επιστήμονες, γιατί οι ίδιοι θεωρούσαν την επιστημοσύνη καλύτερη εξέλιξη από το δικό τους βόλεμα.

Και για το τέλος κρατάω την πικρή αλήθεια, η οποία είναι ότι στην κρίση που διανύουμε κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται βολεμένος γιατί με την περιθωριοποίηση κομματιών της κοινωνίας τορπιλίζονται τα δημόσια έσοδα και με την αδυναμία περαιτέρω δανεισμού της χώρας κανένας μισθός και σύνταξη δεν είναι εξασφαλισμένος στο διηνεκές εάν δεν ξαναλειτουργήσει η πραγματική οικονομία και δεν παραχθεί εκ νέου πλούτος ώστε να υπάρξουν δημόσια έσοδα.

Κανένας λοιπόν στο περιθώριο της οικονομίας και της κοινωνίας, διότι χωρίς κοινωνική συνοχή η κατάρρευση είναι κοντινή.