Η Παραολυμπιονίκης κολύμβησης χωρίς ...κολυμβητήριο

Ένα ατύχημα στα 16 της ήταν αρκετό ώστε να μην ξαναπερπατήσει. Η ίδια δεν το έβαλε ποτέ κάτω, έγινε αθλήτρια, Παραολυμπιονίκης, αγωνίστρια, εμπνευστής. Είναι η Ξανθιώτισσα Σεμιχά Ριζάογλου, η οποία δικαίως τιμήθηκε από την περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, στο πλαίσιο εορταστικής εκδήλωσης, στις 8 Μαρτίου, στην αίθουσα "Γιώργος Παυλίδης", για την παγκόσμια ημέρα γυναίκας.
Η βράβευση έγινε, αυτό όμως που ακόμη να γίνει είναι το ...κολυμβητήριο της αθλήτριας. "Ευχαριστώ τον περιφερειάρχη και τους συνεργάτες του που διοργάνωσαν τη σημερινή βραδιά", λέει ταπεινά η κα. Ριζάογλου, αποδεχόμενη το βραβείο. Παρόλα αυτά αναδεικνύει τις δυσκολίες που καλείται καθημερινά να ξεπεράσει. Ο λόγος σε αυτή:

"Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα, ως γυναίκα και ως άνθρωπος με αναπηρία. Από τα δεκάεξι μου χρόνια είμαι σε αναπηρικό καρότσι. Ζούμε σε δύσκολες εποχές στην Ελλάδα. Στην πόλη που μένω το κολυμβητήριο έχει κλίσει. Δε μπορώ να κάνω προπόνηση κι έχω σταματήσει να κολυμπάω. Αλλά και πάλι δεν θα σταματήσω να προσπαθώ, θα βρω έναν άλλο τρόπο. Θέλω να δώσω δύναμη στους ανθρώπους, στις δύσκολες εποχές που ζούμε".

Η αναπηρία και ο αθλητισμός
Για να πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά. Η Σεμιχά Ριζάογλου είναι Ελληνίδα αθλήτρια παραολυμπιακής κολύμβησης και γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1987, όπου και διαμένει μόνιμα. Αγωνίζεται στα 500 μ και 100 μ ελεύθερου κατηγορίας S3 και στα 50 μ ύπτιο κατηγορίας S4, ατόμων με τετραπληγία. Έχει κατακτήσει τρία χάλκινα μετάλλια σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και μετράει δυο συμμετοχές στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 2012 και το 2016. Το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο της καλύτερης Ελληνίδας αθλήτριας με αναπηρία, από τον πανελλήνιο σύνδεσμο αθλητικού τύπου.

Και μπορεί οι διακρίσεις της να την κάνουν να ξεχωρίζει, το γεγονός ότι ενέπνευσε κι άλλους αθλητές με αναπηρία να ακολουθήσουν τα όνειρά τους, λογίζεται ως ακόμη μεγαλύτερο επίτευγμα.

Στα 16 της χρόνια έμεινε ανάπηρη στα κάτω άκρα έπειτα από ατύχημα με μοτοσυκλέτα. Άρχισε να παίζει μπάσκετ με καρεκλάκι και ο φυσικοθεραπευτής της την γνώρισε με τον "Πανελλήνιο Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων" στο Μαρούσι Αττικής. Μέσα από το μπάσκετ γνώρισε την Μαρία Μπαξεβάνη, την σημερινή προπονήτριά της και της μίλησε για την Κομοτηνή και την κολύμβηση. 

Η ίδια αποδέχθηκε την πρόταση-πρόκληση, έγινε μέλος του αθλητικού συλλόγου για άτομα με αναπηρία Ηρόδικος Κομοτηνής, και κάπου εκεί γράφτηκε η υπόλοιπη ιστορία. 

Το κλειστό κολυμβητήριο
Ο σύλλογος είναι γνωστός για τις επιτυχίες και βοηθάει τα μέγιστα την αθλήτρια. Κάπου όμως οι δυνατότητες του συλλόγου σταματούν. Εκεί ξεκινούν οι αρμοδιότητες της πολιτείας. Η πρόνοια του κράτους για μια ακόμη φορά κρίνεται ανεπαρκής, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια το κολυμβητήριο της Ξάνθης να παραμένει κλειστό, ή έστω να ανοίγει για μικρά διαστήματα. Νομοτελειακά η αθλήτρια δε μπορεί να προπονηθεί. Παρόλα αυτά έχει καταφέρει πλήθος διακρίσεων, οι οποίες θα ήταν ακόμη υψηλότερες αν η πολιτεία της επέτρεπε να αναδείξει όλο το εύρος των δυνατοτήτων της.

Το ατύχημα της στέρησε την ικανότητα να περπατάει. Η πολιτεία πάει να της στερήσει τα όνειρα. Αυτή δεν το βάζει κάτω. Με χαμόγελο λέει πως ...θα βρει έναν άλλο τρόπο να εμπνεύσει τους ανθρώπους. 

Είναι η Σεμιχά Ριζάογλου κι αξίζει ένα λειτουργικό κολυμβητήριο!