Τα ιατρικά λάθη αυξάνονται λόγω κρίσης, η νομική τους αντιμετώπιση

Με τα ιατρικά λάθη να αυξάνονται λόγω κρίσης, η συζήτηση για τη νομική τους αντιμετώπιση, καθίσταται επίκαιρη και ενδιαφέρουσα, ειδικά όταν σε αυτήν εμπλέκονται άνθρωποι με γνώσεις και εμπειρία, όπως ο Νίκος Διαλυνάς, ποινικολόγος, Αντώνης Φραγγεδάκης, δικηγόρος και Παύλος Παυλίδης, διευθυντής επ. καθηγητής Ιατροδικαστικής ΔΠΘ. Οι παραπάνω τρεις ήταν ομιλητές της εξαιρετικής εκδήλωσης που διοργάνωσε η  ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής Κομοτηνής το μεσημέρι του Σαββάτο 18 Μαρτίου 2017 στον κατάμεστο υπόγειο χώρο της Λέσχης Κομοτηναίων.

Με 20 χρόνια εμπειρίας στη διαχείριση υποθέσεων ιατρικών λαθών ο Νίκος Διαλυνάς, σήμερα μπορεί να λέει ότι «έσπασε το απόστημα». Όπως εξηγεί «όταν ξεκίνησα εγώ το 1995 δεν ασχολούνταν κανείς με το ιατρικό δίκαιο και τελικά μετά από 20 χρόνια αγώνων επιτέλους έσπασε το απόστημα, με καλούν σε όλη την Ελλάδα να μιλήσω πλέον για τα ιατρικά λάθη παρόλο που υπάρχει μια ασπίδα προστασίας γενικά του ιατρικού κόσμου και από νομικούς, αλλά και από πλευράς ενός μέρους της δικαιοσύνης». Όμως, σημειώνει ότι «η καθημερινότητα και ο αυξανόμενος αριθμός των λαθών είναι ένα ποτάμι το οποίο έχει πλημυρίσει και τους έχει παρασύρει όλους». Παρατηρεί πως λόγω κρίσης «τα ιατρικά λάθη αυξάνονται» γι’ αυτό και θεωρεί ότι το ιατρικό δίκαιο είναι το δίκαιο του μέλλοντος.
Την ιατρική αμέλεια-ιατρικό σφάλμα με γνώμονα την ιατρική, ανέλυσε ο Παύλος Παυλίδης, διευθυντής επ. καθηγητής Ιατροδικαστικής ΔΠΘ, εξηγώντας το πως μπορεί ένας γιατρός να υποπέσει, χωρίς να το θέλει, σε κάποιο ιατρικό σφάλμα και από εκεί και πέρα βέβαια ποια είναι η ιατροδικαστική θέση, ως αναφορά στην δικαστική-ιατροδικαστική διερεύνηση του, αν όντως υφίσταται ένα ιατρικό σφάλμα ή όχι.

Οι τρόποι για καταγγελία ιατρικού λάθους, σύμφωνα με τον κο Παυλίδη συνήθως είναι δυο, «μέσω συγγενών οι οποίοι καταγγέλλουν ένα γεγονός για το οποίο πιστεύουν ότι πιθανότατα υπάρχει μια ευθύνη ιατρική. Αυτό διερευνάται αντίστοιχα από τις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές και κατ’ επέκταση και από εμένα λόγω της ειδικότητας μου. Από εκεί και πέρα όταν γίνει αυτεπάγγελτα, όταν δηλαδή ο αρμόδιος εισαγγελέας κρίνει ότι κάποια υπόθεση πιθανόν να υποκρύπτει ένα ιατρικό λάθος, εκεί πλέον βάσει ενός φακέλου δικογραφίας βλέπουμε τα ακριβή στοιχεία, αν υπάρχει κάποιο ιατρικό λάθος, αν φταίει δηλαδή κάποιος γιατρός για το θάνατο κάποιου ανθρώπου ή αν φταίει για την πρόκληση σωματικών βλαβών». 

Στην καριέρα του στη Θράκη έχει καταγράψει περιστατικά ιατρικών λαθών. Περιστατικά αμέλειας όταν γιατροί ξέχασαν κάποια βελόνα στον ασθενή μετά από μια επέμβαση καρδιάς ή δεν τήρησαν τους προβλεπόμενους κανόνες, έχουν απασχολήσει τον ιατροδικαστή. Κάθε χρόνο καταγράφονται στην Ελλάδα 1.200 με 1.500 περιστατικά καταγγελιών ιατρικών λαθών, τα οποία δεν ξέρουμε κατά πόσο αυτά υφίστανται ή όχι, αναφέρουμε μόνο ως αριθμό τις καταγγελίες, σημειώνει ο κος Παυλίδης και σπεύδει να διευκρινίσει πως «σε κάθε επάγγελμα υφίσταται το λάθος. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε στους γιατρούς το λάθος, θεωρείται de facto ότι θα υπάρξει λάθος. Νομικά διαφέρει η αμέλεια από το λάθος, όταν πούμε ιατρικό λάθος εννοούμε ότι πιθανόν να γίνει με ενδεχόμενο δόλο, εμείς μιλάμε περισσότερο για ιατρική αμέλεια γιατί σαφώς κανένας γιατρός δεν θέλει το κακό του ασθενή του, οπότε αν κάτι γίνει σαφώς δεν έχει γίνει επί σκοπό έχει γίνει εξ αμελείας».

Δικονομικά θέματα και προβληματισμοί στην πολιτική δίκη σχετικά με το ιατρικό σφάλμα, ήταν το θέμα της ομιλίας που έκανε ο Αντώνης Φραγγεδάκης, δικηγόρος Σερρών. «Στην πολιτική δίκη αναφερόμαστε όταν ο εναγόμενος είναι ιδιώτης γιατρός ή ιδιωτικό νοσηλευτικό ίδρυμα ή γιατρός που παρέχει τις υπηρεσίες του σε ιδιωτικό νοσηλευτικό ίδρυμα. Είναι το ύψιστο σημείο απόδοσης δικαιοσύνης γιατί εκεί ο παθών ασθενής στα αρμόδια δικαστήρια προβαίνει στην άσκηση της αγωγής και αιτείται την αποζημίωσή του και την χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που έχει υποστεί», μας εξηγεί ο κος Φραγγεδάκης.
Η ημερίδα της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής Κομοτηνής στάθηκε αφορμή για να επανέλθει στην επικαιρότητα το αίτημα φοιτητών της Σχολής να εισαχθεί το ιατρικό δίκαιο ως μάθημα επιλογής, αίτημα που δεν έχει ικανοποιηθεί από τον κοσμητεία.