Μικροκομοτηναίικα 18-12-2024

Σαφώς δεν είμαστε ειδικοί για να αμφισβητήσουμε τα επιχειρησιακά σχέδια του ΓΕΣ κατόπιν οδηγιών του υπουργού Εθνικής Άμυνας, για τη συγχώνευση ή την κατάργηση στρατιωτικών μονάδων, την αλλαγή της διάταξης των σχηματισμών και της αναδιοργάνωσης που επιθυμεί να κάνει στις ένοπλες δυνάμεις.
Αλλά θα πρέπει να θέσουμε κάποια ερωτήματα και παρατηρήσεις πάνω σε αυτό το σχεδιασμό που δεν κατανοούμε, αφού βλέπουμε να συγχωνεύονται και να καταργούνται μονάδες κυρίως σε ακριτικές περιοχές, ιδιαίτερα στο νομό Έβρου.
Και θα καταργηθούν σταδιακά με το σκεπτικό και τη λογική, ότι στόχος του υπουργείου είναι η αύξηση του ποσοστού στελέχωσης, μέσω της κατάργησης ήδη υποστελεχωμένων μονάδων, όπως αναφέρουν και της συγχώνευσης φυσικά όπου απαιτείται με βάση τις σύγχρονες επιχειρησιακές απαιτήσεις.
Να το δεχτούμε λοιπόν αυτό, γιατί ήδη όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι πολλές μονάδες είναι τόσο υποστελεχωμένες, που οι υπηρεσίες βγαίνουν πάρα πολύ δύσκολα και με πίεση από αξιωματικούς και οπλίτες.
Επίσης γνωρίζουμε ότι πολλές τέτοιες μονάδες δημιουργήθηκαν με τη λογική παρελθόντων ετών, όπου ο κάθε κομματάρχης, υπουργός, ή βουλευτής, απαιτούσε να γίνονται μικρές τέτοιες μονάδες που να ενισχύουν την εκλογική του περιφέρεια και ικανοποιούσαν και τα αιτήματα των αιρετών της περιοχής.
Και καλό είναι λοιπόν να μπει ένα τάξη σε αυτό το τοπίο. Αλλά κατά πόσο είναι ορθό άραγε και μας κάνει εντύπωση, ότι οι μονάδες οι οποίες συγχωνεύονται, ή καταργούνται να αφορούν κυρίως ακριτικές περιοχές; Και με ποιο τρόπο θα αναπληρωθεί η επιχειρησιακή δύναμη αυτών των μονάδων;

Επίσης είναι εν γνώσει του υπουργού αλλά και πολλών άλλων που γνωρίζουν τα θέματα, το γεγονός ότι οι μονάδες που κατοικοεδρεύουν στην Αττική και πέριξ της πρωτεύουσας, όχι μόνο δεν είναι υποστελεχομένες, αλλά απεναντίας υπερστελεχωμένες και περισσότερο από αυτό που θα καταλόγιζε κάποιος ως κανονικό επίπεδο.
Άρα να υποθέσουμε ότι ο μεγάλος κίνδυνος για τη χώρα μας είναι η φύλαξη της πρωτεύουσας σε περίπτωση μιας εχθρικής εισβολής; Δηλαδή θα δούμε το ναυτικό, ή το στρατό μιας χώρας, να εισβάλει στην Αθήνα και όχι να εισέρχεται από τον Έβρο και τα νησιά μας;
Μήπως λοιπόν το βάρος μιας άμυνας θα έπρεπε να εστιάζεται στις ακριτικές μας περιοχές, που εκεί θα έπρεπε να στηρίζονται οι μονάδες και όχι μόνο να μην είναι υποστελεχωμένες, αλλά να λειτουργούν επαρκώς;
Ποια η αναγκαιότητα δηλαδή να διατηρούνται τόσες μονάδες πέριξ της Αττικής και όχι σε μία δεύτερη γραμμή πυρός από τα σύνορα όπως είναι ο Έβρος και να ενισχύονται τακτικά και όχι να είναι υποστελεχωμένες;
Μήπως πάλι ο μπάρμπας από την Κορώνη επανήλθε με άλλη μορφή και συνεχίζει να ισχύει για την χώρα μας, με αποτέλεσμα πολλοί στρατιώτες να κάνουν τη συμβατική τους υποχρέωση στα σύνορα και μετά να μετατίθενται στα αστικά κέντρα;
Και να επιλέγουν να ασκήσουν τη θητεία τους έστω για λίγο χρονικό διάστημα παραπάνω, αρκεί να είναι κοντά στην ιδιαίτερη πατρίδα τους; Αυτός δεν είναι και ο λόγος που υπάρχει επαρκές και υπέρ το δέον προσωπικό στις μονάδες αυτές και υποστελέχωση στα σύνορα;
Μήπως σε αυτό το φαινόμενο θα έπρεπε να εστιάσει το υπουργείο για να μην την πληρώνουν τη νύφη οι ακριτικές περιοχές και τα σύνορα της χώρας, επειδή κάποιοι επιθυμούν τη στρατιωτική τους θητεία να την κάνουν τα παιδιά τους κοντά στο σπίτι τους;

Επειδή το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούμε με όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν, με τα σχέδια περί συγχώνευσης των ΔΕΥΑ και με τα ανταποδοτικά οφέλη των δήμων και γενικώς την ανταπόδοση και από τους φόρους ακόμα που πληρώνουμε στο δημόσιο, μήπως θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσουμε και τι εννοούν με τον όρο αυτό οι περισσότεροι;
Η ανταπόδοση είναι μία σχετική έννοια όταν αναφερόμαστε στο δημόσιο και στις επιχειρήσεις του, ή στους δήμους. Και διαφορετική ερμηνεία έχει βέβαια όταν έχουμε απέναντί μας μία ιδιωτική πρωτοβουλία, με διαφορετικό τρόπο λειτουργίας, έναντι του δημοσίου και των δήμων.
Οι δημόσιοι φορείς και οργανισμοί με τη φιλοσοφία που έχουν δομηθεί και τους διέπει, τα ανταποδοτικά τους κοστολογούνται πάντοτε πολύ υψηλότερα, σχετικά με την είσπραξη και το όφελος που έχουν οι πολίτες. Κοστίζουν δηλαδή ακριβότερα.
Είτε αυτό αφορά δημόσια έργα, είτε κτίρια που κόστισαν πολύ πιο παραπάνω αν τα έφτιαχνε αντίστοιχα κάποιος ιδιώτης, είτε αφορά υπηρεσίες. Γιατί προφανώς το αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι ότι αλλιώς δουλεύει κάποιος σε μία δημόσια υπηρεσία και διαφορετικά βέβαια αν είναι στον ιδιωτικό τομέα.
Κανείς επίσης δεν ρωτά τον πολίτη, αν μία υπηρεσία μπορεί να δουλέψει με 10 άτομα, ή αν επαρκούν 5 για να έχει την ίδια απόδοση, στη λογική των προσλήψεων και των εξυπηρετήσεων που κάνουν πολλές φορές και τις προδιαγραφές λειτουργίας που θέτουν.
Για παράδειγμα ένα ασθενοφόρο αν υπάρχει, η δωρίζεται από κάποιον, για να βρεθεί η φόρμουλα στο δημόσιο για ένα λειτουργήσει ενδεχομένως θα περάσει πολύς χρόνος, αφού χρειάζεται 4 άτομα προσωπικό για να στελεχωθεί.
Ώστε να μπορούν να πάρουν και τις άδειες τους και να καλύπτει τρεις βάρδιες. Αν το λειτουργούσε όμως ένας ιδιώτης, ίσως θα μπορούσε αυτό να το πράξει με το μισό πρόσωπό και να καλύπτει τις έκτακτες ανάγκες.

Κάποια στιγμή δόθηκε δωρεά ένα σκάφος σε αντίστοιχη υπηρεσία, αλλά δεν μπορούσε να ενεργοποιηθεί σε αποστολές ελλείψει επαρκούς προσωπικού και πάλι. Δηλαδή σε μια έκτακτη ανάγκη δεν θα μπορούσε να επιχειρήσει έστω με το μισά άτομα που διέθετε η υπηρεσία;
Και να φέρουμε επίσης άλλο ένα απλό παράδειγμα που αφορά και τον κλάδο μας, γιατί αλλιώς λειτουργεί μία δημόσια τηλεόραση και ένα δημόσιο ραδιόφωνο και με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία ένας ιδιωτικός σταθμός.
Που πολλές φορές μπορεί να κάνει πολύ πιο περισσότερη δουλειά, να έχει μεγαλύτερη ακροαματικότητα, η θεαματικότητα αντίστοιχα, με το μισό και πολύ λιγότερο προσωπικό ανταποδοτικά.
Στα τέλη όμως που χαρατσώνονται οι πολίτες με τους λογαριασμούς του ρεύματος, πληρώνουν ακόμα και την κρατική ΕΡΤ με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, για να μπορεί να επιβιώσει.
Μήπως έπρεπε όμως να λειτουργεί με ιδιωτικά κριτήρια και να ανταποδίδει και όχι να έχει ελάχιστα ποσά τηλεθέασης, ή ακροαματικότητας και να αισθάνονται και κάποιοι ότι προσφέρουν κοινωνικό έργο στον τομέα της ενημέρωσης, ότι έχουν την εγκυρότητα της σωστής διαχείρισης μιας είδησης, ενώ λειτουργούν συνήθως ως φερέφωνα της κάθε εξουσίας;
Η ανταπόδοση και το όφελος τελικά θα πρέπει να έχει μετρήσιμα αποτελέσματα και να αισθάνεται ο πολίτης ότι αυτό που πληρώνει έρχεται ως παροχές, ως έργα, υποδομές και κοινωνική πολιτική.
Αισθάνονται λοιπόν όσοι κυβερνούν και οι θεσμικοί φορείς και τοπικά, ότι με βάση αυτά που εισπράττουν, τα ανταποδίδουν εξίσου στους πολίτες και στο ποσοστό που πρέπει; Μήπως πολλά από αυτά πάνε στη χοάνη διαφόρων περίεργων προσλήψεων, ή υπηρεσιών που ουσιαστικά δεν προσφέρουν σημαντικό έργο;
Μήπως πολλά λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών και έλλειψη σωστού σχεδιασμού, διασκορπίζονται χωρίς ανταπόδοση; Οι πολιτικοί τουλάχιστον και οι θεσμικοί στην Ελλάδα, δεν μας έχουν αποδείξει ότι όλα αυτά γίνονται με τον πιο σωστό και ορθολογικό τρόπο, ώστε να πιάνουν τόπο.