Μικροκομοτηναίικα 24-11-2022

Σε δύο παράλληλους κόσμους κινήθηκαν οι τοποθετήσεις του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών βουλευτή Δημήτρη Χαρίτου, για τα δάνεια των παλιννοστούντων στη Θράκη, περιγράφοντας ο καθένας τη δική του πραγματικότητα.
Με τον υπουργό να ρίχνει τα βέλη του και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ που πέντε χρόνια στην εξουσία δεν έκανε τίποτα πάνω σε αυτό το ζήτημα, επαινώντας την κυβέρνηση τους, που έφερε δύο ρυθμίσεις και 120 δόσεις με εξωδικαστικό μηχανισμό.
Και αναφέροντας τη λογική των διαχωρισμών κάποιων κατηγοριών του πληθυσμού που θέλουν άλλα κριτήρια και όχι όσα ισχύουν για όλους. Που εξάλλου και άλλοι είναι ευάλωτοι και φτωχοί.
Ενώ ο βουλευτής εστίασε στο γεγονός ότι στη Θράκη η φορολογική διοίκηση δεν εφαρμόζει καν τη ρύθμιση των 120 δόσεων και ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ούτε μία έκδοση, η αποστολή διαταγής πληρωμής. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έλυσαν το πρόβλημα.
Και επισήμανε ακόμα ότι με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, κάποιοι ενδεχομένως θα χάσουν τα σπίτια τους, χωρίς να το καταλάβουν. Γίναμε σοφότεροι όμως με όλα αυτά τα οποία ακούσαμε; Μήπως η αλήθεια είναι κάπου στο μέσον;
Θα πρέπει να αποδεχθούν όμως όλοι το παράδοξο φαινόμενο που επικρατεί με τα δάνεια που έχουν την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Και δεν είναι μόνο τα δάνεια των παλιννοστούντων, αλλά και Ρομά, δικαιούχων εργατικών κατοικιών κλπ.
Αυτό τι σημαίνει; Ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να χαριστούν όλα και το δημόσιο ως εγγυητής, οι πολίτες δηλαδή να τα επιβαρυνθούν; Και από την άλλη γιατί να μπαίνουν όλα σε ένα γενικό κανόνα, αφού υπάρχουν συνεπείς, κάποιοι που προσπαθούν και ορισμένοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις , ώστε να μην πληρώσουν.
Και φυσικά υπάρχουν οι πραγματικά φτωχοί και ευάλωτοι που αδυνατούν να πληρώσουν. Έστω και αυτές τις μικρές δόσεις. Και για αυτούς θα πρέπει να το δει εντελώς διαφορετικά η πολιτεία, με περικοπές και ρυθμίσεις, για να μπορούν να ανταπεξέλθουν.

Η κάθε περίπτωση όμως είναι διαφορετική. Και φυσικά σε ένα τέτοιο φλέγον ζήτημα, δεν θα πρέπει να γίνεται πολιτική εκμετάλλευση. Αλλά να συντείνουν όλοι τις προσπάθειές τους είναι να βρεθεί μία σωστή λύση για όλους και για τον καθένα.

Οι καταγγελίες και οι αποκαλύψεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες, σχετικά με την υπόθεση της «κιβωτού του κόσμου» και φέρνουν για άλλη μία φορά πολλούς να πέφτουν από τα σύννεφα, ως μη γνωρίζοντες τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες μιας τέτοιας δομής.
Η γενικότερα και άλλων δομών. Και εύκολα ίσως επιρρίπτουν τώρα τα λάθη σε άλλους, για να αποκτήσουν και άλλοθι, χωρίς να περιμένουν να αποφανθεί η δικαιοσύνη. Σαφώς με τόσες καταγγελίες πολλά συμβαίνουν στο εν λόγω ίδρυμα, που θα πρέπει να διερευνηθούν.
Και να βγουν όλα στο φως, να τιμωρηθούν ανάλογα όσοι παίζουν με τις ψυχές των μικρών παιδιών και όχι μόνο. Όμως κι η πολιτεία έχει τις ευθύνες της, που μάλλον αφήνει επί χρόνια ανεξέλεγκτα και χωρίς επαρκή έλεγχο τα ιδρύματα και τις διάφορες ΜΚΟ.
Και γνωρίζουν πολύ καλά τα λάθη τους στον τρόπο λειτουργίας τέτοιων δομών, που ενώ φιλοξενούν παιδιά με παραβατικές συμπεριφορές, επιμένουν σε αναχρονιστικές μεθόδους επανένταξης στην κοινωνία.
Σαφώς δεν μπορεί να είναι ένα ίδρυμα η λύση για την παιδική κακοποίηση. Και ο ιδρυματισμός δημιουργεί περισσότερα προβλήματα, παρά λύνει. Η ακόμα να υπάρχει το απαράδεκτο φαινόμενο πολλά παιδιά να φιλοξενούνται σε νοσοκομειακές δομές.

Όπως συνέβη στο παρελθόν και με το νοσοκομείο της πόλης μας, αλλά και ένα πλήθος παιδιών στο νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα. Για την παιδική προστασία χρειάζονται ιδιαίτεροι χειρισμοί και νέες μέθοδοι. Που ήδη εφαρμόζονται σε άλλα κράτη.

Φυσικά είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσουν πιο γρήγορα οι τεκνοθεσίες σε ανάδοχες οικογένειες που τα ζητούν. Όπως θα πρέπει να επισημανθεί ότι είναι εμφανής η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, που ίσως απέτρεπε τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές στις δομές αυτού του τύπου.
Μα δεν υπάρχει νομοθεσία θα πουν πολλοί; Σαφώς και υπάρχει νομοθεσία που έχει εμπλουτιστεί και πρόσφατα. Το θέμα όμως είναι, ότι για άλλη μία φορά στη χώρα μας η νομοθεσία δεν εφαρμόζεται, όπως θα έπρεπε.
Και πολλοί δεν αντιλαμβάνονται γιατί πρέπει το κακοποιημένο παιδί, το θύμα δηλαδή, να απομακρύνεται από το σπίτι και όχι ο θύτης και βασανιστής του. Και να παραμένουν πολλές φορές στο απυρόβλητο οι παραβάτες γονείς.
Και τι μέριμνα υπάρχει και για τους γονείς αυτούς που έχουν κακοποιήσει τα παιδιά τους και θεωρήθηκαν ακατάλληλοι, για να τα μεγαλώσουν να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν; Τέτοιες περιπτώσεις είχαμε και στην Κομοτηνή.
Εντελώς απαραίτητη ακόμα η βοήθεια ειδικών, να μην υπάρχει η λογική της ιδρυματοποίησης που οδηγεί και αυτή σε παραβατικές συμπεριφορές και να μη λειτουργούν με τη λογική των γκέτο. Όλα αυτά έχουν επισημανθεί εδώ και δεκαετίες από τους ειδικούς.

Αλλά απλά δεν εφαρμόζονται στην πράξη. Και για τις ιδιωτικές δομές που χειρίζονται τεράστια ποσά. Για αυτό ας μην πέφτουν από τα σύννεφα άλλη μία φορά όλοι και ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους. Και ας μη βολεύονται με τη λογική τιμωρίας του αποδιοπομπαίου τράγου, ως συνυπεύθυνοι για αυτά που γίνονται.

Στα super market της πόλης μας δεν είδαμε ακόμα βέβαια το φαινόμενο να μπαίνουν συστήματα ασφαλείας σε κάποια ακριβά τρόφιμα, όπως γίνεται στα ρούχα. Αλλά υπάρχουν αρκετοί πελάτες, όπως μας λένε οι ιδιοκτήτες, που βρίσκουν τρόπους να γλιτώνουν κάποια έξοδα παραπάνω.
Βέβαια αυτό θεωρείται κλοπή. Και δεν θα μπορούσε να γίνει σε όλα τα προϊόντα. Πρόσφατα σε μάρκετ, ανακαλύψαμε ότι η συσκευασία του αλουμινόχαρτου των 30 μέτρων που επιλέξαμε, ήταν πιο ελαφριά από το αναμενόμενο.
Το μυστήριο λύθηκε με μια προσεκτική ματιά. Κάποιος επιτήδειος άνοιξε δύο συσκευασίες των 10 και των 30 μέτρων και άλλαξε το περιεχόμενο, για να το περάσει από το ταμείο με τη μικρότερη τιμή και τη μεγαλύτερη ποσότητα.
Η πενία τέχνας κατεργάζεται όπως μας ανέφεραν οι υπεύθυνοι, αφού τέτοια φαινόμενα συναντούν τακτικά. Όπως και οι μικροκλοπές μικρών αντικειμένων, που χωρούν άνετα μέσα στις τσέπες. Φαινόμενα που πολλές φορές γίνονται αντιληπτά εκ των υστέρων.
Από την άλλη βέβαια μεγάλη «κλοπή» μπορεί να θεωρηθεί και η τακτική κάποιων προμηθευτών, που έχουν ανατιμήσει επανειλημμένως τα προϊόντα τους, μείωσαν τις ποσότητες και ξεγελούν τους πελάτες με ίδιες συσκευασίες.
Ποιος κλέβει και ποιον; Είναι ένα δύσκολο ερώτημα. Οι ελάχιστοι που κλέβουν άμεσα τα μικρά, ή αυτοί που το πράττουν έμμεσα κατακλέβοντας όλους; Εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη επαρκών ελέγχων;