Κομοτηνή – Μαρώνεια…με αγάπη

Ξεκινήσαμε να κατεβούμε στην χειμωνιάτικη θάλασσα.

Περάσαμε το κέντρο της Κομοτηνής και πήραμε τν οδό Μαρωνείας.

«Κόψαμε» από κάτω τον αυτοκινητόδρομο της Εγνατίας και μπήκανε στο «Beverly hills».

Θαυμάσαμε τις επαύλεις στο Κόσμιο και περάσαμε τις σιδ/κες γραμμές.

Στο Μ. Δουκάτο πήραμε «giorgino» καφέ πακέτο και θυμηθήκαμε την γιορτή καρπουζιού στους γειτονικούς Αγ. Θεόδωρους. Συνεχίσαμε την οδική ευθεία και φτάσαμε στο κεφαλοχώρι της Ξυλαγανής. 

Η πλατεία είναι για χαλάρωση, με τα τραπεζάκια όμως να λείπουν λόγω χειμώνα.

Παρόλο αυτά καθίσαμε στην «Γωνία» για πρωινή μπουγάτσα και να μιλήσουμε για τη διαδρομή.

Κάθε φορά υπάρχει το δίλημμα να ακολουθήσουμε την παραλιακή οδό μέσω Ίμερου, χαζεύοντας τις αντανακλάσεις του ήλιου και της Σαμοθράκης στο Θρακικό πέλαγος.

Αυτή τη φορά είπαμε να πάμε «ορθόδοξα» και συνεχίσαμε στους Προσκυνητές.

Αγοράσαμε κρασί από το «Κτήμα Άγγελου» και τον καλό φίλο κ. Τσορλιάνο. Αφού ζηλέψαμε τους παππούδες στην μικρή πλατεία του χωριού, βγήκαμε στο δρόμο και ευθυγραμμιστήκαμε με τον Ίσμαρο.

Κάπως έτσι ήρθαν στο μυαλό «θυμίσματα και παρχάρια» από παλιούς καιρούς. Περάσαμε την «Σπηλιά του Κύκλωπα» και ευχηθήκαμε να έρθει γρήγορα η μέρα που ο κόσμος θα πλησιάσει κοντύτερα στο «ταξίδι του Οδυσσέα». Στο ρέμα που καταλήγει στον Πλατανίτη, είδαμε τα αμπέλια που περίμεναν την γιορτή του Τρύφωνα τον Φλεβάρη, για να κλαδευτούν και να δηλώσουν επανεκκίνηση. Στην βόρεια πλαγιά το οινοποιείο του Τσάνταλη έπαιζε τον ρόλο του ως βιγλάτορας, συνδέοντας το Μαρωνίτικο κρασί με το σήμερα. Ο «Κανένας» ήρθε κι έφυγε μεθώντας τον Πολύφημο, εμείς όμως είμαστε εδώ και συνεχίζουμε.

Οι θόλοι από τα ραντάρ της ΠΑ τραβούσαν τα βλέμματα στην κορφή του Ίσμαρου και μαζί με αυτά θυμηθήκαμε τις μεγαλιθικές πέτρες, τα τείχη και τις πύλες που είχαμε δει στο θεϊκό βουνό.

Η Μαρώνεια κοίταζε την θάλασσα και μας καλωσόριζε.

Μας περίμενε στην πλατεία να μας μιλήσει.

Στα χειμωνιάτικα ηλιόλουστα τραπεζάκια του «Πειρατή» θα μας έλεγε ιστορίες για καράβια και πλούτο. Για την Σύναξη, την Μαρμαρίτσα και την Χελιδονόπετρα. Για τα αρχοντικά της κυρά Αρτούλας και του Ταβανιώτη. Για την «Ρωξάνη» και τις 10 εκκλησιές που είναι γεμάτες με θρύλους κι ιστορίες.

Καθίσαμε αναπαυτικά και το παραμύθι μόλις άρχιζε…….