Ένα χωριό που μαραζώνει, μια οικογένεια που αντιστέκεται

Αστυφιλία και κρίση. Οι δυο μεγάλοι εχθροί των χωριών. Εκατοντάδες χωριά ανά την Ελλάδα βλέπουν τον πληθυσμό τους να μειώνεται χρόνο με τον χρόνο, τη ζωντάνια να χάνεται από τις πλατείες, τα μαγαζιά να κλείνουν. 

Κάποιοι, όμως, αντιστέκονται. Ορμώμενοι από την αγάπη για τον τόπο τους, μένουν, επιμένουν, στηρίζουν τα χωριά και δημιουργούν σε αυτά.
Έτσι και η οικογένεια Τσαούση στον Ίμερο διατηρεί από το 1981 την οικογενειακή επιχείρηση, ένα κρεοπωλείο σταθμό τόσο για τους κατοίκους της περιοχής όσο και για τους διερχόμενους.

Γεννημένος το 1949 ο Απόστολος Τσαούσης μας υποδέχεται με χαμόγελο, μαζί με τη γυναίκα του Ειρήνη και την κόρη τους Μαρίνα. Εμείς πετυχαίνουμε το κρεοπωλείο γεμάτο, λόγω ημερών και τον κύριο Απόστολο να μας εξηγεί πως «δουλεύουμε πολλά χρόνια, κάποιες ημέρες περισσότερο κι άλλες λιγότερο. Βγάζουμε το μεροκάματο, αλλά όχι όσο παλιά, καθώς τα περισσότερα πάνε ...για το κράτος και οι φόροι είναι πολλοί. Το μαγαζί είναι σταθμός και για τις γύρω περιοχές. Παλιά ασχολούμασταν και με ψάρια και λαχανικά, όμως εδώ και χρόνια είμαστε μόνο κρεοπωλείο».

Το κρεοπωλείο της οικογένειας καλά κρατεί, αυτή η διαπίστωση όμως δεν ισχύει για όλα τα μαγαζιά του χωριού. Από όταν οι κάτοικοι ένιωσαν την κρίση στο «πετσί» τους, τρία μαγαζιά έχουν βάλει λουκέτο. «Στο χωριό λειτουργούν ένα κρεοπωλείο, ένα μάρκετ, δυο καφέ-ουζερί, ενώ από όταν ξέσπασε η κρίση και μετά έχουν κλείσει ένα μάρκετ, ένα περίπτερο κι ένα καφέ-ουζερί», μας ενημερώνει ο κ. Τσαούσης για τη φθίνουσα πορεία των μαγαζιών του χωριού.

Θυμάται το χωριό με 1.000 κατοίκους, δημοτικό σχολείο, τα παιδιά να παίζουν στις πλατείες και να «κοροϊδεύουν» τους εργένηδες. «Είχαμε 1000 κατοίκους και λειτουργούσε κανονικά το δημοτικό σχολείο του χωριού με σχεδόν 100 παιδιά. Πλέον δεν έχουμε ούτε δημοτικό ούτε νηπιαγωγείο, το μόνο που έχει επεκταθεί είναι  ...το νεκροταφείο» λέει χαριτολογώντας. 

Ο Ίμερος πλέον αριθμεί περί των 200 κατοίκων, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι υπερήλικες. «Πέντε- δέκα οικογένειες είναι πιο νέες, εννοώντας μεσήλικες», εξηγεί. 

Εκτός από την αστυφιλία, και η πτώση του τουρισμού έχει καταφέρει καίριο πλήγμα όχι μόνο στην Ίμερο αλλά και σε Ξυλαγανή, Μαρώνεια και στις γύρω περιοχές. Ο κ. Τσαούσης συνεχίζει την αφήγηση: «Πάντα ο Ίμερος είχε τουρισμό από την Περιφέρεια ΑΜ-Θ. Από το 2002 που έφυγαν οι παραθεριστές, χάθηκε ο τουρισμός για την ευρύτερη περιοχή».

Παρόλη τη μείωση του πληθυσμού και το γεγονός ότι το χωριό είναι αραιοκατοικημένο, οι κάτοικοι δεν αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα στην καθημερινότητά τους. Οι δρόμοι είναι καλοί, ο γιατρός βρίσκεται στην Ξυλαγανή δηλαδή σε απόσταση 15 λεπτών. Ωστόσο, δεν υπάρχουν άνθρωποι που να επιστρέφουν πίσω στο χωριό, παρά τις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

Νομοτελειακά έρχεται η διαπίστωση του κ. Απόστολου ότι ...»σε 20 χρόνια ο Ίμερος θα είναι νεκρός».