Κατασκευάζουν κιθάρες και ...μελωδίες

Πίσω από έναν καλό κιθαρίστα κρύβεται ένας επιτυχημένος κατασκευαστής, ώρες μελέτης και εργασίας, προκειμένου να κατασκευαστεί το όργανο που έρχεται στα χέρια του οργανοπαίχτη. Το ταξίδι ενός ...ξύλου μέχρι τη «μεταμόρφωσή» του στο πολυαγαπημένο για πολλούς όργανο, με βοηθούν να κάνω οι Γιάννης Σεϊντούλας και Γαβριήλ Παυλίδης.

Και οι δυο πρώτα κιθαρίστες, κάποια στιγμή μυήθηκαν στην τέχνη της κατασκευής και τελικά αυτή τους «κέρδισε». Την έκθεσή τους, από χειροποίητες κιθάρες, είδαμε στο κτίριο της Φιλαρμονικής Κομοτηνής, στο πλαίσιο της δεύτερης ημέρας του τετραήμερο και ...4ου χρονικά Φεστιβάλ Κιθάρας Θράκης, που φέτος έχει μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, με ενδιαφέρον και συμμετοχές από όλα τα Βαλκάνια.

Ας δούμε, όμως, με απλά βήματα πως ...φτιάχνεται η γνωστή σε όλους κιθάρα. «Ουσιαστικά, παίρνουμε ένα κομμάτι ξύλο και το κάνουμε ...κιθάρα! Χρειάζεται χρόνο και αρκετή μελέτη, όχι για να φτιάξεις το κουτί, αλλά τον ήχο! Το κουτί μπορεί να το φτιάξει οποιοσδήποτε μαραγκός ή ξυλουργός, από εκεί κι έπειτα η δύσκολη διεργασία είναι το όργανο να παράγει τον κατάλληλο ήχο», μας αναφέρει για τις δυσκολίες κατασκευής ο Γιάννης Σεϊντούλας, ο οποίος μας εξηγεί σε αδρές γραμμές τα βήματα που απαιτούνται: «Πρώτα πρέπει να παραγγείλουμε τα κατάλληλα ξύλα, έπειτα τα κόβουμε, τα διαμορφώνουμε, τα κολλάμε. Κι όλα αυτά πρέπει να γίνονται σε κατάλληλες συνθήκες στη θερμοκρασία. Η πλήρης κατασκευή μιας κιθάρας παίρνει περίπου 200-250 ώρες καθαρής εργασίας».

Ο ίδιος αποφάσισε να ασχοληθεί με την κατασκευή, ύστερα από τη γνωριμία του με έναν κατασκευαστή κιθάρας. «Ξεκίνησα σαν κιθαρίστας. Όμως γνώρισα έναν κατασκευαστή κιθάρας, τον Παύλο Γύπα, και μαγεύτηκα από τη διαδικασία κατασκευής. Ξεκίνησα φτιάχνοντας μια δική μου κιθάρα. Τελικά δέθηκα πολύ με την ασχολία αυτή και την θεωρώ μαγική», εξηγεί. Ο Γιάννης δεν ασχολείται αμιγώς επαγγελματικά, καθώς ο χώρος προφανώς είναι πολύ κορεσμένος από τις μεγάλες εταιρίες, όμως όνειρό του είναι να βιοποριστεί αποκλειστικά από τις κατασκευές.

Ο κατασκευαστής έχει δει το επίπεδο κιθαριστών στην Ελλάδα να βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο. «Στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλό επίπεδο στην κιθάρα, και πολλοί νέοι κιθαριστές μας δείχνουν το επίπεδό τους σε αυτά τα φεστιβάλ. Έχουμε μια πολύ ποιοτική κοινότητα κιθαριστών», εξηγεί. Και τέτοια φεστιβάλ φαίνεται πως λειτουργούν ως φυτώρια για νέους κιθαρίστες. Είναι ένα πολύ ωραίο και μεγάλο φεστιβάλ, με αξιόλογους κιθαρίστες, από μικρές ηλικίες μέχρι και μεγάλους σολίστες. Γνωρίζω τον Δημήτρη Σβυντρίδη και τον Σύλλογο Ελλήνων Κιθαριστών, και ακολουθώ με εκθέσεις σε αρκετά φεστιβάλ», συνεχίζει ο Γιάννης Σεϊντούλας.

Αυτή είναι και η πρώτη του επίσκεψη όχι μόνο στην Κομοτηνή αλλά και γενικά στη Θράκη, όταν τον συναντάμε δεν έχει προλάβει να δει πολλά, είναι όμως βεβαίως για ένα πράγμα. «Σίγουρα απολαμβάνετε πολύ ωραίο ...φαγητό εδώ», καταλήγει!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΙΘΑΡΑΣ
Τα ίχνη της ιστορίας της Κιθάρας μπορούν να ανιχνευθούν από τον 15ο αιώνα, με την πρώτη «σύγχρονου τύπου» Κιθάρα να συναντάται στην Ισπανία. Οι πρώτες κιθάρες ήταν μικρού μεγέθους και αρχικά είχαν τέσσερα ζεύγη χορδών! Η ισπανική κιθάρα (ή κλασική) είναι καμπυλωτή στο σώμα και χρησιμοποιεί την κοιλότητα του σώματος για την ενίσχυση του ήχου. Αρχικά, χρησιμοποιούνταν χορδές από έντερα αγελάδας, αργότερα νεύρα διάφορων ζώων, οι οποίες τελικά αντικαταστάθηκαν από νάιλον και ατσάλινες χορδές που χρησιμοποιούνται και σήμερα. Το 16ο αιώνα, οι κιθάρες έγιναν όργανα με πέντε ζεύγη χορδών.

Η εξάχορδη κιθάρα έκανε την εμφάνισή της στα μέσα του 18ου αιώνα και είχε έξι μονές χορδές αντί για ζεύγη χορδών, σε αντίθεση με τους προκάτοχούς της (τετράχορδα και πεντάχορδα μουσικά όργανα). 

Το 1850-1892 ο κατασκευαστής κιθάρων Manual Torres ανέπτυξε το μουσικό όργανο στη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα, με μεγαλύτερο και πιο ηχηρό σώμα (ηχείο). Κατά το 19ο αιώνα η κιθάρα αναπτύχθηκε και βελτιώθηκε στο σχήμα και στα μηχανικά κλειδιά.