Ο "Χ" ιχνηλατεί τις γέφυρες που ενώνουν το δήμο Ιάσμου

Περίπου δέκα ημέρες έχουν περάσει από την αιφνιδιαστική κατάρρευση (σ.σ. η οποία για κάποιους δεν ήταν και τόσο "αιφνιδιαστική") της γέφυρας του ποταμού Κομψάτου στο ύψος του Πολύανθου και οι κάτοικοι του δήμου Ιάσμου προσπαθούν να συνηθίσουν στη νέα πραγματικότητα που ορίζει ότι οι μετακινήσεις τους από και προς τις δύο όχθες του ποταμού, θα γίνονται πλέον από άλλο δρόμο και μάλιστα περισσότερο δύσβατο.

Στο φόντο αυτής της κατάστασης, οι αρμόδιες αρχές ψάχνουν την πλέον ενδεδειγμένη λύση για την αποκατάσταση της σύνδεσης των δύο πλευρών του δήμου Ιάσμου, ενώ τείνει να γίνει πλέον κοινός τόπος, ότι η αποκατάσταση της καταποντισθείσας γέφυρας, θα χρειαστεί πολύ χρόνο έως ότου αποκατασταθεί. Μία από τις λύσεις που προκρίνονται προς συζήτηση, είναι η χρήση της παλαιότερης γέφυρας του ποταμού, εφόσον βέβαια συντρέξουν οι προϋποθέσεις ασφαλείας, προκειμένου αυτή να δοθεί στην κυκλοφορία. 

Ενώ λοιπόν, συμβαίνουν αυτά, στον αέρα του ράδιο Χρόνος 87.5fm φιλοξενήθηκε ο κος Κωνσταντίνος Στογιαννίδης, ο οποίος γνωρίζει καλά τα τεκταινόμενα, μιας και είχε εργαστεί στην κατασκευή της παλιάς γέφυρας, το διάστημα 1951-1953, όπως είπε. 
Η μαρτυρία του: 

Τέλος του 51 άρχισαν οι προκαταρκτικές εργασίες για τις έρευνες για την τάση του εδάφους, ερχόντουσαν γεωλόγοι για να κοιτάξουν την τάση του εδάφους. Αρχές του 52 άρχισαν οι κανονικές εργασίες, τελειώσαμε το 53 τον Ιούλιο. Ο ένας ήταν Γάλλος, ο άλλος ήτανε Θεσσαλονικιός και ένας ακόμα. Ο εργοδηγός που ήταν έμπειρος στις γέφυρες, ήταν από εταιρεία της Θεσσαλονίκης που έκανε έργα και στην Θεσσαλονίκη και στην Κρήτη. Πρέπει να ήταν νομαρχιακό έργο. Μας έκαναν έλεγχο αν τα μπετά ήταν καλά και η σιδηροκατασκευή σωστή. Είχαμε και έναν επιβλέποντα που ερχόταν τακτικά και ήταν από τα Δωδεκάνησα. 

Η κατασκευή ήταν πολύ καλή. Το βόρειο τμήμα το είχαμε καλουπώσει και ήμασταν έτοιμοι να ρίξουμε τo μπετό, αλλά με μια ισχυρή θεομηνία κατέβασε πολύ νερό το ποτάμι και σκόρπισε όλο τον ξυλότοιχο και μαζεύαμε μια βδομάδα ξυλεία από όλα τα χωριά. Ο εργολάβος τότε λόγω θεομηνίας πληρώθηκε για αυτό - υπήρχε ένας τέτοιος νόμος. Είναι τρία τμήματα η γέφυρα, το βόρειο, το νότιο και το κεντρικό και πατάει πάνω σε μαξιλάρια.

Τα βάθρα έχουν τέσσερα μέτρα βάθος. Τα φτιάχναμε όλα με τα χέρια. Τα ακρόβαθρα δεν τα χαλάσαμε - δίπλα σε εκείνα σκάψαμε αρκετό βάθος και 70 εκατοστά πλάτος για να γίνει σώμα φτιάχναμε στα παλιά βάθρα τρύπες με το καλέμι και κάναμε φωλιές με κώνο προς τα μέσα για να κεφαλώνει μέσα και να μην μπορεί να βγαίνει προς τα έξω. Όταν δούλευα εκεί ήμουνα είκοσι χρονών. Τα σίδερα ήταν σαραντάρια σε μέγεθος και επειδή ήταν τόσο μακριά που δεν μπορείς να δουλέψεις φτιάχναμε σε τρία τμήματα τα οποία ενώναμε με μούφα τριάντα εκατοστά. Ήταν δύσκολη δουλειά γιατί δεν υπήρχαν και τα μηχανήματα"

Στην ίδια εκπομπή φιλοξενήθηκε και ο κος Βασίλης Τσιτσώνης, ο οποίος εμπορεύεται υλικά τσιμεντοπροιόντων και μοιράστηκε με τους ακροατές του ράδιο Χρόνος τη δική του εμπειρία από τη μικρή συμμετοχή του στην κατασκευή και της νέας γέφυρας: "Η παλιά γέφυρα από τις πληροφορίες που έχω από τότε που δούλευα η θεμελίωση είναι με το σύστημα της κοιτόστρωσης, δηλαδή σκάβουμε τα θεμέλια και πακτώνουμε τη γέφυρα μέσα εκεί ενάμιση μέτρο με πέτρες από λατομείο.

Αν κατεβαίνουμε από τον Πολύανθο για Ίασμο από τον παλιό το δρόμο, δεξιά μας ήταν τα λατομεία, έριχναν τις πέτρες και ύστερα έπεφταν τα τσιμέντα από επάνω. Οι πέτρες λειτουργούν αποστραγγιστικά. Από εκεί πάνω πέφτει το τσιμέντο που γίνεται γύρω στο ένα μέτρο,  συμπαγές τσιμέντο, στο οποίο πακτώνονται μέσα οι κολώνες ή της οικοδομής ή των γεφυρών που κάναμε και εκεί επάνω ύστερα γίνονταν τα καλούπια και γινόταν η γέφυρα. 

Η καινούργια γέφυρα έγινε με την καινούργια τεχνολογία αλλά κάπου τώρα τους γέλασε, πρέπει να γέλασε αυτούς που έπαιρναν τα δείγματα από κάτω, γιατί έγινε πασαλόμπηξη σε αυτή τη γέφυρα από κάτω. Προτού κάνουν τη θεμελίωση έρχεται ένα συνεργείο από τα σύγχρονα -αυτό γίνεται όπου βρούμε σταθερό σημείο κάτω, δηλαδή μπορούμε να πάμε και 20 μέτρα, ανάλογα δηλαδή αν βρεθεί σταθερό σημείο. Πάνω σε αυτή την πασαλόμπηξη γίνονται τα πέδιλα που λέμε  εμείς, τα βάθρα αυτά, καλουπώνουμε ρίχνουμε τα τσιμέντα και συνεχίζουμε προς τα πάνω και εκεί πάνω στηρίζεται η γέφυρα. 

Εγώ είχα το σπιράλ των πασάλων που έριχναν μετά  το τσιμέντο. Πρέπει να ψάξουν κάπου έφυγε το βάθρο να ψάξουν να το βρουν. Από τη μεριά του Πολυάνθου δεν πιστεύω γιατί είναι σταθερά να ψάξουν από την άλλη μεριά και θα το βρουν δεν είναι δύσκολο. Η γέφυρα είναι σε πολύ μεγάλο βάθος, για αυτό οι αμμοληψίες δεν παίζουν ρόλο, γιατί και όλη την άμμο να πάρουν από επάνω και να μην μείνει τίποτα δεν πειράζει,  γιατί η γέφυρα δεν στηρίζεται στην άμμο, στηρίζεται στην πασαλόμπηξη που κάναμε στο έδαφος τέρμα κάτω".