Στις σελίδες ενός βιβλίου όλες οι αναμνήσεις από την φοιτητική ζωή στην Κομοτηνή

Με τον τίτλο «Στην Κομοτηνή είναι φίλε η Νομική» ο κος Νίκος Ασπιώτης «ακουμπάει στις σελίδες ενός βιβλίου» όλες τις αναμνήσεις του από την φοιτητική του ζωή στην Κομοτηνή. Ο κος Ασπιώτης ανήκει στις πρώτες γενιές φοιτητών του τμήματος, πράγμα που σημαίνει ότι γνώρισε μία Κομοτηνή που διαφέρει σε πολλά σημεία σε σχέση με την εικόνα που ξέρουμε σήμερα, όμως αυτό που ποτέ δεν αλλάζει είναι η ανοιχτή αγκαλιά της. 

Ο κος Ασπιώτης φιλοξενήθηκε στο ράδιο Χρόνος 87.5 fm, μιλώντας τόσο για το βιβλίο του, όσο όμως και για το τι σημαίνει να είναι κανείς φοιτητής στη δεκαετία του ‘70 που καθόρισε όχι μόνο την πορεία της Κομοτηνής, αλλά της Ελλάδας ολόκληρης.

«Είμαι από τους ανθρώπους που ξεχνάω εύκολα και επειδή δεν μου αρέσει να ξεχνάω ήθελα ένα κομμάτι της ζωής μου να το ακουμπήσω στις σελίδες ενός βιβλίου», λέει ο κος Ασπιώτης, που κατάγεται από την Κέρκυρα, σχολιάζοντας το βιβλίο του και συνεχίζει: «Αυτό που με βασάνιζε ήταν μια επιφανειακή νοσταλγία, αν και απόλυτα λογική αλλά εγώ γύρευα κάτι παραπάνω, ήθελα να βρω τις απαντήσεις μέσα από αυτό το ταξίδι που θα οδηγούσαν σε μια κάθαρση, σε μια ήρεμη και απολυτρωτική γνώση του τι συνέβη εκείνα τα χρόνια. Ίσως αν γραφόταν 20 χρόνια νωρίτερα δεν θα είχα την εμπειρία να γράψω αυτό το βιβλίο, δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό. Ίσως η αιτία είναι η συγκέντρωση που κάναμε το 2014 για τα 40 χρόνια της νομικής όπου ξύπνησαν μνήμες και ήθελα να τις καταγράψω. Αυτό το βιβλίο είναι μια προσωπική εξομολόγηση που απευθύνεται σε όσους πορεύτηκαν μαζί μου. Αυτό βέβαια προκαλεί ένα άλλο ερώτημα, πως ξεγυμνώνεσαι μπροστά στο πλήθος έστω και αν αυτό είναι φίλοι γνωστοί και αγαπημένοι. Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα που με βασάνισε αρκετά, αλλά το σκέφτηκα πάρα πολύ και είδα ότι δεν είχα τίποτα να χάσω. Οι λογαριασμοί μου με το παρελθόν είναι ξηγημένοι και ίσως και λυμένοι και δεν μπορούμε να κρύψουμε τίποτα αυτά τα χρόνια. Από την άλλη νόμιζα ότι μπορούσα να το γράψω, δηλαδή είχα μια αίσθηση ότι μπορώ να δώσω την ατμόσφαιρα των χρόνων εκείνων»

Αξίζει δε και η σύγκριση που κάνει ο ίδιος ο κος Ασπιώτης μεταξύ της πρώτης του επαφής με την Κομοτηνή πριν από 40 χρόνια και των εικόνων που αντίκρισε επανερχόμενος εδώ το 2014 στην επετειακή εκδήλωση που είχε διοργανώσει η Νομική: «Όταν έρχεται ένας 18άρης νέος σε μια πόλη, μαγεύεται καταρχήν από αυτό που βλέπει. Γεννήθηκα στην Κέρκυρα και ήρθα σε ένα τόπο ο οποίος είναι εντελώς διαφορετικός, σε έναν τόπο ο οποίος ισορροπεί τέλεια μέσα στην διαφορετικότητά του και ήταν αυτό που εμένα με συγκίνησε και με μάγεψε και θέλω συχνά πυκνά να έρχομαι, ήταν αυτή η ισορροπία της πόλης πάνω στην διαφορετικότητα, σαν να ισορροπούσε σαν σχοινοβάτης σε ένα τεντωμένο σχοινί με ακρίβεια όμως. Με διαφορετικές θρησκείες, διαφορετικούς πολιτισμούς, όλα αυτά ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα και αυτό το κοντράστ των εικόνων και των συναισθημάτων και είναι αυτό που μένει μέχρι και σήμερα, αν και η πόλη έχει αλλάξει πάρα πολύ μέσα στα χρόνια.

Όποιος ζει στην πόλη δεν μπορεί να καταλάβει τις διαφορές γιατί γίνονται αργά και σταδιακά αλλά εμείς που ήρθαμε το 2014 νιώσαμε πολύ μεγάλη έκπληξη, στην ουσία ήταν μόνο κάποια σημεία που εμείς μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε. Εγώ είδα μια πόλη με χαμηλά σπίτια, όλα ήταν διαφορετικά τότε, η πόλη τώρα την είδα ντύθηκε με μάρμαρα και πέτρα περίτεχνη, υψώθηκε πάρα πολύ, έκοψε αυτά τα δέντρα των μονοκατοικιών που υπήρχαν και της έδιναν ένα άλλο χρώμα, έγινε πια μια μεγάλη πόλη. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν αναπόφευκτο λόγω της προόδου. Νιώσαμε όλοι στην αρχή ότι η πόλη μας απωθούσε κάπως, μας έσπρωχνε σε ένα περιθώριο και αυτό βγήκε σε καλό, γιατί ψάξαμε να βρούμε δικά μας στέκια, δημιουργήσαμε ένα δικό μας φοιτητικό όμιλο θεάτρου και ένα κινηματογράφου, κάναμε παραστάσεις, είχαμε τα κυριακάτικα πρωινά στον Ποάλα, μας έκανε καλό η πόλη σπρώχνοντάς μας σε αυτή την περιθωριοποίηση η οποία είχε μια μικρή διάρκεια. Είχε συγκεκριμένα στέκια από τα οποία μπορεί να περνούσαμε τρεις και τέσσερις φορές, Λα Μόρε, Νυχτερίδα τα γνωστά στέκια. Αυτή η καχυποψία με την οποία μας αντιμετώπισε η πόλη, εξαφανίστηκε με τα χρόνια, ενσωματωθήκαμε με την πόλη, μας μπόλιασε, την μπολιάσαμε. Πολλά παιδιά παλιών φοιτητών σπουδάζουν εκεί και την επιλέγουν αυτή την πόλη ακόμα. Έχω πάρα πολύ καλούς φίλους στην πόλη είναι καθηγητές τώρα, παιδιά της γενιάς μου που είναι αυτή την στιγμή καθηγητές στην νομική και χαίρομαι πάρα πολύ για την πρόοδό τους και για την καταξίωσή τους και άλλους φίλους δικηγόρους που είναι εκεί»

Βέβαια, ο κος Ασπιώτης ανήκει και σε μία γενιά ανθρώπων, που πρωταγωνίστησε στις αλλαγές που έγιναν στην Ελλάδα. Για τον ίδιο, δεν είναι σωστό το «τσουβάλιασμα» όλων, καθώς μπορεί κάποιοι να βγήκαν εκτός πλαισίου, όμως οι περισσότεροι νέοι της εποχής αντιμετώπιζαν τα πράγματα με ρομαντισμό και πραγματική διάθεση αλλαγής: «Τότε ήμασταν νέοι και τις δυσκολίες δεν τις υπολογίζαμε, όποιες και αν υπήρχαν και δεν υπήρχαν και πολλές, μόνο χαρά μπορεί να δίνει η ανάμνηση της πόλης και συγκίνηση μεγάλη, δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα που να χωράει στο μυαλό μου και στην ψυχή μου. Το ότι καταφέραμε και μπολιάσαμε την πόλη με κοινωνικές και πολιτικές θεωρίες, ήτανε πολύ σημαντικό και χρεώνεται σε εκείνο το φοιτητικό κίνημα και στην πολιτική κατάσταση, οδήγησαν την κοινωνία να πάει μερικά βήματα μπροστά, πράγμα που δεν το βλέπω σήμερα στο φοιτητικό κίνημα.  Νομίζω ότι είναι πολύ μεγάλο λάθος η συλλογική ευθύνη το ότι κάποιοι εξαργύρωσαν πολιτικές θέσεις ή κομματικά αξιώματα τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στο φοιτητικό κίνημα τότε, δεν σημαίνει ότι είμαστε όλοι το ίδιο. Τα προστάγματα που βάζαμε εμείς τότε, δηλαδή το ψωμί, παιδεία, ελευθερία νομίζω ότι είναι σήμερα ζωντανά και φωνάζουν πιο δυνατά από ποτέ. Αυτό το χάσμα που υπάρχει στο φοιτητικό κίνημα, δεν είμαι εγώ αρμόδιος να το εξηγήσω, αλλά εγώ είμαι περήφανος για εκείνη την γενιά για όλα εκείνα τα παιδιά που γνώρισα στην Κομοτηνή».

Το βιβλίο του Νίκου Ασπιώτη θα παρουσιαστεί και στην Κομοτηνή, όμως σε δεύτερο χρόνο. Προς το παρόν έχει ήδη παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη και ετοιμάζεται και μία εκδήλωση στην Αθήνα.