Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη: Μ? ενδιαφέρει να τα καταφέρω εδώ στην Ελλάδα!

«Το Αrundel γεννήθηκε από ένα τραγούδι του Χατζηδάκι «ο ταχυδρόμος πέθανε» κι από ένα  συγκεκριμένο στίχο που με ενέπνευσε ιδιαιτέρως» θα πει η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη η δημιουργός της ταινίας μικρού μήκους που ήδη προβλήθηκε δύο φορές στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δίνοντας το δικό της στίγμα στα πράγματα. Αέρινη, δροσερή παρουσία, με άποψη και θέληση να γνωρίσει καταστάσεις και να δημιουργήσει πράγματα, ήδη έχει στο ενεργητικό της άλλες δύο ταινίες, η Κομοτηναία δημιουργός επέλεξε να ζήσει στην Αθήνα όπου εκεί κινούνται όλα όσα την ενδιαφέρουν. Μπορεί για κάποιον μια βόλτα στην Ομόνοια ή το απαξιωμένο κέντρο να μην λέει κάτι, ή και νάναι απωθητική στην ίδια όμως αυτή η Αθήνα είναι ιδιαίτερα προκλητική να την δει και να την καταγράψει στην σκέψη και την ματιά της. Τώρα κάνοντας την πτυχιακή της στην σχολή κινηματογράφου η Κωνσταντίνα ήδη με μια δυναμική εκκίνηση στα πράγματα είναι αυτό που θα έλεγε κανείς «πολλά υποσχόμενη»… 

Την συναντήσαμε σε μια βάρβαρη πρωινή ώρα αφού αναγκαστικά στις μέρες του φεστιβάλ βλέπει σχεδόν όλες τις ταινίες που προβάλλονται στην Θεσσαλονίκη, είναι με ανθρώπους του χώρου και γενικά ακολουθεί ένα πρόγραμμα αυξημένων απαιτήσεων. 

Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τη δημιουργία της βραβευμένης ταινίας μικρού μήκους Arundel  που ξεκινά με μια σκηνή γέννας. «Πάντα ήθελα να μιλήσω για μια άλλη ιδέα όπου υπάρχει η σκηνή της γέννας κι ένα περίεργο τελετουργικό όπου πρέπει όσοι εμπλέκονται να ξελύσουν τα πάντα, ώστε το μωρό να γεννηθεί ελεύθερο, δίχως έγνοιες. Πάντα κάτι συμβαίνει και ξεχνιέται, δεν λύνονται όλα και ο άνθρωπος ξεκινάει την ζωή του μ΄ ένα φορτίο που τον ακολουθεί χωρίς νάναι ολοκληρωτικά ελεύθερος. Μ΄ αυτή την προβληματική ξεκινά η ταινία και στην πορεία έβαζα κι άλλες προβληματικές κι αισθητικές που ήθελα να μιλήσω με την ταινία. Αυτή δεν είναι η πρώτη μου ταινία  έχω κάνει μια πειραματική «τα γουρούνια» και μια άλλη μεσαίου μήκους  αφηγηματική το «ζόντιακ».

Να μιλήσουμε για το ταξίδι της ταινίας σου;

-Ουσιαστικά τώρα ολοκληρώθηκε η ταινία, παίχτηκε στην Δράμα, μετά στις νύχτες πρεμιέρας στην Αθήνα, τώρα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης περιμένω κάποιες θετικές απαντήσεις από κάποια φεστιβάλ, την έχουν  ζητήσει  να παιχτεί στο φεστιβάλ του Τορίνο στην Ιταλία. Και γενικά είμαι σε αναμονή.

Είναι μια διαρκής γωνία πως βαθμολογείται η προσπάθειά σου από το κοινό. Τι σου λένε γενικά οι δικοί σου αλλά και άγνωστοι που την είδαν;

-Το Arundel είναι μια ιδιαίτερη ταινία, μπορεί κάποιον να τον συγκινήσει ή και να τον αφήσει αδιάφορο. Το λέω γιατί είναι μια δύσκολη ταινία, κάποιος δεν θάλεγα ότι δεν θα την καταλάβει αλλά ίσως να μην μπορεί να ταξιδέψει με το συναισθηματικό ταξίδι που βάζω κατά κάποιο τρόπο. Γενικά έχω ακούσει πολύ καλά σχόλια κι από άτομα που με βρήκαν μέσω facebook μεταφέροντας τον ενθουσιασμό τους ότι τους φάνηκε πολύ ιδιαίτερη ταινία αλλά και κάποιους που δεν το ένοιωσαν. Πάντα αυτό συμβαίνει. Μου αρέσουν σχετικά οι ταινίες που είναι αμφίσημες, όπου κάποιοι τάσσονται υπέρ ή κατά, παρά  νάναι χλιαρές και για όλους.

Πιστεύεις ότι περνάς δικές σου βιωματικές καταστάσεις για την ζωή;

-Αν είσαι ειλικρινής σε κάθε έργο σου οφείλεις να το κάνεις.

Η εποχή μας, η κρίση σε επηρεάζουν στην οπτική σου, στα χρώματα, στα τοπία, στα καρέ;

-Η προβληματική αυτή περνά στους χαρακτήρες. Είναι και οι τρεις απομονωμένοι ζουν σ΄ ένα νησί και ουσιαστικά φαίνεται ότι ενώ είναι τόσο κοντά δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Το γεγονός ότι προέρχεσαι από την Θράκη από ένα πολυπολιτισμικό χώρο και ζεις στην Αθήνα επίσης σ΄ ένα χώρο διαπολιτισμικό χώρο τι προσλαμβάνουσες δημιουργεί μέσα σου;

-Ίσως με κάνει αυτό πιο ανοικτή σε ερεθίσματα γιατί καλώς ή κακώς τα έχω στο γονίδιό μου.

 Να ζω σε μια κατάσταση πολυπολιτισμική για κάποιους άλλους είναι ένα πιο καινούργιο φαινόμενο ενώ εγώ το κουβαλώ μέσα μου από την ώρα που γεννήθηκα.

Θα ήθελα την οπτική σου για τον κινηματογράφο, τον ελληνικό και διεθνή.

-Προσπαθώ να τον παρακολουθώ και κυρίως μέσα από ξένα φεστιβάλ όπου εκεί αξίζει να βλέπεις τι βγαίνει και πως διακινείται μετά στην κινηματογραφία.

Πάντως είναι μια εξόχως δαπανηρή ιστορία;

-Ο κινηματογράφος είναι πανάκριβη τέχνη. Αν ένας άνθρωπος μάθει για τα ποσά που χρησιμοποιούνται στον κινηματογράφο θα πέσει από τα σύννεφα?

Ποιος σε ενθάρρυνε για την επιλογή σου αυτή;

-Αρχικά το ήθελα πολύ εγώ η ίδια και μετά σε κάποια φάση είχα την  βοήθεια και από γνωστούς μου και δικούς μου ανθρώπους και από τυχαίες συναντήσεις. Αν δεν το θέλεις όμως βαθειά μέσα σου γιατί είναι οδυνηρό εσωτερικά πάρα πολύ εσύ ο ίδιος δεν γίνεται. 

Πως θα έβλεπες την Κωνσταντίνα μετά από 15χρόνια;

- Να μπορώ να είμαι σ΄αυτό το χώρο μακάρι να μπορώ να ζω και να υπάρχω από αυτό το πράγμα. Μ΄ ενδιαφέρει να τα καταφέρω εδώ στην Ελλάδα.

Σου ευχόμαστε τα καλύτερα.