Αναβίωσε το έθιμο των "σαράντα κουρμπανιών"

Κατά αρκετούς εθνικιστικό, κατά άλλους γιορτή μνήμης, ενώ για τους υπόλοιπους μια απλή αφορμή να μην ξεχαστεί η ορεινή Ροδόπη, είναι το επονομαζόμενο έθιμο "σαράντα κουρμπάνια" το οποίο αναβίωσε για μια ακόμη χρονιά στο ορεινό χωριό Χλόη Ροδόπης.

Το έθιμο πραγματοποιείται σχεδόν επτακόσια χρόνια και ξεκίνησε ως έθιμο "γιορτής" της κατάκτησης της Θράκης από τους Οθωμανούς, και συμβαίνει από τα τέλη του 14ου αιώνα. Πιο συγκεκριμένα ο οθωμανικός στρατός μετά την κατάληψη της Αδριανούπολης και του Διδυμοτείχου συνέχισε την πορεία του προς τα δυτικά, και στην περιοχή Τανριντάγ υπήρξαν σφοδρές συγκρούσεις. Οι Τούρκοι επιδρομείς είχαν επικεφαλής τους 40 στρατιώτες από την περιοχή του Χορασάν, είχαν εκατοντάδες θύματα-μάρτυρες αλλά τελικά κατέκτησαν την περιοχή. Αυτή η σύγκρουση κατά τους Οθωμανούς λέγεται «40 Πολεμιστές» και προς τιμή αυτών στήνονται τα κουρμπάνια. 

Γι' αυτό δεν είναι λίγοι όσοι αντιδρούν, χαρακτηρίζοντας το έθιμο ως "επιβληθέν από το τουρκικό προξενείο" και αναχρονιστικό.

Έτσι και φέτος, σχεδόν ολημερίς την Κυριακή 2 Ιουλίου, μαγειρεύτηκαν δώδεκα μεγάλα καζάνια, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε ένα χιλιόμετρο ορεινά του τζαμιού της Χλόης. Η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν αθρόα, καθώς επικρατούσε αφόρητη ζέστη. Πολλές "απουσίες" σημειώθηκαν και στο τραπέζι των επισήμων, με μόνο τον δήμαρχο Αμέτ Ριτβάν και τον περιφερειακό σύμβουλο Χουσέ Μουσταφά Ισμαήλ να δίνουν το παρόν μεταξύ των τοπικών αρχόντων, απόντων μεταξύ άλλων και των βουλευτών Ροδόπης. Ούτε ο Τούρκος πρόξενος παρευρέθηκε αλλά έστειλε εκπρόσωπο. Το κατά πόσο τα παραπάνω σημαίνουν σταδιακή "αποπολιτικοποίηση" της εκδήλωσης, ή είναι τυχαία γεγονότα λόγω ζέστης, μόνο ο χρόνος θα αποδείξει. 

Παρόλα αυτά, το έθιμο αναβίωσε ξανά για μια ακόμη χρονιά. Μακριά από τις ακρότητες, οι περισσότεροι μεταξύ των παρευρισκομένων, φάνηκε ότι διατηρούν το έθιμο περισσότερο ώστε να μην χάνουν την επαφή με τα χωριά και λόγω της δύναμης της συνήθειας. Ένας από αυτούς και ο ευγενικός Ιμπράμ Μπαϊράμογλου, από το πόστο του σφάχτη, μας μιλάει για τις προετοιμασίες. "Ξεκίνησα από τα ξημερώματα, για να προλάβουμε. Μαζί με τους βοηθούς, σφάξαμε όλοι μαζί τέσσερις μεγάλες αγελάδες και δέκα μικρές, για να φτιάξουμε αυτά τα δώδεκα κουρμπάνια.

Προσφέρουμε κρέας με πιλάφι, ή σκέτος κρέας, σε όλους όσους βρίσκονται εδώ, και όσο περισσέψει θα το χαρίσουμε στις οικογένειες της Χλόης και, αν περισσέψει κι άλλο, και στα γύρω χωριά", κι εξηγεί τι σημαίνει για εκείνον το έθιμο. "Στόχος μας είναι να ζωντανεύουν τα χωριά, γιατί πηγαίνουν πίσω με τα χρόνια, ενώ εμείς δεν θέλουμε να αυτά τα μέρη να ξεχνιούνται από τον κόσμο", καταλήγει.