Πρώην άνεργες, σημερινές εργαζόμενες αλλά μέχρι πότε;

Πρώην άνεργες, σημερινές εργαζόμενες αλλά μέχρι πότε; Το ερώτημα αυτό δε φεύγει από το μυαλό αυτών των γυναικών. Γνωρίστηκαν μέσω του προγράμματος Κοινωφελούς Εργασίας στο Δήμο Κομοτηνής όπου αναζήτησαν όλες τους τη διέξοδο από την ανεργία. Η διέξοδος δόθηκε αλλά έχει ημερομηνία λήξης και αυτή βρίσκεται πάνω στη σύμβαση που υπέγραψαν διάρκειας 8 μηνών. Υπαρκτός ο εφιάλτης της ανεργίας στις οικογένειες της Ροδόπης, με την προσωρινή λύση να δίνεται μέσω της κοινωφελούς εργασίας. Όμως το διάστημα των οκτώ μηνών είναι μικρό, περνάει γρήγορα και μετά επανέρχεται το ερώτημα και "τώρα τι;". Ζητούν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στο νομό και εκφράζουν την ανάγκη τους για δουλειά, μία ανάγκη που δε δύναται να ικανοποιηθεί μέσω προγραμμάτων, σεμιναρίων και λοιπών  "τρικ" καταπολέμησης της ανεργίας, η οποία αυξάνει συνεχώς και στέλνει συμπολίτες μας στο εξωτερικό. 

Γυναίκες με οικογένεια, παιδιά, με συζύγους άνεργους, με διάθεση να βάλουν πλάτη στα βάρη του σπιτιού, αλλά με δυσκολία στην εύρεση εργασίας. Νέες αλλά και μεγαλύτερες σε ηλικία, με πτυχία ή χωρίς, όλες όμως με την ίδια ανάγκη να εργαστούν για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της εποχής. Τις συναντάω στο πάρκο Περιφέρειας στην Κομοτηνή. Εκεί βρίσκεται από νωρίς το πρωί της Τετάρτης, μία ομάδα γυναικών που μεριμνά για την καθαριότητα στην πόλη μας. Είναι ενταγμένες στην ομάδα πρασίνου της υπηρεσίας του Δήμου Κομοτηνής και καθημερινά λαμβάνουν εντολές για το που θα μεταβούν. Οι "κουμούλες" με τις πευκοβελόνες μαρτυρούν την παρουσία υπαλλήλων που καθαρίζουν. 

Ο αριθμός τους είναι αρκετός για να κατατείνω στο συμπέρασμα ότι είναι εργαζόμενες του προγράμματος Κοινωφελούς Εργασίας. Άλλωστε μόνο όταν "τρέχει" κάποιο πρόγραμμα ο Δήμος Κομοτηνής έχει τη δυνατότητα διάθεσης υπάλληλων σε πολλά σημεία της πόλης, για εργασίες καθαριότητας και πρασίνου. Μου το επιβεβαιώνει μία από τις εργαζόμενες, η Αθανασία Παιδαράκη. Τον Απρίλιο ξεκίνησε εργασία στο Δήμο Κομοτηνής έχοντας αφήσει πίσω της ένα δύσκολο διάστημα ανεργίας τριών ετών. Όλο το προηγούμενο διάστημα "εννοείται ότι έψαχνα για δουλειά. Είχα ξανακάνει τα χαρτιά μου, δε με πήραν, δεν είχα πολλά μόρια". Η εμπειρία της από την αναζήτηση δουλειάς στον ιδιωτικό τομέα απογοητευτική. Το 8μηνο εργασίας είναι μία προσωρινή ανάσα, όμως το τέλος του για την κα Παιδαράκη σημαίνει "σπίτι, ξανά να μαζεύουμε ανεργία...".  

Η ανεργία έλαβε τέλος, έστω και για 8 μήνες, και για την Όλγα Σαχινίδου χάρη στο πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας. "Τα πράγματα είναι δύσκολα, δεν βλέπουν ότι δουλεύουμε, μόνο τα χαρτιά μας βλέπουν και τι ηλικία έχουμε", μας λέει η κα Σαχινίδου για την προσπάθειά της να βρει δουλειά στον ιδιωτικό τομέα. Η δουλειά είναι κουραστική, αλλά ευχάριστη και το διαπιστώνουμε από το χαμόγελό της. Δίπλα της κάθεται η Ροδία Κούνιου άνεργη επί τριετία να μας μιλάει για την ανάγκη της να εργαστεί. Είναι μητέρα δύο παιδιών και βίωσε μία δύσκολη περίοδο όταν και ο σύζυγός της έμεινε άνεργος. "Αυτό το οχτάμηνο μας βοηθάει, όμως μετά από αυτό είσαι πάλι στα ίδια, στα αζήτητα. Ο άνθρωπος θέλει μία καθημερινή δουλειά για να μπορεί να παλεύει την καθημερινότητα", μας εκφράζει το παράπονό της. 

Πρώτη φορά εργαζόμενη σε πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας είναι η κυρία Αϊσέ Αλή. Ασχολούνταν στα καπνοχώραφα όμως οι οικονομικές ανάγκες στο σπίτι είναι περισσότερες από όσες μπορούν να καλύψουν μερικά στρέμματα γης. Γι' αυτό και εκείνη βγήκε στην αγορά εργασίας και μαζί με τις άλλες εργαζόμενες γυναίκες εκτελεί τις εντολές που τις δίνονται. Βοηθάει έτσι και στις ανάγκες της οικογένειάς της. 

Η δουλειά είναι απαραίτητη και για την μητέρα δύο παιδιών Όλγα Ιακωβίδου. Έτσι όταν ο άνδρας της πήρε μετάθεση από το Σουφλί για την Κομοτηνή, φρόντισε αμέσως να καταθέσει τα χαρτιά της στο πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας. "Το σπίτι θέλει συντήρηση από όλους, πρέπει να συνεισφέρουν και οι δύο σύζυγοι", μας λέει η νεαρή γυναίκα.

Όσο η συζήτησή μας προχωράει με την ομάδα εργαζόμενων γυναικών, αυτή κατατείνει στο ίδιο ερώτημα "μετά το οκτάμηνο τι;". Μία κάρτα ανεργίας είναι το μετά και μαζί του η εργασιακή και οικονομική ανασφάλεια, μία κατάσταση που δυστυχώς λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις στη Ροδόπη.