«Μεγαλώνουμε αφού»

Κι έλεγαν είναι εύκολο να καταλάβεις
ιδίως όταν μεγαλώσεις
κι αναρωτιόμουν πάντοτε το τι
κι αναρωτιόμουν πάντα το γιατί
με συντρόφευαν καθησυχαστικές
κουβέντες
για πολύ λίγο
κι ήταν αυτό το λίγο τόσο πολύ
και δεν έμοιαζε να έφτανε η μέρα,
η επίζηλα πολυπόθητη.
Και περίμενα αθόρυβα να καταλάβω
με την άγνοια να κορυφώνεται
στα εντόσθια.
Ρώτησα γιαγιά, αδελφό, φίλους
αν έχουν καταλάβει,
έστω αν ένιωσαν την
ψευδαίσθηση κάποιας αντιλήψεως
τόσο δα τη γεύση να αγγίξω
τόσο μεγάλη πια απο εμένα
η απόσταση της εύλογης
απορίας;
Και μεγάλωσα αρκετά
για να πάψω να ενοχλώ τις αβεβαιότητες
και μεγάλωναν και οι άλλοι γύρω
και δεν είχα ιδέα ότι θα
διάβαζα για λίγο το μυαλό τους,
οτι θα βούλιαζα στη θέση τους,
εκείνη,
που κατέκρινα ανησύχως
Κι έδωσα το χέρι
χωρίς πια να απορώ.
Γιατί, ο άνθρωπος αυτά καταλαβαίνει
αυτά που δεν θα λεχθούν
που δεν θα δεσμεύσουν λεκτικά
όπως η αυγή που έχει ανάγκη χρόνο
για να αναπτυχθεί
Και χρειάζεται βαθύ σκοτάδι
για να φωτίσει ο κόσμος
Σιγά – σιγά λιγόστευαν οι ερωτήσεις
και όταν σε στόχευσα με εκείνο το:
γιατί παίρνεις τα κλειδιά;
χαμογέλασες και είπες
«μεγαλώνουμε αφού»
Και τότε κατάλαβα.

στον αδερφό μου