«Όταν η Ευρώπη ήταν αλλού»

Οι θάνατοι, οι καταστροφές, η νέα προσφυγική κρίση και ο πόλεμος στην Ουκρανία έχουν προκαλέσει παγκόσμια ανησυχία για το πως θα τελειώσει αυτή η οδυνηρή ιστορία.

Έχουν ήδη γραφεί και ειπωθεί πολλά για τέλος εποχής και για αρχή δεινών για την Ευρώπη αλλά ας δούμε τι έκανε αυτή η Ευρώπη που τώρα πανικόβλητη κοιτάει τις δυσάρεστες εξελίξεις όταν γύρω της γινόταν τέρατα.

Βάλανε στο πέτο τους τα χρώματα της Ουκρανίας οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και έστω και καθυστερημένα επέβαλαν κυρώσεις στον εισβολέα αλλά κατά τα λοιπά «παρηγοριά στον άρρωστο» καθώς την καταστροφή την υφίσταται μόνος του ο Ουκρανικός λαός.

Και για να μην ξεχνιόμαστε ο συγκεκριμένος εισβολέας δεν είναι ότι μας εξέπληξε με την τακτική του καθώς και στο πρόσφατο παρελθόν είχε αποδείξει ότι με τη δύναμη της ισχύος επέβαλε αυτό που ήθελε.

Βέβαια τα προηγούμενα χρόνια η Ευρώπη κοιτούσε την τσέπη της καθώς εξαρτιόταν ενεργειακά από τον εισβολέα και αξιωματούχοι της δεχόταν ευχάριστα υψηλόβαθμες θέσεις εργασίας σε εταιρείες του εισβολέα και μεγάλες διοργανώσεις ποδοσφαίρου δεχόταν με ευχαρίστηση χορηγίες.

Όλα αυτά που γράφω μπορεί να χαλούν το κλίμα που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες ημέρες για την Ευρώπη που αφυπνίστηκε από τη Ρωσική εισβολή αλλά είναι η πραγματικότητα και αφορούν ιδιαιτέρως και τη χώρα μας.

Είναι σίγουρα μεγάλο προνόμιο της χώρας μας που βρίσκεται στο «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης και στη συμμαχία του ΝΑΤΟ, γιατί βλέπετε πως παλεύει μόνη της η Ουκρανία χωρίς πραγματική βοήθεια, όμως δε θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Ευρώπη κινητοποιήθηκε τώρα γιατί βλέπει τον κίνδυνο στη γειτονιά της.

Θυμόμαστε ότι όταν ήμασταν οικονομικά το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης πριν λίγα χρόνια και εξηγούσαμε στους αυστηρούς επιτηρητές μας ότι εμείς δε μπορούμε να έχουμε τα δημοσιονομικά της βόρειας Ευρώπης διότι είμαστε σε επικίνδυνη γειτονιά και πρέπει να εξοπλιζόμαστε. Τότε κανείς δε μας άκουγε και απαιτούσαν νέες θυσίες.

Ας ελπίσουμε ότι έστω και αργά η Ευρώπη σα σύνολο αποφάσισε να ασχοληθεί με την δημιουργία ενιαίας αμυντικής θωράκισης και κοινής εξωτερικής πολιτικής.

Και εδώ βρίσκεται η νέα μεγάλη παγίδα μήπως ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν οδηγήσει τελικά την Ευρώπη σε κοινή στρατηγική αλλά αποτελέσει αιτία για εξοπλιστικά προγράμματα μεμονωμένων κρατών, όπως π.χ. η Γερμανία και τελικά οδηγηθούμε σε εθνικές αντί για ευρωπαϊκές στρατηγικές.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα ότι σα χώρα πρέπει να κάνουμε «τα κουμάντα μας», γιατί ναι μεν είμαστε Ευρωπαίοι και ναι μεν ανήκουμε σε συμμαχίες αλλά τελικά το λογαριασμό εάν θα χρειαστεί τουλάχιστον στην αρχή θα τον πληρώσουμε μόνοι μας και στη συνέχεια θα δούμε πόσοι και πως θα βοηθήσουν.