Σκέψεις για την χρονιά που έφυγε… Σκέψεις για την χρονιά που ξεκίνησε…

Κάνοντας έναν απολογισμό, σκεφτόμουν ότι το 2023 ήταν η χρονιά που συνάντησα τους περισσοτέρους ανθρώπους που μου μίλησαν για έλλειψη νοήματος. Ανθρώπους που φαινομενικά τα έχουν όλα και μέσα τους δεν έχουν τίποτα. Δεν έχουν χαρά, δεν έχουν ελπίδα, δεν ονειρεύονται.

Νόημα. Τι είναι επιτέλους αυτό το νόημα που όλοι ψάχνουν να βρουν και πού έχει πάει επιτέλους. Ποτέ υπήρχε νόημα, ποτέ χάθηκε, που πήγε; Το νόημα δεν βρίσκεται κάπου. Το νόημα δημιουργείται. Δεν ανακαλύπτεται, αλλά καλλιεργείται.

Το νόημα της ζωής είναι να δίνεις στη ζωή σου νόημα. Οι άνθρωποι που νιώθουν ότι η ζωή τους είναι σημαντική, αισθάνονται ότι έχει νόημα το πέρασμα. Πώς γίνεται κάποια στιγμή να ξυπνάμε και να μην έχει νόημα, ενώ πριν είχε.

Πώς να υπάρχει νόημα όταν ζούμε χωρίς επιθυμίες. Όταν δεν έχουμε καν ιδέα ότι έχουμε επιθυμίες. Όταν ζούμε για να εκπληρώσουμε τις επιθυμίες των άλλων, όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ζωής και των επίλογων τουςμην μπορώντας καν να φανταστούμε, διανοηθούμε, αντέξουμε τί θέλουμε εμείς. Πόσο λίγο αντέχουμε να έχουμε επιθυμίες. Πόση ενοχή κρύβουν όσα εμείς θέλουμε.

Πόσοι άνθρωποι ζουν για να είναι καλά οι άλλοι, μαγειρεύουν για τους άλλους, σκέφτονται για τους άλλους, ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων. Ποσά ‘θέλω’ κατρακυλήσαν και χάθηκαν. Ποσά ‘θέλω’ έμειναν κλεισμένα μέσα σε ακριβές τσάντες.

Μήπως όμως το νόημα είναι μακριά από το κυνήγι της τελειότητας. Αν απλά ζούσαμε για την κάθε μέρα; Μαζευόμασταν γύρω από ένα τραπέζι, κουβεντιάζαμε τρώγοντας απλά φαγητά και πίνοντας ένα ποτήρι κρασί; Αν απλά σταματούσαμε να τρέχουμε και αρχίζαμε να περπατάμε; Αν ξανά συστηνόμασταν με τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας; Αν αφήναμε κάποιες δουλείες για αργότερα και αφηνόμασταν στο τώρα; Αν περπατούσαμε χέρι-χέρι με τον σύντροφο μας, κάναμε μια βόλτα στη θάλασσα, κοιτούσαμε τα αστέρια; Ποσό διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν υπήρχε ρομαντισμός στην τεχνοκρατική κοινωνία του σήμερα; Αν μιλούσαμε για τα πάντα; Αν ορκιζόμασταν αιωνία αγάπη και αν ξέραμε ότι όντως υπάρχει;

Άλλη είναι η αίσθηση που θα είχαμε για την ζωή μας, αν αρχίζαμε να γινόμαστε συνειδητοί. Αν βουτούσαμε μέσα της, ρουφούσαμε την κάθε στιγμή, ζούσαμε σαν να είναι τώρα το τέλος και σαν το τέλος να μην υπάρχει.

Τι είναι όνειρα αλήθεια και ποιος ονειρεύεται στις μέρες μας. Οι άνθρωποι θέτουμε στόχους εστιασμένους μόνο στο αποτέλεσμα. Τρέχουμε να φτάσουμε στον τερματισμό χωρίς να αντιλαμβανόμαστε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η διαδρομή δεν έχει πλέον καμία αξία. Ενώ τα όνειρα έχουν κάτι πιο μεγάλο. Έχουν ελευθέρια, έχουν χώρο.

Σκεφτόμουν ακόμα ότι στην ζωή οι απώλειες είναι καθημερινές όσο και αν προσπαθούμε να κρυφτούμε από αυτές. Χάνουμε ρόλους, φίλους, έρωτες, χάνουμε σκέψεις, όνειρα για μας, για την ζωή μας. Χάνοντας ανθρώπους από την ζωή μας, χάνουμε τον ρολό που κατείχαμε έχοντας τους δίπλα μας. Σταματούμε να είμαστε κόρες, γιοι, αδέρφια, εγγόνια, σύντροφοι αυτών που έφυγαν για πάντα. Χάνουμε κομμάτια του προηγουμένου μας εαυτού που χρονιά μας συντρόφευε.

Και ο χρόνος περνάει και εμείς σαν να μην μας αγγίζει, μαλώνουμε, ζούμε μέσα σε συμβάσεις, μέσα σε συνήθειες, ζούμε μέσα σε εθισμούς, τρέχουμε χιλιόμετρα να σωθούμε, να ξεφύγουμε από όσα μας κυνηγούν, να σωθούμε από τον εαυτό μας.

Άγχος καθημερινό, αδιάκοπο, αδυσώπητο άγχος παντού, γύρω μας, μέσα μας.

Τι κάνει άραγε τους ανθρώπους τα τρέχουν τόσο πολύ; Τι μας κάνει να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση; Σαν να μην υπάρχει ποτέ αρκετός χρόνος, ενέργεια ή κίνητρο να προσπεράσουμε τις καθημερινές δυσκολίες και να απολαύσουμε τις χάρες που μας περιμένουν.

Πού πήγε η χαρά στην καθημερινότητα; Πού να αναζητήσουμε την κρυμμένη χαρά. Στις υπερβολικές απαιτήσεις της κάθε μέρας, στον ανύπαρκτο χρόνο, στην έλλειψη ύπνου, στα υπερβολικά χρονοδιαγράμματα, στην υπερβολική ανάγκη για τέλεια απόδοση;

Και όλα γίνονται γρήγορα. Όλα αγοράζονται εύκολα, γρήγορα, με ένα κλικ. Γρήγορο φαγητό, γρήγορα αυτοκίνητα, γρήγορες σχέσεις, εύκολο σεξ. Όλα έρχονται άμεσα σε μας, αρκεί να βρούμε το καταλληλότερο προϊόν ανάμεσα σε αμέτρητες επιλογές, που να γεμίζει το απέραντο κενό της ύπαρξης μας.

Οι παροδικές μας επιθυμίες ικανοποιούνται άμεσα. Έχουμε τον κόσμο στα ποδιά μας, νομίζουμε ότι όλα αγοράζονται. Τα πάντα θεωρούνται δεδομένα. Και όμως ακόμα αρρωσταίνουμε, πεθαίνουμε. Ακόμα υποφέρουμε από μοναξιά, από απουσία ουσιαστικής συναισθηματικής επαφής.

Ανθρωπιά. Τι είναι στις μέρες μας αλήθεια; Προσπερνούμε τον διπλανό μας, δεν κοιταζόμαστε καν στα ματιά, σηκώνουμε πιο ψηλά τον γιακά. Που αλήθεια έχει πάει το φιλότιμο στην σημερινή ζωή; Τι πραγματικά έχει αξία; Και γιατί οι άνθρωποι αρχίζουν να ζουν αλλιώς μπροστά στο άκουσμα μιας θανατηφόρας ασθένειας; Και κάποτε όλοι μεγαλώνουμε αλλά κάναμε τελικά όσα θέλαμε;

Αυτή την χρονιά λοιπόν:
Ας αρχίσουμε να κάνουμε παύσεις στην καθημερινότητα μας. Ας μας δείξουμε συμπόνια και ας αρχίσουμε να μας αντέχουμε για την μη τελειότητα μας. Ας δεχτούμε όσα δεν αλλάζουν και ας αλλάξουμε ότι δεν μας αρέσει πια. Ας σταματήσουμε να ‘δέρνουμε’ τον εαυτό μας με εξαντλητικές δίαιτες, πολύωρες προπονήσεις, στενά ρούχα, παγωμένα χαμογελά, εφήμερες απολαύσεις. Ας αγαπήσουμε επιτέλους τα χοντρά μας δάχτυλα, την μεγάλη, από κατασκευής περιφέρεια μας, τα αφράτα γόνατα μας, την μικροκαμωμένη κατατομή μας. Ας αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας. Ας βρούμε τρόπο να απολαμβάνουμε την καθημερινότητα μας. Ας ξεκουράσουμε τις αγχωμένες ψυχές μας που αγωνιούν διαρκώς να προλάβουν. Ας αφουγκραστούμε τίυπάρχειγύρω μας, μέσα μας. Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να απολαύσει ό,τι όμορφο μας συμβαίνει κάθε στιγμή.

Η αγάπη κάνει την ζωή μας λιγότερο αδιάφορη. Ας αγαπήσουμε το μέσα μας, ας αγαπήσουμε τους γύρω μας, ας αγαπηθούμε. Φέτος ας κάνουμε διάλειμμα από όλα, ας δημιουργήσουμε χρόνο. Τον χρόνο δεν τον έχουμε, τον δημιουργούμε, είναι θέμα προτεραιοτήτων. Χαμογελάστε για όσα έχετε πετύχει και για όλα τα όμορφα που έρχονται. Κάντε ρυτίδες από τα γέλια.

Περπατήστε στο δάσος ή μην κάνετε τίποτα. Βαρεθείτε ελευθέρα. Πιείτε το κρασάκι σας, αγαπήστε όσο αντέχει η ψυχή σας, κάντε περισσότερα πράγματα από αυτά που σας αρέσουν. Αφεθείτε στις στιγμές. Φτιάξτε μαγεία.

Θα κλείσω με μερικούς στίχους από ένα αγαπημένο και πάντα επίκαιρο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη: ‘Και αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον. όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις….. πηγαίνοντας την, γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντας την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική’.

Θα σας προσκαλέσω αυτή την χρονιά να ζήσετε με όλη σας την ψυχή. Να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε. Η ευχή μου είναι να μη χρειαστεί ποτέ να πείτε ‘είναι πολύ αργά’. Εύχομαι φέτος να γίνουν όλα όπως είναι καλύτερο για τον καθένα να γίνουν. Καλή και ήρεμη χρονιά σε όλους!