«Γελών γλάρος»

ΓΕΝΙΚΑ

Μοιραστείτε το

Γράφει η Μαρία Πασχάλη

Τόσα δημιούργησες
θαυμάσια και θαυμαστά
και τόσα, άφησες το δικαίωμα,
να δημιουργήσει το ορατό
και θεόρατό σου δημιούργημα.
Κι όμως,
φθόνος δεν με διακατείχε για
τόσο ανθρώπινο ον.
Αυτά σκεφτόμουν
όταν η θάλασσα άφηνε το
σβήσιμό της στο αυτί μου.
Και ξάφνου,
χωρίς φόβο,
με μυτερές φτερούγες
και ράμφος κοφτερό,
λες και κόβουν οι λέξεις
που ετοιμάζει
Ζήλεψα, Θεέ μου
πόσο ελαφρά και μ’ αντοχή
πετούσαν τα φτερά του
φώλιαζε στα ήσυχα νερά
μα μπορούσε να κοιμάται
στον πιο ανοιχτό ωκεανό.
Και πόσο υποψιασμένα το βλέμμα
μηχανευόταν προς την επιφάνεια
Κι όμως,
φθόνος δεν με διακατείχε
Ήταν ζήλος, Θεέ μου
Κι ας μην εξύψωσα
γλάρο σαν τον άνθρωπο
ωστόσο, ποτέ όπως εκείνον
δεν τον υποτίμησα.