Κάτι αναζητούσες

Κάτι ψιθύρισες μάλλον,

στη γάτα της φτωχικής σου αυλής

Απολάμβανε κι εκείνη τη

δωρεά του ηλίου

Σκούπισες τη στάχτη

που είχε φωλιάσει στη φθαρμένη

φούστα σου

Μάλλον άναβες τη σόμπα πριν,

σίγουρα απορρόφησαν καπνό

τα μαύρα σου ρούχα,

ως και το μαντίλι σου

έδειχνε τόσο σκοτεινό.

Κάτι μετρούσες με τα δάχτυλα,

/φαίνονταν από μακριά αγριεμένα/

και κοιτούσες ψηλά.

Δεν αναστέναξες,

μα από μόνη σου

εκεί στην άκρη της καρέκλας

ήσουν αναστεναγμός.

Γύρισες προς ένα λουλούδι

χαμογέλασες με το φτωχικό σου

χαμόγελο

Σίγουρα το μοίραζες ανεπιφύλαχτα κάποτε.

Τώρα, κι ας είναι αληθινό,

δεν μοιάζει να μοιράζεται.

Μα ένα χαμόγελο που δίνεται,

ήξερες καλά πως κολλάει

στον αέρα

και κάνει όμορφα ταξίδια,

στις ψυχές.

Ποιος ξέρει-

ίσως προσπάθησες να θυμηθείς

το γέλιο του παιδιού που κρύβεται

μέσα σου

Δεν ξέρω τ’ όνομά σου

Δεν πρόλαβα το πρόσωπό σου να το δω

Αποτύπωσα φευγαλέα τη μορφή σου,

μα ήξερα πως κάτι αναζητούσες.