«Γλυκιά Παρακμή»

Το χαρακτηριστικό της παρακμής είναι ότι σε ρουφά σιγά και γλυκά στον πάτο χωρίς να το καταλάβεις.

Κατά τη διάρκεια της παρακμής όσα σημάδια και αν σου δίνονται από το περιβάλλον σου τα θεωρείς τυχαία και όσο βουλιάζεις πάντα ελπίζεις ότι θα βρεθεί σανίδα σωτηρίας την τελευταία στιγμή.

Ακριβώς σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε σε όλα τα επίπεδα.

Σε εθνικό επίπεδο με τη σύλληψη των Ελλήνων στρατιωτικών πιαστήκαμε απροετοίμαστοι καθώς όπως απεδείχθη δεν είχαμε το νου μας παρά τα μηνύματα που είχε εκπέμψει η γειτονική χώρα.

Σε κοινωνικό επίπεδο ενώ δήθεν όλοι θέλουμε την αξιοκρατία τρέχουμε να κουτσοβολευτούμε όπου λάχει μόλις μας δοθεί η ευκαιρία και τα περί αξιοκρατίας πάνε περίπατο όταν πρόκειται για την οικογένεια μας και τα συμφέροντα μας.

Σε αθλητικό επίπεδο τι να πρωτοπεί κανείς μετά τα τελευταία γεγονότα.

Βέβαια ειδικά στο θέμα του επαγγελματικού αθλητισμού ας μην υποκρίνονται τους σοκαρισμένους οι πολιτικοί, γιατί αυτοί είναι που γλύφουν για ψήφους τους αθλητικούς παράγοντες και περιδιαβαίνουν επιδεικτικά με τα κασκόλ των ομάδων τις κερκίδες και φωτογραφίζονται σε κοινή θέα για να κερδίσουν την εύνοια των οπαδών.

Μας ρουφάει λοιπόν γλυκά μια γενική παρακμή, για την οποία με τη λογική του «δε βαριέσαι» δεν ανησυχούμε  και ο καιρός περνάει και συνηθίζουμε μέρα με τη μέρα όλο και σε χαμηλότερο επίπεδο και έχουμε όλο και λιγότερες απαιτήσεις.

Μήπως τελικά αυτό είναι το νόημα αυτών που συμβαίνουν τελευταία και όλα καταλήγουν στη δημιουργία αμέτοχων και λιγότερο απαιτητικών πολιτών με μόνη έννοια να τα βγάζουν πέρα στην καθημερινότητα χωρίς περαιτέρω αναζητήσεις;

Μπορεί να είναι και έτσι αλλά δε δικαιολογούνται οι γενιές των σημερινών ενηλίκων που έχουν σπουδές, ενημέρωση, παραστάσεις και όλα τα καλά σε σχέση με το παρελθόν να μην έχουν λίγο τσαγανό για να αντιδράσουν στη φθορά και την παρακμή.

Βέβαια στη ζωή κανείς δε σώζεται εάν δε θέλει ο ίδιος να σωθεί.