Η αγανάκτηση των «νοικοκυραίων»

Ακούω και διαβάζω περισπούδαστες αναλύσεις για τον κίνδυνο εκλογικής επέλασης των «πολιτικά ακραίων» στην Ευρώπη και προσωπικά προτιμώ τον όρο «ακραίων» χωρίς άλλους προσδιορισμούς, γιατί διαχρονικά τα άκρα είναι άκρα όπου και να κοιτούν.

Ακολούθως διαβάζω απορημένες τοποθετήσεις πως τα «άκρα» καταφέρνουν στην Ευρώπη να κερδίσουν απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις και όχι μόνο από τους παραδοσιακά αγανακτισμένους.

Σιγά τη μεγάλη διαπίστωση θα πω εγώ και όσοι απορούν ας δουν καμία δεκαετία και βάλε πίσω στην Ελλάδα για να διαπιστώσουν ποιο κομμάτι της κοινωνίας «είχε βγει στα κάγκελα» και ζητούσε κρεμάλες και έριχνε κατάρες.

Μπορεί λοιπόν στις πλατείες και στις πορείες να μην έβλεπες και πολλούς παραδοσιακούς «νοικοκυραίους» στις κάλπες όμως των εκλογών και του δημοψηφίσματος αυτοί ήταν που έκαναν έστω και στα κρυφά τη μεγάλη διαφορά.

Την εποχή εκείνη η μικρομεσαία τάξη της Ελλάδας αισθάνθηκε βαθιά προδομένη από το πολιτικό σύστημα που δεν την είχε προετοιμάσει ότι κάποια στιγμή ο λογαριασμός θα έρθει και βρέθηκαν άνθρωποι που δεν ήξεραν τι σημαίνει αριστερά να ψηφίζουν και να ξαναψηφίζουν αριστερά σχήματα.

Έτσι και σήμερα στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης οι «νοικοκύρηδες» μικρομεσαίοι πολίτες αισθάνονται προδομένοι από τις κυβερνήσεις τους που ακολούθησαν μια τουλάχιστον περίεργη μεταναστευτική πολιτική χωρίς ξεκάθαρους κανόνες με αποτέλεσμα την πολλές φορές υπερβολική οικονομική και κοινωνική επιβάρυνση των τοπικών κοινωνιών.

Και έτσι φθάνουμε σήμερα προηγμένες Ευρωπαϊκές κοινωνίες να οπισθοδρομούν και να θέλουν να ξανακλειστούν στα «καβούκια» τους και στις εθνικές τους στρατηγικές.

Η έκπληξη δεν είναι πάντα προβλέψιμη και δεν ανήκει παραδοσιακά στους ακραίους αλλά έρχεται πολλές φορές και από τους προδομένους μικρομεσαίους.

Κανείς δεν είναι κανενός όπως λέει και το τραγούδι και τα χθεσινά «πολιτικά σιγουράκια» έρχεται η στιγμή που αγανακτούν και μετά στην κάλπη «όποιον πάρει ο χάρος».