«Ίδιες αιτίες»

Η τρέχουσα εβδομάδα επιφύλαξε δυσάρεστες ειδήσεις.

Σε εθνικό επίπεδο δεν είχαμε το κλείσιμο της αξιολόγησης και την πολυπόθητη λύση στο χρέος.

Σε διεθνές επίπεδο είχαμε ξανά ένα πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα που απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι η αίσθηση ασφάλειας που υπήρχε στην Ευρώπη δεν υπάρχει.

Και ενώ δε μοιάζουν να έχουν κοινά τα παραπάνω αφού η μεν τρομοκρατία είναι έγκλημα ενώ η αξιολόγηση αφορά ζητήματα οικονομικής πολιτικής εάν ανατρέξουμε στις αιτίες τους θα βρούμε κάποιες κοινές αφετηρίες.

Θα ξεκινήσω από την τρομοκρατία που τα τελευταία χρόνια έχει πλήξει την καρδιά της Ευρώπης.

Εάν ακτινογραφήσουμε τους μετέχοντες στις τρομοκρατικές ενέργειες θα διαπιστώσουμε ότι της ριζοσπαστικοποίησης τους προηγήθηκε η κοινωνική περιθωριοποίηση τους. 

Έτσι, με την τρομοκρατία επιτίθενται, πέρα από τις οποιεσδήποτε θρησκευτικές θεωρήσεις, στην κοινωνική ανισότητα, αδικία και περιθωριοποίηση που έχουν βιώσει. 

Στην περίπτωση τώρα της αξιολόγησης που δεν έκλεισε και των επώδυνων μέτρων που πρόσφατα ψηφίστηκαν υπάρχει ο φόβος τίποτα να μην προχωρήσει τελικά για τις ίδιες αιτίες που αναφέραμε παραπάνω.

 
Δηλαδή, όσα μέτρα και να πάρουμε και όσες αξιολογήσεις και να κλείσουμε ή να μη κλείσουμε δε πρόκειται να γίνει τίποτα εάν δεν πειστεί ο λαός ότι η κοινωνική ανισότητα, αδικία και περιθωριοποίηση που έχει βιώσει θα τερματιστεί με τα μέτρα αυτά.

Όσο η ψήφιση νέων μέτρων δεσμεύει τη χώρα σε ατέλειωτες υποχρεώσεις, που ο κάθε λογικά σκεπτόμενος γνωρίζει ότι δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιηθούν τόσο περισσότερο θα εξωθείται στα άκρα το μεγαλύτερο μέρος του λαού και δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν σε πέρας οι σχεδιασμοί που κάνουν οι «δανειστές» με τους εκάστοτε κυβερνώντες.

Η κοινωνική ανισότητα είναι ίσως η μεγαλύτερη ασθένεια της σύγχρονης εποχής.

Πάντα υπήρχε ανισότητα στον κόσμο μας απλά υπήρχε μακριά από την ανεπτυγμένη Ευρώπη και για αυτό ενδιαφερόμασταν για αυτή μόνο φιλολογικά ή μέσω ανθρωπιστικών προγραμμάτων.

Με την κρίση του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου οι δυσκολίες εδώ και χρόνια είναι μέσα στα σπίτια μας και σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες και με τη διαχείριση που θα γίνει θα φανεί πόσο «πολιτισμένη» είναι η Ευρώπη.

Σε αυτό το σταυροδρόμι όλοι λίγο πολύ έχουμε καταλάβει τους δρόμους που ανοίγονται μπροστά μας.

Ο ένας δρόμος είναι η μεγάλη Ενωμένη Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης.

Ο άλλος δρόμος είναι η Ευρώπη των λίγων και των αριθμών.

Ας είμαστε έτοιμοι λοιπόν για όποιον δρόμο προκύψει γιατί σε κάθε περίπτωση κανείς δε σώζεται εάν δε θέλει από μόνος του να σωθεί.