"Ας κάνουμε την έκπληξη"

Οι τελευταίες μέρες πάλι μονοπωλήθηκαν από το κλείνει δεν κλείνει η αξιολόγηση και τα σχετικά. Συγκεχυμένη ακόμη η κατάσταση και κανείς δε μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια πότε θα δοθεί το οριστικό τέλος σε αυτό το σίριαλ.

Η χειρότερη όμως συνέπεια αυτής της μακρόσυρτης διαδικασίας είναι ότι περιμένοντας τι τελικά θα γίνει αδρανοποιούμαστε λες και λειτουργούμε σε ένα κενό χρόνου. Δυστυχώς όμως στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν κενά χρόνου και ακόμα και εάν έχουμε την ψευδαίσθηση για κάποιες χρονικές περιόδους ότι δε συμβαίνει τίποτα πάντα οι καταστάσεις έχουν τη δυναμική τους και είτε βελτιώνονται είτε επιδεινώνονται. Αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και ανεξάρτητα από την όποια δύσκολη προσωπική, πολιτική και οικονομική συγκυρία θα πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια για να πετύχουμε τη θετική έκπληξη.

Ο φόβος των κακών εξελίξεων και της κακής συγκυρίας δημιουργεί αντιπαραγωγική και αντικοινωνική συμπεριφορά. Δεν είναι εκτόνωση και φάρμακο ο αντικοινωνικός τρόπος σκέψης που αρκείται στη δαιμονοποίηση των άλλων για τις κακές στιγμές που ζούμε, γιατί ο θυμός που σωρεύουμε αποτελεί την απόλυτη προσωπική φθορά και όχι μόνο δεν λύνει κανένα μας πρόβλημα αλλά εξαντλεί και τα όποια παραγωγικά μας αποθέματα. Θετική αντίδραση λοιπόν στις δυσκολίες με προσωπικό σχέδιο και αυτοπεποίθηση και ας μην περιμένουμε από κανένα να μας δείξει το δρόμο.

Με τα πρόσφατα παθήματά μας καταλάβαμε όλοι ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες και ότι όλα μπορούν να ανατραπούν όταν δεν έχουν χτιστεί σε σταθερά θεμέλια. Αυτό είναι ένα μεγάλο δίδαγμα για εμάς και τα παιδιά μας ώστε απαλλαγμένοι πλέον από μικροαστικά σύνδρομα να κάνουμε την επανεκκίνηση μας σε πραγματικές βάσεις. Όλοι απαιτούσαμε τα προηγούμενα χρόνια πράγματα πάνω από τις προσωπικές αλλά και κρατικές μας δυνατότητες και καταλήξαμε σαν τα κακομαθημένα παιδιά που δε δέχονται μείωση στο χαρτζιλίκι τους παρά τις δυσκολίες της οικογένειας.Εάν δεχθούμε λοιπόν ότι το προηγούμενο οικονομικό μοντέλο της χώρας εξάντλησε και ξεπέρασε τα όρια του ήρθε η στιγμή να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας και να κάνουμε την προσωπική και συλλογική έκπληξη.

Παρηγοριά στον άρρωστο θα πει κανείς όλα αυτά αλλά ποιά άλλη στάση ζωής θα ήταν καλύτερη; Στις δυσκολίες υπάρχουν δύο στάσεις ζωής. Η πρώτη είναι η θετική, αισιόδοξη και δημιουργική στάση. Η δεύτερη είναι η αρνητική, αντιδραστική και μηδενιστική στάση. Προτείνω ανεπιφύλακτα την πρώτη και πιστεύω ότι παρά τις δυσκολίες και τις κακές συγκυρίες θα κάνουμε την ευχάριστη έκπληξη και θα προχωρήσουμε μπροστά όχι για να ξανακερδίσουμε τους χαμένους παραδείσους του παρελθόντος που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα αλλά για να χτίσουμε ένα σταθερό και υγιές κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που θα εμπιστευτούν οι νέοι κυρίως άνθρωποι.

Έτσι θα πάψουν να μας εγκαταλείπουν στην πιο παραγωγική και δημιουργική τους ηλικία και θα αποτελέσουν το καύσιμο για το νέο ξεκίνημα.