«Ο φόβος των νοικοκυραίων»

Το προηγούμενο Σάββατο 5/5/2018 εκτός απο την εορτή της Μεγαλομάρτυρος Ειρήνης είχαμε και μια θλιβερή επέτειο.

Πρίν οκτώ χρόνια τέτοια μέρα στην αρχή των μνημονίων και στα πλαίσια μιας μεγάλης αντιμνημονιακής συγκέντρωσης άγνωστοι δράστες μέχρι σήμερα πέταξαν αυτοσχέδιες εμπρηστικές βόμβες σε υποκατάστημα τράπεζας με αποτέλεσμα να καούν ζωντανοί τρείς εγαζόμενοι και ένα αγέννητο παιδί καθώς μία νεαρή γυναίκα εκ των θυμάτων ήταν έγκυος.

Πέρα απο εγκληματική διάσταση το συγκεκριμένο γεγονός είχε και την πολιτική του διάσταση. 

Αυτό το τραγικό γεγονός πέρα απο τη θλίψη που προκάλεσε στο μέσο πολίτη άπλωσε ένα πέπλο φόβου πάνω στους ήσυχους και «νοικοκυραίους» πολίτες, που εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν έτοιμοι να βγούνε μαζικά στο δρόμο για να αντιδράσουν στην αιφνιδιαστική και βίαιη καταπάτηση των δικαιωμάτων τους με το νεόφερτο τότε μνημόνιο. 

Και έτσι ο μέσος καθημερινός πολίτης που για πρώτη φορά φάνηκε έτοιμος να αναλάβει δυναμική πρωτοβουλία με αυτά τα γεγονότα ξανακλείστηκε στο «καβούκι» του και άφησε την πρωτοβουλία του αντιμνημονιακού αγώνα στους «επαγγελματίες» του είδους πολιτικούς, συνδικαλιστές και κάθε είδους «θεωρητικούς», που καβάλησαν τελικά το αντιμνημονιακό κύμα και κατέληξαν πιο συστημικοί από τους συστημικούς.

Η χειραγώγηση του φόβου των «νοικοκυραίων» πολιτών είναι διαχρονικά ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τις εκάστοτε εξουσίες γιατί αδρανοποιεί αυτό το είδος πολιτών και θέτει εκτός αγώνα τον μέσο συνετό εργαζόμενο και κοινωνικά δραστηριοποιούμενο πολίτη.

Αυτόν τον πολίτη δε τον θέλουν πραγματικά συμμέτοχο στις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες οι πολιτικοί, διότι διαθέτει τον κοινό κριτικό νού που δεν είναι αποδεκτός στη συστημική πολιτική.

Ο μέσος «νοικοκυραίος» πολίτης εξυπηρετεί την πολιτική μόνο ώς ψηφοφοφόρος και μάλιστα ώς ψηφοφόρος που χειραγωγείται ανάλογα με τους φόβους του.

Έτσι, όταν η επικαιρότητα έχει θέματα οικονομικά και εργασιακά ο φόβος της οικονομικής επιβίωσης τον χειραγωγεί αριστερόστροφα, ενώ όταν η επικαιρότητα έχει εθνικά θέματα και θέματα δημόσιας ασφάλειας χειραγωγείται δεξιόστροφα.

Ο φόβος των «νοικοκυραίων» πολιτών θα είναι χρήσιμο εργαλείο εξουσίας μέχρι να γίνει κατανοητό ότι η απομόνωση στους «μικρόκοσμους» μας, μας καθιστά περισσότερο ευάλωτους παρά ασφαλείς.