«ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΤΡΟΠΑΙΑ»

Θα ξεκινήσω σήμερα με τις καλύτερες ευχές μου στους μαθητές που έδωσαν και δίνουν τις εξετάσεις τους και ειδικά στους διαγωνιζόμενους στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι ο καλύτερος γνώστης των μαθητικών αναγκών καθώς στη δική μου οικογένεια το δύσκολο ρόλο του επιβλέποντος το σχολικό διάβασμα έχει αναλάβει η επιμελής και υπομονετική σύζυγος μου ενώ σε μένα έχει ανατεθεί το ευχάριστο κομμάτι των εξωσχολικών δραστηριοτήτων και άρα κατά τα κοινώς λεγόμενα είμαι ο τυχερός ή καλύτερα ο λουφαδόρος της υπόθεσης.
Προσεγγίζω λοιπόν σήμερα το θέμα των εξετάσεων και κυρίως των πανελλαδικών από την ψυχολογική σκοπιά των γονέων.

Μέσα στις καθημερινές  προσωπικές του  απογοητεύσεις ο άνθρωπος αναζητά σκοπούς ζωής για να συνεχίσει, κάτι που είναι απαραίτητη προσωπική άμυνα, στην πορεία της ζωής όμως ειδικά ο Έλληνας εφόσον τον αξιώσει η τύχη και η συγκυρία να γίνει γονιός προσπαθεί να δικαιώσει τους ανεκπλήρωτους πόθους του μέσα από τα παιδιά του.

Κάπου εκεί ξεκινάει το δημοφιλές σπορ της Ελλάδας που λέγεται «σύγκριση με τους γύρω μου». 

Αντί ο έρημος γονιός να απολαύσει το δώρο που του έδωσε ο Θεός μόλις περάσουν τα ανέμελα προσχολικά στάδια αρχίζουν τα μεγάλα σχέδια που καλό είναι να υπάρχουν για να δίνουν στόχους αλλά όχι για να τα κρεμάσουμε ως τρόπαια στους τοίχους των πατρικών σπιτιών.
Εάν εξαντληθούμε στα κοινωνικά κλισέ ποτέ δε θα καταλάβουμε τις ανάγκες και τα ταλέντα των παιδιών μας και στο φινάλε θα δημιουργήσουμε μία από τα ίδια πολίτες χωρίς φαντασία και δημιουργία.

Το διαφορετικό τρομάζει πάντα τη βαθιά συντηρητική ελληνική κοινωνία και για αυτό είναι πολύ δύσκολο ο μέσος γονιός να διαγνώσει τα ταλέντα και να ενισχύσει τις ιδιαίτερες ικανότητες του παιδιού του όταν αυτές ξεφεύγουν από τα παραδοσιακά αποδεκτά επαγγέλματα.

Εδώ λοιπόν ας λάβουμε την κρίση που ζούμε ως ευκαιρία και στα παραδοσιακά διλλήματα του τύπου γιατρός ή δικηγόρος ας δώσουμε την απάντηση οτιδήποτε ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και στα ταλέντα του.

Λυπάμαι που θα χαλάσω το όνειρο κάποιων γονιών αλλά στην μικρή επαγγελματική μου διαδρομή ξέρω ήδη πολλούς δικηγόρους στα όρια της φτώχειας και πολλούς γιατρούς που είναι από χρόνια οικονομικοί μετανάστες στο εξωτερικό.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι και στην Ελλάδα θα δούμε μια πραγματική εκπαιδευτική επανάσταση τα επόμενα χρόνια και ότι το πανηγύρι της παραπαιδείας και της μονοπωλιακής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης θα λάβει τέλος προς όφελος όλης της κοινωνίας.  

Οι σημερινοί μαθητές μπορεί να είναι οι αυριανοί επιτυχημένοι επαγγελματίες σε τομείς που δε γνωρίζουμε καν αλλά κάποιος πρέπει να τους κατευθύνει.

Αυτός μπορεί να είναι και ο θετικός ρόλος του γονιού, που με την εμπειρία του μπορεί να πιάσει τα μηνύματα της εποχής και να τα μοιραστεί με το παιδί του.

Καλή επιτυχία λοιπόν και ότι και να γίνει τα καλύτερα έρχονται.