«Πραγματική πρόοδος με πραγματικές δουλειές»

Θαυμάζω πραγματικά τον τρόπο με τον οποίο άλλαξε η πολιτική ατζέντα την τελευταία εβδομάδα και εκεί που πριν λίγο αγωνιούσαμε για την μόλυνση στο Σαρωνικό εξαντληθήκαμε στη συζήτηση για το εάν πρέπει και πότε να επιλέγει κανείς το φύλο του.

Καταρχήν για να μην φανεί ότι αποφεύγω να τοποθετηθώ για το θέμα θα πω ότι είμαι σίγουρα υπέρ της δυνατότητας αυτοπροσδιορισμού αλλά θεωρώ ότι απαιτείται τουλάχιστον η ενηλικίωση του ατόμου για τέτοιες σοβαρές αποφάσεις. 

Στο σημερινό θέμα για μια ακόμα φορά ασχολούμαι με το κλασικό πλέον πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας την ανεργία.

Τα στατιστικά στοιχεία, δείχνουν ότι ειδικά στις νέες ηλικίες τα πράγματα είναι μαύρα.

Εδώ θα σταθώ στις υποσχέσεις, που ακούγονται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση για νέες δουλειές χωρίς να εξειδικεύεται κάτι.

Η μεν κυβέρνηση φαίνεται να θέλει σαν όχημα καταπολέμησης της ανεργίας για μια ακόμα φορά το Δημόσιο, που όπως γνωρίζουμε από χρόνια έχει ξεπεράσει τα όρια του.

Και ακόμα και να μπορούσαμε να δεχθούμε ότι δημοσιονομικά είναι δυνατές προσλήψεις στο Δημόσιο νέων προσοντούχων ανθρώπων, δε ξέρω πως θα μπορούσε πρακτικά να γίνει αυτό, όταν με το δεδομένο ότι καμία αξιολόγηση δε γίνεται δεκτή μέχρι στιγμής στο Δημόσιο, δεν θα αξιοποιούνταν τελικά τα προσόντα των νέων εργαζομένων.

Από την άλλη και το αφήγημα της αντιπολίτευσης για νέες δουλειές μέσα από ανάπτυξη και επενδύσεις ακούγεται ελκυστικό αλλά «μπάζει νερά», γιατί παραμένει αόριστο.

Δυστυχώς, μετά από τη χρόνια ύφεση η ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει με το πάτημα ενός κουμπιού και οι θεωρίες περί συμπιεσμένου ελατηρίου που θα εκτιναχθεί προς τα πάνω ακούγονται ως ανέκδοτο μετά από τόσα χρόνια κρίσης.

Για να τα κάνουμε λοιπόν «λιανά» και να μιλάμε για δουλειές και όχι για δούλεμα των νέων ανθρώπων θα πρέπει να πούμε δύο αλήθειες:
1) Περιθώριο αναβάθμισης του Δημοσίου χωρίς πραγματική αξιολόγηση δεν υπάρχει. Κανένας νέος με προσόντα δεν πρόκειται να αξιοποιηθεί πραγματικά στο Δημόσιο εάν δεν του δοθεί η ευκαιρία να λειτουργήσει ανεξάρτητα και ανεπηρέαστα από τις αγγυλώσεις του παρελθόντος.

2) Η ανάπτυξη μπορεί να είναι προϋπόθεση για δουλειές αλλά θα πρέπει να προσέξουμε να μην καταπολεμήσουμε την ανεργία με την «Κινεζοποίηση» του τρόπου εργασίας.

Θέλουμε τις επενδύσεις αλλά μη περάσουμε και το μήνυμα ότι επειδή έχουμε ανάγκη μπορεί να χαθεί στην Ελλάδα κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν με πραγματική αξιολόγηση στο Δημόσιο και με επενδύσεις, που θα σέβονται την εγχώρια κοινωνία και νομοθεσία να κάνουμε μια στροφή πρός τα εμπρός.

Εδω πού είμαστε είτε το θέλουμε είτε όχι κάποια πράγματα πρέπει να αλλάξουν.